Początki
kariery Adolfa Horaka były raczej skromne. W pierwszych latach XX wieku jego
tkalnia mechaniczna zatrudniała zaledwie 20 robotników, do wybuchu pierwszej
wojny liczba ta wzrosła do 96 osób.
Jubileuszowe wydanie "Lodzer Zeitung" 1863-1913.
Prawdziwe
sukcesy firma rodziny Horaków osiągała w latach międzywojennych, ale ich
historia zaczyna się już w 1885 roku, kiedy to Józef Horak otworzył niewielką
fabrykę tkanin fartuchowych przy ulicy Piekarskiej 8 i przy Piotrkowskiej 149.
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1905.
W
1902 roku na dwa lata przed śmiercią, Józef Horak przekazał najstarszemu
synowi, Adolfowi, zarząd nad fabryką, która pod jego kierownictwem znacznie się
rozwinęła. Otwarto skład firmowy w Warszawie. Roczne dochody przedsiębiorstwa
wynosiły wówczas ok. 80-100 tysięcy rubli.
Informator Handlowo-Przemysłowy, rok 1909.
Kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1910.
"Rozwój", rok 1919.
W
1921 roku Horak zakupił tereny nie należące wówczas do Łodzi, na Rudzie.
Znajdowała się tu niewielka fabryka chemiczna, której pierwotnie właścicielem
był Peter Hazenklever, potem Rudolf Keller. Wkrótce własnością Horaka stała się
także sąsiednia działka.
Kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1923.
W
1926 roku rozpoczęto na tym terenie budowę nowej fabryki, którą ukończono w
1928 roku.
"Głos Polski", rok 1928.
"Dziesięć lat Odrodzonej Polski Niepodległej w życiu powiatu łódzkiego 1918-1928".
W
pobliżu zakładów znajdują się dwie zabytkowe wille, które należały do rodziny
Horaków, ale nie zostały wybudowane przez Adolfa Horaka.
Pierwsza,
starsza, wybudowana ok. 1890-1900 roku pierwotnie należała do Petera
Hazenklevera.
Stoi
przy ulicy Pabianickiej 180/182. Obecnie własność prywatna.
Wszystko
zaczęło się od Petera Hasenklawera, który w 1893 roku przy ówczesnej
"szosie pabianickiej" - tak wtedy nazywano ulicę Pabianicką -
uruchomił fabryczkę zatrudniającą 10 robotników i produkującą farby do
barwienia bawełny i jedwabiu. To właśnie on między ulicami Pabianicką a Starorudzką
wybudował dla siebie stylowy, eklektyczny, mający cechy architektury
szwajcarskiej dom.
Hasenklewer po
pewnym czasie zlikwidował fabrykę, sprzedał większość działki, a sobie zostawił
jedynie willę z otoczeniem.
Nabywcą nieruchomości z budynkami fabrycznymi
okazał się Rudolf Keller, który do tego czasu był znany jako właściciel
pałacyku z narożną wieżyczką w pobliżu skrzyżowania ulicy Gdańskiej i Zielonej (czytaj TUTAJ) oraz pobliskiej fabryki wstążek i innych wyrobów pasmanteryjnych, która
po ostatniej wojnie znana była jako zakłady Lenora.
Rudolf
Keller rozbudował dawną fabrykę Hasenklewera i obok postawił neobarokową
rezydencję z kolumnami i wysokim dachem mansardowym. Nad oknem na północnej
elewacji widnieje data 1912.
Willa stoi przy ulicy Pabianickiej 184. Zabytkowa, efektownie odnowiona willa to
najokazalsza rezydencja pofabrykancka w łódzkiej Rudzie Pabianickiej. Mówi się
o niej: willa Adolfa Horaka, ale rezydencję najpewniej zbudowano w 1912 roku. Właścicielem był Juliusz Rudolf Keller.
Jej
luksusowe wnętrza zostały wyposażone wyrobami ściągniętymi z Berlina. Przy
rezydencji utworzono wspaniały ogród, który - niestety - przetrwał jedynie na
starych fotografiach.
W
lutym 1920 roku Rudolf Keller sprzedał willę z fabryką Adolfowi Horakowi za dwa
miliony marek polskich i wyprowadził się z Rudy Pabianickiej.
Willa Horaka to uproszczony, zmodernizowany
neobarok typowy dla lat 1910-12. Niestety, twórca projektu nie jest znany.
Gdy
w styczniu 1945 roku do Łodzi wkroczyła Armia Czerwona, rodziny Horaków już nie
było w Rudzie Pabianickiej. Wykorzystali to pracownicy i okoliczni mieszkańcy,
którzy zdemolowali i rozkradli wyposażenie rezydencji fabrykantów. W czasach
PRL, w willi najpierw była świetlica robotnicza, a potem dom kultury i ośrodek
zdrowia, właściciela zmieniła też willa Kellera i Horaka: najpierw przeszła w
ręce firmy Pebex, a potem firmy Polden.
Dawna willa Hasenklevera przed II wojną światową przechodziła z rąk
do rąk. Wśród właścicieli była m.in. rodzina Goldammer. Najpewniej w rezydencji
przez pewien czas mieszkali bardziej znaczący pracownicy Polskich Zakładów
Siemensa wybudowanych w latach 20. przy ulicy Starorudzkiej i dlatego z czasem
powstała jej nazwa "willa
Siemensa".
"Ilustrowana Republika", rok 1928.
Tereny,
na których rozciągało się królestwo Horaka, należały do Rudy Pabianickiej,
która w skład Łodzi została włączona dopiero w latach drugiej wojny. W Rudzie
Pabianickiej powstała duża kolonia niemieckich osadników, stąd Ruda była często
nazywana „małym Berlinem”.
Lodzer Informations und Hause Kalender, 1911.
Fabryka
Horaka przy ulicy Pabianickiej 146/148 (widok od ulicy Joanny).
Były
w niej przędzalnia, oddział przygotowawczy, tkalnia, farbiarnia oraz apretura.
Adolf
Horak był baptystą, zagorzałym wyznawcą swojej wiary i jej propagatorem. Do
pracy przyjmował w pierwszej kolejności baptystów, a następnie tych, którzy
deklarowali chęć przyjęcia chrztu. Baptyści w fabryce Horaka stanowili
autonomiczny zbór, na którego czele stał biskup, czyli właściciel fabryki. Do
pomocy miał diakona, którym był dyrektor techniczny zakładów. Nabożeństwa
odprawiali w budynku obok zakładów, a ceremonie chrztu przez zanurzenie
odbywały się na stawie obok willi Horaka.
"Ilustrowana Republika", rok 1937.
Złośliwi
twierdzili, że gmina wyznaniowa była tylko parawanem, bowiem Horak jako przełożony
zboru dostawał pokaźne dotacje przekazywane przez Kościół Baptystów w USA na
prowadzenie duszpasterskiej działalności, a prowadził ją tak, żeby część
przeznaczyć na potrzeby fabryki, na przykład na zakup nowych maszyn. Wydawał
broszury propagujące zasady wiary i ogólne zasady moralne, uzupełnione
konkretnymi przykazaniami, co robotnik w jego fabryce może robić, a czego musi
unikać, na przykład kradzieży i słuchania podżegaczy namawiających do strajków.
"Głos Poranny", rok 1931.
Sam
Horak postępował jak normalny fabrykant. W zatargach z robotnikami, do których
nieraz dochodziło, głównie na tle płacowym, był nieugięty. Jeśli ustępował, to
pod silnymi naciskami pochodzącymi z zewnątrz, spoza fabryki (na przykład pod
wpływem publikacji w prasie ogólnopolskiej).
Ale
działał też jako filantrop i społecznik. On i jego żona Frieda należeli do
współzałożycieli Łódzkiego Ewangelicko-Baptystycznego Towarzystwa Dobroczynności
„Wifleem”. Celem tego towarzystwa było niesienie pomocy chorym i biednym, a
także przeciwdziałanie alkoholizmowi.
Adolf
i Frieda Horakowie osobiście zetknęli się z tym problemem, ponieważ ich syn
Willy uchodził za wyjątkowego utracjusza i pijaka. Mówiono, że za ćwiartkę
sprzedałby Chrystusa, a ojciec musiał uważać, by nie dopuszczać go do finansów
firmy, ponieważ każdą sumę był w stanie wydać na zabawę.
"Lodzer Zeitung", rok 1913.
Adolf
Horak i jego żona Frieda mieli pięcioro dzieci. Córka Ruth wyszła za mąż za
Adolfa Speidla, który mając doktorat z chemii wprowadzał nowe technologie w
fabryce swojego teścia. Oboje zamieszkali w domu przy ulicy Starorudzkiej. Córka
Ingeborga związała się ze znanym chirurgiem Ellisem Speidlem. Oboje także osiedlili
się w willi przy ulicy Starorudzkiej. Córka Katarzyna pokochała rosyjskiego
emigranta Jerzego Bogdanowa, z którym wprowadziła się do domu przy ulicy Dubois.
Starszy syn Adolf junior poślubił Katarzynę Mohr. Państwo młodzi zamieszkali w
domu przy ulicy Joanny i Starorudzkiej. Młodszy syn Jan Zygfryd, na którego wszyscy
w rodzinie mówili "Sigi", z początku mieszkał w rezydencji z
rodzicami, a potem przebywał w Czechach i Austrii. Wsławił się tym, że podczas
wojny, w dobie holokaustu, zawarł w Wiedniu fikcyjny ślub z Żydówką i dzięki
temu ją uratował.
W
1929 roku fabryka przekształciła się w spółkę akcyjną i przyjęła nazwę „Zakłady
Włókiennicze Adolf Horak Sp. Akc”. Majątek firmy, wyceniony na 5 milionów
złotych, podzielono na 5 tysięcy akcji po 100 złotych każda.
Zakład
zatrudniał ponad 1600 robotników, uchodził w tym czasie za jeden z
najnowocześniejszych w regionie łódzkim.
"Głos Poranny", rok 1932.
Firma
produkowała wyroby wełniane, fartuchowe, pościelowe, ubraniowe, a także
popelinę i satynę na koszule i chałaty.
W
trosce o wdrażanie nowych technologii fabrykant sprowadzał specjalistów z
dziedziny włókiennictwa, między innymi z Wielkiej Brytanii.
"Głos Kupiectwa", rok 1935.
Obroty
firmy w 1938 roku przekroczyły 16 milionów złotych. W tym samym czasie
wzniesiono trzypiętrowy budynek przędzalni i biurowiec. Znaczną część załogi
stanowili Niemcy, administracja w całości była niemiecka, ale kiedy w 1939 roku
ogłoszono ogólnopolską zbiórkę na Fundusz Obrony Narodowej, fabryka Horaka,
jeśli chodzi o ilość zebranych pieniędzy, znalazła się na pierwszym miejscu w
Łodzi.
"Głos Rudy Pabianickiej", rok 1938.
Podczas
wojny Adolf Horak zapisał się do NSDAP. Mimo to, gdy na tle fatalnie
działającej stołówki doszło do ostrego konfliktu między załogą a szefami fabryki
nastawionej wtedy na produkcję dla Wehrmahtu i zjawiło się gestapo, fabrykant
nie pozwolił wtrącać się w sprawy zakładu i nie dał wywozić pracowników na
roboty do III Rzeszy.
Polaków
początkowo zwalniano, ale ponieważ młodych Niemców werbowano do wojska, na ich
miejsce Horak przyjmował polskich robotników. Według przekazanych relacji
Niemcy na ogół źle odnosili się do Polaków. Inaczej baptyści – oni traktowali
ich jak bliźnich, z tolerancją, bo tak im nakazywała ich wiara.
Zakłady Horaka w czasie okupacji niemieckiej 1939-1945.
Na
początku 1945 roku, w związku z sytuacją na frontach, Adolf Horak postanowił
wyjechać z Łodzi, zabierając ze sobą co się da, między innymi cenniejsze
maszyny i główne części turbiny. Fabryka, przejęta przez nowe władze pod nadzór
państwowy, nie mogła od razu wznowić produkcji głównie z powodu braku
podstawowych urządzeń. Przypadkowo koło Poznania znaleziono skrzynie z napisem
„A. Horak”. W środku były owe główne części turbiny.
Pamięć
o potentacie i jego zakładach włókienniczych przetrwała nawet w czasach PRL.
Mimo, że zakłady od dawna miały za patrona Armię Ludową (późniejsza nazwa Alba), to i tak każdy
pracownik pytany gdzie pracuje, odruchowo odpowiadał:
- U Horaka.
Przewodnik po Wystawie Przemysłowo-Handlowej, rok 1912.
W
1998 roku zakłady zostały zakupione przez firmę Protekt - producenta sprzętu
chroniącego przed upadkiem z wysokości.
Źródła:
Marek
Budziarek, Leszek Skrzydło, Marek Szukalak. Łódź nasze miasto.
Jacek
Kusiński, Ryszard Bonisławski, Maciej Janik. Księga fabryk Łodzi.
Dziennik
Łódzki. http://www.dzienniklodzki.pl/
Urząd
Miasta Łodzi http://archiwum.uml.lodz.pl
"Rozwój", rok 1905.
Fot.
archiwalne ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.
Fot.
współczesne Monika Czechowicz
Adolf nigdy nie był biskupem - u baptystów wogóle nie ma takiej funkcji!
OdpowiedzUsuńPowyższa uwaga jest słuszna. Jestem Baptystą w 3 pokoleniu - łódzkim, z Rudy Pabianickiej. Horak wybudował ma Aleksandra 9 budynek, mający służyć zgromadzeniom - nabożeństwo Kościoła Baptystów w Rudzie. Była to dynamiczna wspólnota z zajeciami dla dzieci, chórem mieszanym i orkiestrą dętą. Baptysci nie mają hierarchii typowej dla Kościoła Rzym-Kat. Za pracę zboru odpowiedzialna jest Rada Zboru, a służbę duszpasterską pełnią pastorzy - dawniej kaznodziejowie.
OdpowiedzUsuńWilla Petera Hazenklevera nie należała do Horaków. Jej właścicielem (prawdopodobnie do końca niemieckiej okupacji) był Otto Goldamer.
OdpowiedzUsuń