Kamienica
została wybudowana na posesji przy ulicy Dzielnej 42 (obecnie ulica Narutowicza
42), będącej na początku XX wieku
własnością małżeństwa Emilii i Gustawa Szrejer (Schreer).
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1902.
Informator handlowo-przemysłowy, rok 1911.
Informator m. Łodzi i województwa łódzkiego, rok 1920.
Projekt
kamienicy dla Mendla Leiba Briska wykonał znany łódzki architekt Dawid Lande.
Została wybudowana w 1910 roku w stylu zmodernizowanego klasycyzmu, jest swego
rodzaju memento dla architektury tradycyjnej.
W
latach międzywojennych na tej posesji prowadził działalność Dom
Agenturowo-Komisowy, którego właścicielami było małżeństwo Boruch i Emilia
Glass. Właściciel prowadził zakład produkcji pluszu i chustek wełnianych od
roku 1894.
Architektura
kamienicy zachowuje klasyczny język – półkolumny, pilastry, dekoracje w formie panoplii,
zwisów z medalionami z ludzkimi głowami – jednak w kondygnacji najwyższej
posiada napis świadczący o zmianach, które są już blisko.
Kondygnacja
ta zaprojektowana jest w ciekawy sposób. Pięć środkowych osi opracowanych jest
bardzo płasko, w sposób nowoczesny, obie osie ryzalitu mają zaś, jak w
architekturze klasycznej, opracowanie pełnoplastyczne.
Ponad
łukami loggi po lewej i po prawej stronie znajdują się łacińskie słowa tworzące
znaną sentencję: Tempora mutantur et nos
mutamur in illis, czyli Czasy się zmieniają i my zmieniamy się wraz z nimi…
Źródła:
Michał
Domińczak, Artur Zaguła. Typologia łódzkiej kamienicy.
Polska
Niezwykła http://www.polskaniezwykla.pl
Materiały
archiwalne pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.
Fot.
Monika Czechowicz
