baedeker łódzki: 06/02/22

Łaźnia miejska przy ulicy Rzgowskiej 34.

Fot. Mieczysław Płażewski. Zbiory Muzeum Miasta Łodzi.

Jeszcze na początku XX wieku Łódź była miastem bez kanalizacji. Znaczna ilość mieszkań w ogóle była bez wody. Kąpano się zazwyczaj raz na tydzień, a ciepłą wodę można było kupić z beczkowozów jeżdżących po mieście. Słabe przestrzeganie higieny osobistej skutkowało wieloma chorobami. Władze miasta starały się temu zapobiec.

"Rozwój", rok 1898.

"Rozwój", rok 1909.

"Nowy Kurier Łódzki", rok 1916.

Korzystano z usług zakładów kąpielowych, czyli łaźni, a miasto budowało w różnych punktach miasta łaźnie miejskie.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy na rok 1911.

"Rozwój", rok 1911.

"Nowy Kurier Łódzki", rok 1916.

"Goniec Łódzki", rok 1905.

"Gazeta Łódzka", rok 1915.

"Nowy Kurier Łódzki", rok 1916.

"Rozwój", rok 1921.

"Ilusrowana Republika", rok 1931.

W okresie międzywojennym i powojennym powstało w Łodzi kilka nowoczesnych łaźni publicznych. Wstęp do łaźni był płatny, ale w wielu zakładach rozdawano specjalne talony upoważniające do korzystania z tego dobrodziejstwa cywilizacyjnego.

Łaźnią, która miała duże powodzenie wśród łodzian w okresie międzywojennym, był Zakład Kąpielowy „Zdrowie” przy ulicy Wodnej 25.

"Echo", rok 1936.

Jedną z popularniejszych w Łodzi była łaźnia powstała przy ulicy Rzgowskiej 34.

"Express Ilustrowany", rok 1951.

W miarę budowania nowych osiedli mieszkaniowych zainteresowanie publicznymi łaźniami spadało. Zaczęto je sukcesywnie likwidować, a w ich wnętrzach zagościły różne instytucje i firmy.

"Dziennik Łódzki", rok 1959.

"Odgłosy", rok 1962. Fot. Eugeniusz Kudaj.

Budynek zaprojektowany został w 1953 roku przez architekta A. Gałązkę, a do użytku oddany w roku 1955.

"Odgłosy", rok 1962.

Jest to obiekt typu "pałacowego", o trzech kondygnacjach naziemnych. Głównym elementem dekoracyjnym fasady jest zaakcentowana za pomocą środkowego cokołu para kolumn i attyka. Jako łaźnia publiczna pozwalała zażyć mieszkańcom miasta odprężających kąpieli.