6
stycznia 1899 roku zawiązane prywatne Towarzystwo przemysłowców
łódzkich otrzymało zgodę na budowę i eksploatację
„wąskotorowych elektrycznych kolei dojazdowych ogólnego użytku
od miasta Łodzi do miast: Zgierza i Pabianic”.
Budowa
kolei odbywała się pod kontrolą Państwowego Inspektora Budowy,
Radcy Kolegialnego inż. komunikacji Ławrija Millera i pod
kierunkiem wybranego przez Towarzystwo i zatwierdzonego przez
Ministra Komunikacji – głównego inżyniera budowy Wiesława
Gerlicza.
Prace
przy budowie centralnych stacji rozpoczęte zostały we wrześniu
1899 roku, powstały linie prowadzące do Zgierza, Pabianic,
Konstantynowa i Aleksandrowa.
Ruch
tymczasowy na liniach: pabianickiej i zgierskiej, został otwarty w
styczniu 1901 roku.
W
1907 doku, do tej pory prywatne Towarzystwo zawiązało się w
„Towarzystwo Akcyjne Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei
Dojazdowych”. Władze Towarzystwa stanowił Zarząd składający
się z pięciu Dyrektorów Zarządu, trzech Kandydatów i trzech
członków Komisji Rewizyjnej.
W pierwszych latach byli to:
Alfred
Biedermann – prezes
Henryk
Grohman
Edward
Herbst
Juliusz
Heinzel
Karol
Scheibler
Kandydaci:
Stanisław
Lorentz
Teodor
Meyerhoff
Wiesław
Gerlicz
Komisja
Rewizyjna:
August
Daube
Robert
Schweikert
Edward
Macher
Wybudowane
linie:
pierwsza:
linia Łódź – Pabianice z odnogą do Rudy Pabianickiej
druga:
linia Łódź – Zgierz i Łódź – Aleksandrów
trzecia:
linia Łódź – Konstantynów
„Pierwsze Dziesięciolecie Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych 1901-1910”, wydanie z 1913 roku.
Zbiory Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.
