Leszek
Jezierski – polski piłkarz i trener
sportowy, reprezentant Polski w piłce nożnej.
Urodził
się 12 maja 1929 roku w Lublinie. Karierę piłkarską
rozpoczął tuż po zakończeniu II wojny światowej w klubie z rodzinnego miasta –
Lubliniance, w której występował również inny wielki reprezentant
biało-czerwono-białych barw, Władysław Król (czytaj TUTAJ).
W
1950 roku Jezierski przeniósł się do stolicy, gdzie grał w tamtejszej Legii,
odbywając obowiązkową służbę wojskową.
Reprezentował Legię
Warszawa, w barwach której w sześciu meczach zdobył jedną bramkę. Nic więc
dziwnego, że po roku gry postanowił zmienić otoczenie, by mieć szansę na
regularne występy. W 1953 roku przeniósł się do Łódzkiego Klubu
Sportowego.
Początek
przygody z klubem z al. Unii Lubelskiej 2 nie należał do udanych – łodzianie
spadli do II ligi i Jezierski, mający ambicje występowania nawet w kadrze
narodowej, musiał grać na zapleczu ekstraklasy. Na szczęście, w tym samym
okresie na ławce trenerskiej ŁKS-u pojawił się wspominany wcześniej Władysław
Król, który po roku powrócił wraz ze swoimi podopiecznymi do I ligi, a wkrótce
sięgnął z nimi po wicemistrzostwo kraju. Co warte podkreślenia, popularny
Napoleon w jednym z ostatnich wywiadów przed śmiercią uznał właśnie tego
szkoleniowca za swój największy trenerski autorytet.
W reprezentacji Polski Jezierski zadebiutował 8 sierpnia 1954 w meczu przeciwko Bułgarii. W biało-czerwonym trykocie wystąpił sześć razy.
Mecz Bułgaria-Polska, rok 1954, "Przegląd Sportowy" z 9 sierpnia 1954.
Dzięki
zgraniu i wielu indywidualnościom, do których należał także grający w ataku
Jezierski, ŁKS stał się czołową piłkarską siłą w kraju końca lat 50-tych XX
wieku, zyskując przy tym zaszczytny przydomek Rycerzy Wiosny. Łodzianie w 1957
roku sięgnęli po Puchar Polski, a w rok później po pierwsze, historyczne
mistrzostwo kraju. Oba ww. sukcesy były zarazem największymi osiągnięciami
Napoleona w życiu piłkarza.
Mistrzowie
Polski z 1958 roku po remisowym meczu z Górnikiem Zabrze. Archiwum Jacka
Bogusiaka.
Razem
z ŁKS Jezierski zdobył Puchar i mistrzostwo Polski. Grał w ŁKS-ie do
1961 roku. Reprezentował również barwy Startu Łódź, Włókniarza
Łódź i Stomilu Poznań.
Po
zawieszeniu butów na kołku nie potrafił rozstać się ze swoją największą pasją
życiową i wkrótce zajął się trenerką.
W
karierze trenerskiej jego pierwszym sukcesem było zdobycie w 1966 roku mistrzostwa
Polski juniorów z zespołem MKS Hala Sportowa. W roku 1975 awansował
z Widzewem Łódź do ekstraklasy. Stworzył w Łodzi podwaliny
pod nową potęgę krajowego futbolu, łącząc umiejętności trenerskie ze znakomitym
wyczuciem w pozyskiwaniu niedocenianych gdzie indziej zawodników.
"Sport": Jacek Machciński (z lewej), Leszek Jezierski (z prawej).
Kolejnym
krokiem w karierze trenerskiej był ŁKS Łódź. Pracując w tym klubie został
wybrany trenerem roku. Największy sukces życiowy zanotował w roku 1979, kiedy
doprowadził Ruch Chorzów do mistrzostwa Polski, zaś będąc
szkoleniowcem szczecińskiej Pogoni zdobył wicemistrzostwo Polski (rok
1987). Prowadził też m.in. Lecha Poznań, Zawiszę Bydgoszcz.
Trzykrotnie wybierano go na trenera roku w plebiscycie "Piłki
Nożnej". Znajdował się w radzie trenerskiej PZPN.
Ostatnie
lata swojego życia spędził w swoim domu w Sokolnikach-Lesie.
Późnym
popołudniem, 12 stycznia 2008, po przewiezieniu go z Sokolnik do łódzkiego
szpitala, zmarł na atak serca. Pogrzeb trenera odbył się 18
stycznia w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego na Dołach w Łodzi.
Jezierski
należał do najbarwniejszych postaci polskiego futbolu, o czym świadczy choćby
fakt przybycia na jego pogrzeb tysiąca osób, w tym piłkarskich działaczy,
sportowców, polityków. Mówiono o nim Napoleon, bo tak jak słynny cesarz
francuski był niskiego wzrostu (168 cm) i tak jak on uwielbiał walkę i
zwycięstwa. Jego upór i twarde zasady nie zawsze jednak były na rękę
wszystkim; tak było za każdym razem, gdy przystępowano do wyboru selekcjonera
reprezentacji Polski, którym nigdy nie został, choć bardzo o tym marzył i na co
z pewnością zasłużył, zdobywając między innymi trzy razy tytuł trenera roku w
1975, 1976 i 1987 roku.
źródła:
Fot. archiwalne ze stron:
Urząd
Miasta Łodzi/ Archiwum/ http://archiwum.uml.lodz.pl
HISTORIA.ORG.PL https://historia.org.pl
NIEBIESCY.PL
http://www.niebiescy.pl
Fot.
współczesne Monika Czechowicz
Przeczytaj
jeszcze:
oraz:
http://slowfoot.pl/retro-lodzki-ks-1958-korona-na-50-lecie/
