Stary Rynek. Widok na gmach synagogi przy ulicy Wolborskiej.
Ludność żydowska w Łodzi osiedlała się początkowo w centrum starego miasta, czyli w okolicach Starego Rynku. Rejon ten przyznano społeczności żydowskiej jako "rewir" dekretem władz rosyjskich w 1827 roku.
Stary Rynek, rok 1914.
Od tego czasu istniał zakaz osiedlania się Żydów na terenach przemysłowych - Nowego Miasta oraz osady Łódka - rozwijających się wzdłuż ulicy Piotrkowskiej. Zakaz ten z nielicznymi wyjątkami obowiązywał do 1862 roku.
W obszar rewiru żydowskiego wchodziły m.in. ulice: Stary Rynek, Wolborska, Drewnowska, Podrzeczna, Stodolniana (obecnie Zachodnia), nad Łódką i Żydowska (obecnie Bohaterów Getta). Większość tych ulic w dniu dzisiejszym posiada inną zabudowę. Niektóre nie istnieją i tak na przykład w miejscu ulicy Nad Łódką znajduje się Park Staromiejski.
Ulica Wschodnia przy skrzyżowaniu z Wolborską. Zlokalizowane tam
targowisko nazywane było Szachermark. Można tu było kupić używane buty,
posklejane i wypastowane tak że wyglądały jak nowe oraz inne szachrowane
atrakcje. Inna nazwa tego miejsca to Gęsi Pipek, a to przez wzgląd na
szczupłość przestrzeni. Kamienice w tym rejonie wyburzono podczas okupacji,
obecnie znajduje się tu Park Staromiejski.
Stary Rynek. Widok na ulicę Nowomiejską od strony Nowego Rynku (plac Wolności)
Po zlikwidowaniu owego rewiru wielu Żydów przeniosło się do Nowego Miasta, kupując tam domy i parcele - głównie w jego północnej części, na przykład przy Nowym Rynku (obecnie plac Wolności), Pomorskiej, Nowomiejskiej, Południowej (obecnie Rewolucji 1905 roku), oraz w północnej części Piotrkowskiej.
Wraz z rozwojem i bogaceniem się Łodzi jej mieszkańców zmieniła się też pozycja Żydów (...).
źródło:
Symcha Keller. Łódzkie judaika na starych pocztówkach.
Przeczytaj jeszcze:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz