MIASTO - MODA - MASZYNA/ Wystawa w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi.

Miasto mody, miasto maszyn, moda w mieście, maszyneria miasta, machina mody, moda na miasto, moda na maszyny. Futurystyczny poemat o życiu i pracy w Łodzi.

Ze strony muzeum:

Przywołanie w tytule wystawy pragnień pędu, industrializacji, podążania za nowymi trendami w nowoczesnym mieście obliguje nas do futurystycznej ekspozycji. Nie będziemy palić bibliotek ani burzyć muzeów, ale zdekonstruujemy tradycyjnie linearną, chronologiczną narrację.

Na trzech piętrach snujemy wizualną opowieść o mieście, które trwa, i o ludziach, którzy mają odwagę wymyślać je wciąż na nowo. Niektórzy je budują, inni burzą uprzednie porządki. To także historia o tych, którzy wybrali Łódź na swoje mieszkanie, na miejsce pracy i odpoczynku, a każdego dnia znaczyli i znaczą swój ślad na łódzkich ulicach. A może tylko śnią i marzą? Łódź miała w swojej historii momenty wzlotów i upadków, hossy i bessy, szczytów i depresji. Z jednej strony to miasto z jedną z najdłuższych ulic handlowych w Europie, miasto z najstarszą katedrą tkaniny i ubioru w Polsce, miasto, które wykonało największy skok demograficzny w XIX wieku, a z drugiej – enklawa stutysięcznego bezrobocia po transformacji 1989 roku i trudnej prywatyzacji.

Wystawa Mɪᴀsᴛᴏ – Mᴏᴅᴀ – Mᴀsᴢʏɴᴀ to przenikające się wyspy. 

Na parterze wciąż obecne są maszyny odtwarzające ciąg technologiczny obróbki surowców – wełny, bawełny i lnu. Tworzą zmiksowaną chronologicznie opowieść o pracy w zmieniającej się fabryce. Przestrzeń parteru zamyka Laboratorium. Tu skupiony jest intelektualny, projektowy i naukowy aspekt przemysłu włókienniczego. Reprezentują go próbniki tkanin, artystyczne wzory druków na tkaninach oraz stanowisko z mikroskopem. 

Pierwsze piętro wystawy zabiera w podróż przez rozrastające się i zmieniające miasto. 

Dynamika tętniącej życiem włókienniczej Łodzi pokazana jest przez drgania sinusoidy rozpiętej między pracą a odpoczynkiem, zarządem a robotnikami, pracą a strajkiem. 

Czy usłyszysz tu trzeszczenie kości umierających pałaców? Z pewnością zobaczysz krok biegacza, salto mortale, policzek i pięść.

Drugie piętro oddane jest modzie, którą deklinujemy przez wszystkie przypadki miasta. 

Po najdłuższym wybiegu modowym, ulicy Piotrkowskiej, przechadzają się wystrojeni łodzianie.

Witryny sklepowe, neony i szyldy wołają o uwagę przechodniów. Telimena, Nestor, Moda Polska, Hoffland – marki i metki egzystują na równych prawach ze strojami przerabianymi i szytymi w domach. 

Kreatywność od XS do XXL. 

Podobnie bazarowy szyk rodem ze stadionu ŁKS-u ociera się o unikatowe ubiory absolwentów Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych.   

Poszczególne wyspy nie aspirują do wyczerpania tematów. Są raczej dziełem otwartym, wzbogacanym przeżyciami i emocjami gości, którzy swoimi historiami różnicują narrację. Tym samym wystawa zaprasza do dialogu, nie stając się aprioryczną, dydaktyczną opowieścią.

Mɪᴀsᴛᴏ – Mᴏᴅᴀ – Mᴀsᴢʏɴᴀ
Kuratorzy: Aneta Dmochowska, Marcin Gawryszczak, Anna Grala, Agnieszka Wojciechowska – Sej
Zespół scenograficzny wystawy pod kierownictwem Mai Pawlikowskiej: Filip Appel, Magdalena Gonera, Filip Finke 
Koncepcja aranżacji wystawy: Filip Appel, Magdalena Gonera i Maja Pawlikowska
Projekt architektoniczno-budowlany: Justyna Olejnik
Grafika, dźwięk i multimedia: Filip Appel
Reżyseria światła: Artur Frątczak
Produkcja: Aleksandra Kmiecik, Paulina Kowalczyk, Karolina Melon, Mirosław Owczarek, Przemysław Purtak, Marcin Rodewald, Izabela Żak

Identyfikacja wizualna: Grupa Projektor
Współpraca: Katarzyna Biłas, Ewa Czesna, Andrzej Jankowski, Krzysztof Kierepa, Monika Kowalczyk, Magdalena Rosiak, Sebastian Weiss, Lidia Zganiacz
Promocja i marketing: Wojciech Kolis, Sylwia Meyer-Olejarczyk, Anna Perek-Kowalska
Konsultacje merytoryczne: Maria Nowakowska, Zbigniew Pietrzak, Stowarzyszenie Topografie, Marcin Szymański, Andrzej Wrzesień
Konserwacja obiektów: Agata Pawelec, Ewa Suchy, Justyna Czerwiowska, Marlena Wiśniewska
Brygada techniczna: Paweł Barski, Damian Krężel, Paweł Łuczyński, Wiesław Woszczak
 

Wystawa powstała w zmodernizowanym, najstarszym skrzydle Białej Fabryki. Inwestycja przeprowadzona została w ramach projektu pn. „Wzbogacenie oferty Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi poprzez modernizację infrastruktury, prace konserwatorskie i zakup wyposażenia”, który otrzymał dofinansowanie z Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.
Wystawę dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego w ramach programu „Wspieranie działań muzealnych 2021”.
źródło: Centralne Muzeum Włókiennictwa (cmwl.pl)

Przeczytaj jeszcze w baedekerze:

Łódzki Park Kultury Miejskiej. Wystawa stała “Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie”. (baedekerlodz.blogspot.com)

Fot. Monika Czechowicz