Znajdująca
się przy ulicy Kilińskiego 88 (dawna ulica Widzewska) kamienica była
własnością małżeństwa Manasse i Nechany Kaleckich (inicjały
właścicieli znajdują się pod balkonem).
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1906.
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1910
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1914.
Kamienica na pewno pozostawała w rękach małżeństwa Kaleckich do wybuchu I wojny światowej.
Została wzniesiona około
1906 roku na nieruchomości, która wcześniej była własnością Rachmila Bronowskiego.
"Łodzianin", kalendarz informacyjny, rok 1897.
"Łodzianin", kalendarz informacyjny, rok 1899.
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1900.
Numeracja
ulicy zmieniała się, parcela Bronowskiego znajdowała się przy
ulicy Widzewskiej 72, potem 80, ale to cały czas to samo miejsce.
Łódzki
model kamienicy kształtował się pod silnym wpływem wzorców
zagranicznych: niemieckich i rosyjskich, w mniejszym stopniu
wiedeńskich. Jednak budownictwo czynszowe w Królestwie Polskim
niezaprzeczalnie ma swoje indywidualne cechy i nie jest kopią
rozwiązań z Berlina czy Petersburga.
Początkowo
cechą charakterystyczną łódzkiej architektury mieszkalnej był
rozwój zabudowy wzdłuż działek, wypierającej w ten sposób
pierwotne, drewniane, rzemieślnicze budynki.
Wraz z intensyfikacją
zagospodarowania oraz nową i wtórną parcelacją pojawia się inny
model zabudowy – kamienica czynszowa na planie otwartym w kierunku
wnętrza kwartału, z jedną lub dwiema oficynami, o rzucie
przypominającym kształt litery „U” lub rzadziej „L”. Były
to układy dośrodkowe (dziedzińcowe), umożliwiające dalszą
rozbudowę w głąb działki.
W
Łodzi obowiązywały proste i nieskomplikowane przepisy budowlane.
Nie regulowano wysokości zabudowy, a jedynym poważnym ograniczeniem
był wymóg zachowania niezabudowanego podwórza, żeby
na wypadek pożaru, z sikawką można było wjechać i dogodnie
zawrócić, o
wymiarach 30x30 stóp (9,14x9,14 m).
Ciekawostką
jest to,
że kamienica przy
ulicy Kilińskiego 88 nie
została wybudowana frontem do ulicy lecz bokiem, który jest
zdobiony gryfami, girlandą kwiatową, balkonem z ciekawą
balustradą.
Znajduje
się tu także budynek przemysłowy (w podwórzu) i wozownia
(wszystkie budynki wraz z ogrodzeniem są wpisane do gminnej
ewidencji zabytków).
Źródła:
Michał
Domińczak, Artur Zaguła. Typologia łódzkiej kamienicy.
Polska
Niezwykła http://www.polskaniezwykla.pl/
Wikipedia
Fot.
Monika Czechowicz
Taryfy
domów i parceli pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki
Publicznej w Łodzi.