baedeker łódzki: 12/05/17

wtorek, 5 grudnia 2017

Kościół pw. św. Urszuli Ledóchowskiej przy ulicy Obywatelskiej w Łodzi.

Ulica Obywatelska 60.

Świątynia przy klasztorze sióstr urszulanek wzniesiona w latach 1931-1933, według projektu architekta Wiesława Lisowskiego.

"Łódź w Ilustracji", dodatek niedzielny "Kuriera Łódzkiego", rok 1933.

Jest to obiekt o uproszczonych formach klasycystycznych, można też powiedzieć, że reprezentuje tzw. modernizm historyzujący. Jest jednonawowy, z prezbiterium.

Posiada prostokątny, dwuspadowy dach z małą wieżyczką na sygnaturkę.

Kościół poświęcił bp Wincenty Tymieniecki, zaś parafię erygował 10 lutego 1980 roku bp Józef Rozwadowski.

Przy kościele funkcjonują: bractwo Żywa Róża, Apostolstwo Modlitwy, Duszpasterstwo Akademickie, znajduje się tu także Okno Życia.

Mówiąc o kościele przy ulicy Obywatelskiej, nie można pominąć osoby św. Urszuli Ledóchowskiej, która jest patronką tej świątyni. Ta kanonizowana przez papieża Jana Pawła II Polka pochodziła z jednego z najznamienitszych polskich rodów. Ojciec, hrabia Antoni August Ledóchowski, był rotmistrzem huzarów i szambelanem cesarskim, a stryj, Mieczysław Halka-Ledóchowski, kardynałem i Prymasem Polski.

Rodzice: Antoni Ledóchowski i Józefina Ledóchowska z domu Salis-Zizers.

Julia (późniejsza matka Urszula) była bardzo skromną i pokorną osobą. Została zakonnicą. Nie była w tym w rodzinie osamotniona. Spośród dziewięciorga dzieci Antoniego Augusta poza nią drogę życia konsekrowanego wybrały jeszcze dwie siostry – Maria i Ernestyna oraz brat Włodzimierz, który później został przełożonym generalnym Towarzystwa Jezusowego (jezuitów), osobą bardzo wpływową w Kościele, zwaną „czarnym papieżem”.

Julia Ledóchowska z rodzeństwem (druga po prawo).

Julia Ledóchowska (właśc. Julia Maria Halka-Ledóchowska z Leduchowa herbu Szaława), która po latach, jako matka Urszula, stanie się jedną z najbardziej znanych postaci polskiego Kościoła, urodziła się 17 kwietnia 1865 roku w Loosdorfie w Austrii.

Julia w wieku 21 lat, rok 1887.

Julia do zakonu urszulanek wstąpiła mając 21 lat przyjmując imię Urszula. Po latach cichego pracowitego życia wyjechała, w 1907 roku, do Petersburga, by objąć tam kierownictwo internatu przy funkcjonującym w carskiej stolicy polskim gimnazjum.
Był to jej początek pracy z młodzieżą, której oddana była przez całe życie. W Petersburgu nie zabawiła jednak długo.

M. Urszula w Petersburgu, rok 1907.

Po wybuchu I wojny światowej, jako obywatelkę wrogich Austro-Węgier, wydalono ją z Rosji. Udała się wówczas do Szwecji, a następnie do Danii.

M. Urszula w Djursholmie, Szwecja.

M. Urszula z dziećmi w Aalborgu, Dania.

W obu tych skandynawskich krajach kontynuowała pracę pedagogiczną – założyła szkołę dla dziewcząt oraz ochronkę dla polskich sierot. Nie zapominała o Ojczyźnie.

W 1920 roku, wraz z innymi siostrami pracującymi wcześniej w Petersburgu, zamieszkała w Pniewach koło Poznania. To w tej miejscowości stworzyła, po uzyskaniu zgody papieża Benedykta XV, Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, popularnie zwanych, od koloru habitów, urszulankami szarymi.

Urszula z siostrami urszulankami, rok 1937.

Nowy zakon rozwijał się bardzo prężnie. Matka Urszula osobiście otworzyła 35 placówek zgromadzenia w Polsce, a także we Włoszech i Francji. Charyzmatem sióstr była praca wychowawcza, zwłaszcza z niezamożną młodzieżą.

Francja, rok 1938.

Zmarła na ponad trzy miesiące przed wybuchem wojny, 29 maja 1939 roku, w Rzymie.

Do Polski powróciła dopiero w 1989 roku, gdy jej ciało złożono w kaplicy domu zakonnego w Pniewach.
Cztery lata wcześniej Jan Paweł II beatyfikował ją. Proces kanonizacyjny Matki Urszuli zakończył się dziesięć lat później.