Maceba/macewa wywodzi się z tradycji ludów semickich (musub, mussab, i asyryjskie massabati).
Wiązano je często jako święte kamienie z meteorytami. Wiara w zamknięte w nich
demony rozpowszechniona była w Syrii i Fenicji, natomiast nie ugruntowała się
wśród Żydów, chociaż kamienie te miały dla nich równie symboliczne znaczenie.
Była
więc maceba pierwotnie zwyczajnym kamieniem, który nie łączył się jedynie z
symbolem śmierci. Znana była w starożytności, wznoszono ją dla celów kultowych,
w miejscu objawienia bożego, wydarzeń, układów i porozumień. W czasach
biblijnych Mojżesz ustawił dwanaście maceb u podnóża góry Synaj dla upamiętnienia
i uczczenia porozumienia z Bogiem. Podobne znaczenie miało dwanaście kolumn
ustawionych przez Jozuego w czasie przejścia przez rzekę Jordan,
symbolizujących dwanaście plemion Izraela. Inny zaś charakter miała maceba
Absaloma w Dolinie Królów. Była kamieniem dziękczynnym w zamian za obdarowanie
go męskim potomstwem.
Maceby
stawiano także nad mogiłami: „ a Jakub
postawił na jej grobie pomnik a pomnik ten jest na grobie Racheli po dziś dzień”.
W
literaturze rabinicznej i talmudycznej, maceba utożsamiona jest z pomnikiem
nagrobnym nad mogiłami zmarłych Żydów. Pierwotnie stanowiła wyłącznie znak a
nie przedmiot artystycznej wypowiedzi kamieniarza. W Talmudzie istnieje
niewiele wzmianek o macebach. Znamienna jest uwaga, że kto czyta napis wykonany
na macebie gubi pamięć zmarłego…
Maceba
nie oparła się jednak wpływom kultury
greckiej. Wprowadzenie skromnej ornamentyki uczyniło pierwszy poważny wyłom z
tradycji. Z czasem umieszczano coraz częściej na niej imiona zmarłego,
wzbogacając je różnego rodzaju benedykcjami. Ewolucja skromnych napisów w
rozwinięte treściowo inskrypcje, pełne zawiłej frazeologii dokonywała się w
ciągu wieków. W czasach nowożytnych stały się istotną częścią składową maceby,
dopełnieniem jej rzeźbiarskiej symbolicznej części.
Wystąpiło
to na szeroką skalę w XVI wieku, a rozwinęło w XVII, XVIII i trwało w XIX
wieku. Natomiast nawet w bogato dekorowanych macebach unika się postaci
ludzkiej i zwierząt w myśl zakazu „nie czyń
sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek co jest w górze i co jest na ziemi i w
dole i tego co jest w wodzie i pod ziemią”.
Nie
uniknięto przedstawienia zwierząt, a postacie występują pars pro toto, na przykład
ręki trzymającej pióro, dzban czy jagi, oraz dłoni wrzucającej monetę do
ofiarnej puszki. Niemilknące spory co do zasięgu zakazu przedstawień
figuralnych i jego interpretacje, owocowały na cmentarzach żydowskich odstępstwami.
Jedni nie dopuszczali przedstawień plastycznych służących bałwochwalstwu, inni
zaś kwestionowali to, rozszerzając zakaz na wszelką sztukę figuralną. Spory te
miały miejsce między innymi wśród Żydów polskich.
Długa
była ewolucja maceby od zwykłego anonimowego kamienia do symbolu znaku – celu modłów,
zwierzeń, wyznań i próśb osobistych obleczonego w mniej lub bardziej
dekoracyjną szatę. Stając się sama symbolem śmierci zamykała w swoich
rzeźbiarskich kształtach nie tylko pamięć o zmarłych ale wiarę Żydów w jej
warstwie eschatologicznej.
Maceba
nad mogiłą zmarłego była ostatnim etapem i ukoronowaniem rytuału pogrzebowego,
który posiada bogatą tradycję. Twierdzono bowiem, że pogrzeb jest rozkoszą dla
duszy zmarłego i jedynie po stosownym pogrzebaniu ciała dusza może znaleźć się
przed obliczem Boga.
(…) Żydzi otaczali swoje cmentarze czcią i
opieką. Wszelkie czynności, które mogły być odbierane jako profanacja były
zabronione. Należało do nich również jedzenie i picie oraz chodzenie w szatach
obrzędowych. Istniał również zakaz zrywania roślinności i używania ich do celów
prywatnych, przez co cmentarze z biegiem czasu stawały się zapuszczone i
mroczne. Zwyczaj ten z pewnością powstał później, gdyż w starożytności mówiono,
że „żydowskie cmentarze są czyste niczym
pałace”.
Żydzi
ortodoksyjni występowali ostro wobec wszelkich przejawów braku szacunku wobec
cmentarzy, nie dopuszczając nawet do składania kwiatów na grobach lub siadania
na nagrobkach. Surowo zabraniano wypasu zwierząt na cmentarzach, o czym
przekonały się władze wojskowe w Łodzi w 1919 roku…
Od
XVI wieku wraz z nasileniem się tendencji kabalistycznych, macebom nadawano
znaczenie mistyczne. Miały one związek z duszą ludzką i współuczestniczyły w
jej oczyszczeniu.
Maceba
składa się nieodmiennie z trzech części: niewysokiego, gładkiego cokołu, części
środkowej z inskrypcją i górnej reliefowej, w której umieszczane są
płaskorzeźby o treści odnoszącej się do osoby zmarłego.
Swoje
motywy dekoracyjne czerpały maceby ze sztuki miejscowej i stylów panujących w
danej epoce.
U Żydów polskich aszkenazyjskich, preferujących macebę jako typ
nagrobka, symbolika i zdobnictwo utrwaliły się na początku XVII wieku i wywodzą
się z dekoracji synagog. Swoją kompozycją nawiązują do architektury świętej
szafy ołtarzowej. I tak epitafium, ujęte jest po bokach półkolumnami bądź
pilastrami, które wspierają wydzieloną płaskorzeźbioną partię nagrobka. Często
pojawia się motyw kotary zasłaniającej szafę ołtarzową.
Nagrobne
znaki na macebie dotyczą bezpośrednio zmarłego i jego przymiotów, przeważnie
jednak w odniesieniu do sfery religijnej jego życia lub pośrednio poprzez
treści Talmudu i innych pism religijnych. W takim też aspekcie znaki odnoszą
się do symboliki imienia, nazwiska, rodu, zawodu, śmierci i symboliki
przymiotów osobistych zmarłego.
Otwarte
dłonie w geście błogosławieństwa umieszczano na grobach kapłanów (kohen),
potomków z rodu kapłanów Świątyni Jerozolimskiej, wykonawców obrzędów
kultowych.
Szafki
z książką lub pełne książek oznaczają groby rabinów, uczonych lub osób
powołanych do czytania Tory.
Książki symbolizują wiedzę w ogóle i oznaczają ludzi
biegłych w piśmiennictwie religijnym (nauczyciele).
Szafki
z umieszczoną wyżej koroną wiedzy oznaczają, że zmarły był uczonym w piśmie.
Znaki
umieszczone pośrodku są najważniejsze: na przykład książki umieszczone z koroną
u góry i rękami kapłana obok oznaczają uczonego pochodzącego z rodu kapłańskiego,
zaś książki i naczynia rytualne oznaczają lewitę i człowieka nauki.
Świeczniki
pojedyncze lub trzy i pół-ramienne są najstarszymi symbolami śmierci.
Świeczka
jest symbolem duszy człowieka.
Świeczniki rzeźbiono na macebach kobiet, ponieważ
zapalanie i błogosławienie świec szabatowych jest obowiązkiem kobiety
żydowskiej.
Świece
ujęte dekoracjami, profitkami w kształcie liści występują najczęściej jako
złamane. Motywem im towarzyszącym jest kotara spięta ozdobnymi taśmami. Rzadko
występuje menora lub świecznik dziewięcioramienny.
Dzban
i misę oraz dłoń trzymającą pochylony dzbanek, z którego spływa woda do miski
rzeźbiono Lewitom, potomkom domu Lewiego, pełniącym powinności religijne w
Świątyni Jerozolimskiej. Do nich należało również obmywanie rąk kapłanów przed
błogosławieństwem. W macebach regułą było umieszczanie przy nazwisku Kohen,
Kogan, Kohan itp. oraz przy odmianach Lewit, Lewite, Lewita – wymienionych znaków.
Cechy te posiadają również maceby kapłanów i Lewitów gdy nazwiska zmarłych nie
zdradzają pokrewieństwa etymologicznego z brzmieniem hebrajskim.
Puszka
ofiarna to symbol dobroczynności, jedna z podstawowych cnót w judaizmie. Znaki
te mogą też oznaczać działalność zmarłego jako skarbnika lub zbierającego datki
na cele dobroczynne. Bardzo często puszki ofiarne występują w zestawieniu ze
świecznikami i głoszą chwałę kobiety dobroczynnej.
Do
bardziej popularnych należą również statki ze złamanym masztem. Mają one być
plastycznym wyobrażeniem nazwiska Shiff lub mogą odnosić się do terenów
Jeremiasza. Hebrajskie znaczenie tego słowa jest dwojakie: płacz i okręt.
Ptaki
są alegorią dusz sprawiedliwych, które siedzą na tronie Pana i śpiewają jego
chwałę. Wyobrażane są w locie, bądź jako siedzące na złamanych drzewach, dziobiące
owoce z kosza lub trzymające w dziobie książkę. Wśród nich najczęściej pojawia
się gołąb lub orzeł. Gołąb jako biblijny symbol pokoju oznacza na macebach
zgodę i miłość. Orzeł zaś opiekuńczo osłania koronę Tory, jako symbol mocy
Pana. Ptakom, głównie gołębiom i orłom, towarzyszą zazwyczaj kosze kwiatów lub
winogron. Winne grona symbolizują lud Izraela, który jak winorośl zabrana z
Egiptu rozrósł się na Ziemi Obiecanej. Przedstawione na macebie przedstawiają
owocną pracę oraz bogactwo materialne i duchowe.
Do
najczęściej spotykanych wyobrażeń zwierząt należą lew lub lwy. Lew oznacza z
reguły transpozycję rzeźbiarską imienia Lejb, Arie lub Jehuda. Znakiem
plemienia Judy jest bowiem lew.
Wyobrażenie
jelenia – rzadziej spotykane – to znak pokolenia Naftalego (jeleń – Hersz, Cwi
lub Naftali). To współbrzmienie imienia zmarłego, z nazwą zwierzęcia pojawia
się również w innych układach (na przykład ptak – Fajgel, a owca to Rachel).
Nie
zawsze jednak pod wyobrażeniem lwa, orła, jelenia lub tygrysa kryje się imię
zmarłego, gdyż mogą się one odnosić do biblijnego wersetu:
„bądź wytrzymały jak tygrys, lekki jak
orzeł, rączy jak jeleń, silny jak lew aby móc wypełnić wolę ojca twego w
niebiosach.”
Lew,
symbol pokolenia Judy rodu Dawida, był uosobieniem siły i potęgi. „Gdy lew zaryczy, któż by się nie bał? Gdy
wszechmocny Pan każe, któż by nie prorokował?”
Wyobrażenie
studni to aluzja do spotkania Racheli z Jakubem.
Często występującym motywem
jest korona. Symbolizuje ona Torę a więc Prawo – pobożność i uczoność, ale
także głowę rodziny i wierność małżeńską. Towarzyszy jej często komentarz: „Biada nam, spadła korona z naszych głów”,
a pochylona korona jest tego ilustracją. Jest to jeden z najbardziej
wieloznacznych motywów.
Czynności
zawodowe pozostają prawie wyłącznie w sferze działalności religijnej. Lancet
oznacza mohela, róg funkcję trębacza noworocznego, a rodał – czynności lektora
w domu modlitwy. Emblematy zawodów występują zazwyczaj pojedynczo, bez
dodatkowych plastycznych komentarzy.
Instrumenty
muzyczne mają wymowę dwojaką: oznaczają muzyka lub ilustrację muzyczną psalmów
odmawianych w synagogach. Mogą się też odnosić do imienia Miriam według wersetu
„i wzięła prorokini Miriam bęben w swe
ręce”.
Imiona
były inspiracją do odtwarzania scen biblijnych kojarzących się z imieniem
zmarłego. Symbolika ta wyraźnie występuje w mozaice mauzoleum Izraela i Leonii
Poznańskich. W biblijnych wersetach występuje imię Jakuba Izraela, patriarchy,
którego potomstwo dało początek dwunastu plemionom Izraela. Wybór ten nie jest
przypadkowy. To aluzja do roli Izraela Poznańskiego stojącego na czele
społeczności żydowskiej w Łodzi.
Symbolika
śmierci nie jest dominującą w
macebach, jako że sama maceba jest jej materialnym odbiciem.
Gwiazda Dawida występuje samodzielnie oraz rzadziej w zestawieniu z innymi znakami. Razem
z menorą należą do najważniejszych symboli judaizmu.
Używana była już w starożytności
jako magiczny znak nie tylko przez Żydów, a w średniowieczu przez chrześcijan.
Od XVIII wieku utrwala się jako symbol Izraela. Tutaj odnosi się do poczucia
przynależności narodowej.
Dekoracja
łódzkich maceb w większości wywodzi się ze sztuki ludowej. Rośliny, zwierzęta,
ornamentyka nie pozbawiona oryginalnego piękna – zastygłe w swojej dosłowności
i warsztatowej nieporadności, bliskie są sztuce prymitywnej. Wiele z nich
usiłuje kopiować wzory z XVIII wieku. Naiwny realizm reliefów nie degraduje
maceb. Ich wartości nie należy upatrywać w kunszcie rzeźbiarskim. Tworzone były ręką kamieniarza dla potrzeb
konkretnych odbiorców i przez nich akceptowane. Patrzyli oni na otaczającą ich
rzeczywistość i sztukę zgodnie ze swoimi o niej wyobrażeniami, przez pryzmat
wierzeń religijnych i obyczajów ludu. W pewnej też mierze na formalnej jakości
nagrobków zaważyła częściowa obróbka maszynowa.
Znaki
maceb nie zawsze są jednoznaczne, często nie można rozstrzygnąć, które z nich
mają znaczenie symboliczne, a które stworzyła wyobraźnia twórcy, jego zmysł
dekoracyjny i poczucie estetyki. Symbolika ich jest więc pełna aluzji i metafor
odnoszących się do wydarzeń biblijnych, na co w znacznej mierze miała również
wpływ reguła zakazująca przedstawień figuralnych. Jest również stygmatem wiary
Żydów i ich trwania w diasporze.
Historia
nowego cmentarza żydowskiego w Łodzi jest krótka, ale przecież już ponad stuletnia i tak burzliwa i
ekspansywna jak historia miasta. Jest zapisem świata kultury, która odeszła.
źródła:
Izaak
Kersz. Szkice z dziejów Gminy Żydowskiej oraz cmentarza w Łodzi.
Bronisław
Podgrabi. Cmentarz Żydowski w Łodzi.
Wszystkie zdjęcia pochodzą z Nowego Cmentarza Żydowskiego w Łodzi.
Fot. Monika Czechowicz
Przeczytaj
jeszcze:
NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI.
NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI – WIOSENNY SPACER.
CHEWRA-KADISZA I STARY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI.
BEJT OLAM
NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI.
NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI – WIOSENNY SPACER.
CHEWRA-KADISZA I STARY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI.
BEJT OLAM
BAEDEKER
POLECA:
Bronisław Podgrabi. Cmentarz Żydowski w
Łodzi.
Album
czarno-białych fotografii ukazujących piękno tego cmentarza oraz jego historię.
We wschodniej części miasta, na powierzchni 41 ha znajduje się największy w Europie cmentarz żydowski. Utworzony w 1892 roku, początkowo służył jako miejsce pochówku ofiar epidemii cholery. Zespół otoczony jest od południa i wschodu powojennym osiedlem Doły i zespołem szkolnym, dodatkowo chroni go wysoki, ceglany mur z ozdobną bramą od strony ulicy Chryzantem. Nekropolia ta zawiera dziś ok. 160 tysięcy nagrobków, są wśród nich prawdziwe dzieła sztuki i architektury. Największe wznosili wielcy przemysłowcy: Poznańscy, Sibersteinowie, Prussakowie, Stillerowie, Jarocińscy, Osserowie i in. Mniejsze pomniki znajdują się na grobach znanych lekarzy, adwokatów i kupców, a tradycyjne macewy, z symbolicznymi rzeźbami na grobach ludzi głęboko wierzących. Są tu także groby rodziców Juliana Tuwima i Artura Rubinsteina oraz rozległe pole grzebalne ofiar getta. Przed wejściem na cmentarz znajduje się dom przedpogrzebowy i pomnik pomordowanych w łódzkim getcie Żydów. W zachodniej części tej nekropolii znajduje się pomnik nad zbiorowymi mogiłami żołnierzy AK i Szarych Szeregów. Od kilkunastu lat cmentarz otoczony został ochroną, która uniemożliwia rabunek i dewastację. Niektóre z grobowców poddano pracom konserwatorskim. Cmentarz ten zamknięty jest w soboty i w święta żydowskie, odwiedzających mężczyzn obowiązuje nakrycie głowy. Tekst polsko-angielski.
We wschodniej części miasta, na powierzchni 41 ha znajduje się największy w Europie cmentarz żydowski. Utworzony w 1892 roku, początkowo służył jako miejsce pochówku ofiar epidemii cholery. Zespół otoczony jest od południa i wschodu powojennym osiedlem Doły i zespołem szkolnym, dodatkowo chroni go wysoki, ceglany mur z ozdobną bramą od strony ulicy Chryzantem. Nekropolia ta zawiera dziś ok. 160 tysięcy nagrobków, są wśród nich prawdziwe dzieła sztuki i architektury. Największe wznosili wielcy przemysłowcy: Poznańscy, Sibersteinowie, Prussakowie, Stillerowie, Jarocińscy, Osserowie i in. Mniejsze pomniki znajdują się na grobach znanych lekarzy, adwokatów i kupców, a tradycyjne macewy, z symbolicznymi rzeźbami na grobach ludzi głęboko wierzących. Są tu także groby rodziców Juliana Tuwima i Artura Rubinsteina oraz rozległe pole grzebalne ofiar getta. Przed wejściem na cmentarz znajduje się dom przedpogrzebowy i pomnik pomordowanych w łódzkim getcie Żydów. W zachodniej części tej nekropolii znajduje się pomnik nad zbiorowymi mogiłami żołnierzy AK i Szarych Szeregów. Od kilkunastu lat cmentarz otoczony został ochroną, która uniemożliwia rabunek i dewastację. Niektóre z grobowców poddano pracom konserwatorskim. Cmentarz ten zamknięty jest w soboty i w święta żydowskie, odwiedzających mężczyzn obowiązuje nakrycie głowy. Tekst polsko-angielski.
Nekropolie żydowskie są dla mnie tajemnicą, orientuję się z literatury, że nie ma kultu miejsca, nie ma linii, nie ma geometrii, jest kamień położony na macebie... to co człowiek uszykował drugiemu człowiekowi bez poczucia winy pogłębia destrukcję pojęcia o człowieczeństwie i to powoduję, że ze wszystkich miejsc pochówku, a zwiedzając zagranicę zaczynamy lub kończymy zadumie na lokalnych cmentarzach rożnych wyznań, te miejsca spoczynku ludu wybrane pozostają zadrą w duszy i sumieniu... PRZEPRASZAM
OdpowiedzUsuń