Lata międzywojenne nie były dla Łodzi tak pomyślne jak okres przed I wojną światową. Wpłynęły na to straty poniesione w latach wojny, ale przede wszystkim odcięcie rynku rosyjskiego. Mimo to i w tym okresie powstawały w naszym mieście nowe budynki bankowe, choć skromniejsze w skali niż te budowane w latach przed I wojną.
Charakterystycznym przykładem budownictwa bankowego z tego okresu może być dawna siedziba łódzkiego oddziału poznańskiego banku Związku Spółek Zarobkowych przy ulicy Sienkiewicza 24 wzniesiona w latach 1924-1926. Budynek zaprojektowany został przez wybitnego architekta warszawskiego Mariana Lalewicza. Ten wychowanek Petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych należał do najwybitniejszych przedstawicieli nurtu klasycystycznego w polskiej architekturze lat dwudziestych. Jego upodobania wyniesione z petersburskiej Akademii znalazły również odbicie w łódzkiej realizacji.
Marian Lalewicz
(źródło fotografii: https://slownik-biograficzny.uph.edu.pl/slownik/)
Gmach stanął na wąskiej śródmiejskiej działce, w zwartej zabudowie, przylegając od północy do typowej kamienicy, od południa do mniejszego budynku. Obiekt na zwartym planie prostokąta z dwoma ryzalitami otrzymał fasadę o poważnej architekturze operującej przekształconymi motywami klasycznymi. Wysoki parter gmachu podzielony został przysadzistymi, surowymi w wyrazie, kanelowanymi doryckimi pilastrami, flankującymi wejście główne. Wyżej elewację rozdzielają boniowane i rustykowane lizeny a wieńczy ją uproszczone belkowanie i trójkątny fronton.
Gmach przy ulicy Sienkiewicza, choć niewielki w skali, zawiera w sobie wszystkie najlepsze cechy architektury bankowej - sprawia wrażenie solidności, bez nadmiernego przepychu, budząc zaufanie klienta do firmy.
Krzysztof Stefański. Gmachy użyteczności publicznej dawnej Łodzi.
Przczytaj jeszcze: