W
drugiej połowie XIX wieku została uporządkowana numeracja domów łódzkich.
Najwięcej posesji mieściło się na Piotrkowskiej. Już po zakończeniu regulacji
Łodzi przemysłowej wschodnia strona tej ulicy (od Nowego do Górnego Rynku)
miała 143 place. Tak samo było pod koniec lat czterdziestych. Jednakże w
następnych latach, na skutek podziału szerokich działek między ulicami Dzielną
(dzisiejsza Narutowicza) a Południową (dzisiaj Rewolucji 1905 roku), liczba
placów wzrosła do 151.
Po przekazaniu jednego placu pod Pasaż Meyera (Piotrkowska 513, dzisiaj ulica Moniuszki) pozostało 150 placów.
Ulica Ewangelicka (dziś Roosevelta) powstała z połówek dwóch sąsiadujących ze sobą placów.
Po przekazaniu jednego placu pod Pasaż Meyera (Piotrkowska 513, dzisiaj ulica Moniuszki) pozostało 150 placów.
Ulica Ewangelicka (dziś Roosevelta) powstała z połówek dwóch sąsiadujących ze sobą placów.
Strona
nieparzysta (zachodnia) miała w 1827 roku 153 place. Pod koniec lat
czterdziestych XIX stulecia było 160 placów, ponieważ utworzono kilka parceli w
polu, między ulicami Zieloną i Cegielnianą.
Z czasem
szerokie parcele między ulicami Zawadzką (dziś ulica Próchnika) i Zieloną podzielono
– każdą na dwie działki budowlane.
Duże zamieszanie w ilości placów i ich numeracji panowało na dawnej posesji Geyera, ciągnącej się od ulicy Czerwonej za Górny Rynek.
Geyer dzielił duże parcele na małe i częściowo sprzedawał. Jego
sukcesorzy odkupywali i łączyli małe parcele w większe całości, zmieniając
numerację. Posesjom Geyera nadawano nowe numery hipoteczne i nawet sami
geometrzy, wykonujący plany Łodzi (na przykład Starzyński), nie mogli
zorientować się w numeracji tego odcinka ulicy Piotrkowskiej.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Duże zamieszanie w ilości placów i ich numeracji panowało na dawnej posesji Geyera, ciągnącej się od ulicy Czerwonej za Górny Rynek.
Łodzianin: Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Łodzianin: Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1897.
Ulica Piotrkowska. Fot. Bronisław Wilkoszewski, rok 1896.
W
Łodzi dwukrotnie zmieniała się numeracja domów. Do roku 1850 każda dzielnica
(Stare Miasto, Nowe Miasto, Łódka) posiadała własną numerację, zaczynającą się
od 1. Numerację tą nadano parcelom podczas regulacji Łodzi przemysłowej w
latach 1823-1828. W imiennych spisach mieszkańców, zestawianych dla celów
podatkowych, nie wymieniano ulic, lecz nazwę dzielnicy (i to nie zawsze), po
czym następowały kolejne numery placów. W tamtych czasach wszyscy właściciele
domów znali się i nie było trudności w odszukaniu właściwego adresu.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Wreszcie
w 1850 roku cała Łódź otrzymała kolejne numery, poczynając od 1, który nadano
ratuszowi na Nowym Rynku.
Łódzkie Ogłoszenia (Lodzer Anzeiger), rok 1863.
Następne
numery obiegały lewą stronę Rynku (od 2 do 8) i szły lewą stroną Nowomiejskiej
na ulice Starego Miasta…
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
… następnie numery wracały na prawą stronę Nowego Rynku jako numer 239-246 (246 – kościół ewangelicki)…
….
i postępowały dalej wschodnią stroną Piotrkowskiej, gdzie po numerze 263 (w
pobliżu ulicy Dzielnej, dzisiaj ulica Narutowicza) przenosiły się na zachodnią
stronę i wracały do ratusza, przy którym był numer 283 (Hotel Polski, dzisiaj
Piotrkowska 3).
Od
ulicy Dzielnej w kierunku południowym zaczynała się dalsza numeracja
Piotrkowskiej (od numeru 501) – numery parzyste i nieparzyste szły obok siebie
aż do Górnego Rynku, kończąc się na numerze 626.
Zachodnia strona Piotrkowskiej
zaczynała się przy Górnym Rynku numerem 641; przy rogu ulicy Zielonej był numer
786. Jako pozostałość tej numeracji można dziś jeszcze oglądać numer 702 nad
bramą domu przy Piotrkowskiej 215:
Łodzianin: Kalendarz Informacyjno-adresowy z roku 1893.
Piotrkowska 215, nad bramą widoczny numer 702.
Poniżej widoczny numer 271 i nowy 29, dom bankowy Wilhelma Landaua:
Opisany
sposób numeracji był bardzo zagmatwany.
Magistrat
m. Łodzi zamówił w fabryce Mintera w Warszawie, na koszt mieszkańców, tabliczki
„dla dokładnego oznaczenia wszystkich zabudowań numerami trwałymi i
czytelnymi”. Tabliczki te, pomalowane farbą i polakierowane, zawierały numer
domu i nazwisko właściciela. Przybito je na domach w 1854 roku.
W
miarę zabudowy przecznic ulicy Piotrkowskiej posesje otrzymywały numer z
dodatkiem litery – jednej lub kilku.
Dziennik Łódzki z roku 1855. Ulica Piotrkowska 255 B
(dzisiaj to ulica Piotrkowska 20)
W
Warszawie wprowadzono numerację posesji według ulic w 1886 roku. W Łodzi system
ten zastosowano dopiero w 1891 roku, kiedy zaczęto oznaczać numerami
poszczególne ulice, co widać na planach geometry Władysława Starzyńskiego
(plany te znajdują się w Archiwum Państwowym m. Łodzi).
Łodzianin: Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893 ("Taryfa domów Miasta Łodzi, porządkiem hipotecznym, podług najnowszych zmian poprawiona")
Nowa
numeracja, z nieznacznymi zmianami, przetrwała do naszych czasów. Jednak w
praktyce mieszkańcy Łodzi jeszcze do 1896 roku używali starej numeracji (czasem
w połączeniu z nową) lub określali miejsce swego zamieszkania według nazwiska
właściciela domu.
Dziennik Łódzki, rok 1885.
Ogłoszenia
różnych firm w kalendarzu „Łodzianin”, wydawanym przez Cezarego Richtera,
dopiero w 1897 roku ukazały się z nowymi numerami domów.
Łodzianin: Kalendarz Informacykno-adresowy, rok 1897.
W nazewnictwie łódzkich ulic panował chaos, niektóre nie miały stałych nazw, nie wiadomo było od którego numeru się zaczynają. Naprzeciwległe przecznice Piotrkowskiej nazywały się jednakowo: Południowa, Cegielniana, Dzielna, Krótka, Przejazd, Nawrot, Główna, Pusta, Boczna.
Aby te sprawy uregulować, Rada Miejska zatwierdziła we wrześniu 1863 roku nazwy ulic, przy czym niektóre z nich zmieniono.
Odtąd zachodnie przecznice Piotrkowskiej miały nazwy: Zawadzka, Cegielniana, Zielona, Św. Benedykta, Św. Andrzeja, Rozwadowska, Św. Anny, Św. Karola, Radwańska.
W nazewnictwie łódzkich ulic panował chaos, niektóre nie miały stałych nazw, nie wiadomo było od którego numeru się zaczynają. Naprzeciwległe przecznice Piotrkowskiej nazywały się jednakowo: Południowa, Cegielniana, Dzielna, Krótka, Przejazd, Nawrot, Główna, Pusta, Boczna.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Aby te sprawy uregulować, Rada Miejska zatwierdziła we wrześniu 1863 roku nazwy ulic, przy czym niektóre z nich zmieniono.
Odtąd zachodnie przecznice Piotrkowskiej miały nazwy: Zawadzka, Cegielniana, Zielona, Św. Benedykta, Św. Andrzeja, Rozwadowska, Św. Anny, Św. Karola, Radwańska.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Najdłużej ciągnęła się sprawa ulicy Cegielnianej (dzisiaj ulica Więckowskiego i Jaracza).
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Ta
zachodnia przecznica Piotrkowskiej nie figurowała na planie z 1827 roku (plan
Leśniewskiego) i przez wiele lat nie mogła utorować sobie drogi w terenie z
powodu zawikłanych stosunków własnościowych. W 1865 roku trzech łodzian
zwróciło się do Rady Miejskiej z prośbą o przeprowadzenie przez ich place
przedłużenia Cegielnianej od Piotrkowskiej do Zachodniej. Właściciel narożnego
placu przy Piotrkowskiej 29 bezprawnie zagrodził ich place od Piotrkowskiej,
postawiwszy drewniany parkan. Ostatecznie ulicę Cegielnianą wytyczono.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Numeracja
domów na przecznicach zaczynała się od Piotrkowskiej, prócz Cegielnianej, na
której numer 1 znajdował się przy ulicy Długiej (dzisiaj Gdańska). Dlatego
przedłużenie tej ulicy otrzymało z czasem nazwę Nowo-Cegielnianej.
Sama
nazwa ulicy ewoluowała, w 1821 roku nazywała się Pod Cegielnię, później
Podcegielnianą, a od 1845 roku stała się Cegielnianą. Przez lata swojego
istnienia nie miała jednolitej numeracji. Wynikało to z faktu, iż do 1931 roku
ulica była dłuższa o odcinek między Gdańską a Piotrkowską. Po 1931 roku
została, o ten właśnie odcinek, skrócona. Od tej pory był to początek nowej
ulicy – Śródmiejskiej. Swoją obecną nazwę, Stefana Jaracza, przyjęła dopiero w
1949 roku. Można powiedzieć, że ulica Cegielniana została podzielona na dwie
ulice: Jaracza i Więckowskiego.
Po
wprowadzeniu zmian i uregulowaniu nazewnictwa ulic, wykonano w 1883 roku nowe
blaszane tablice z napisami w języku polskim. W kilka lat później, w związku z
postępującą rusyfikacją, prezydent Edmund Pohlens zarządził,
aby tablice z nazwami ulic zamalować olejną farbą i umieścić na nich dwa napisy
– rosyjski i polski.
Większość nazw ulic nie była zmieniana, czy „na siłę”
tłumaczona na rosyjski, zazwyczaj była jedynie pisana cyrylicą i dodawana była
rosyjska końcówka.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Zdjęto
wówczas 204 tablice z blachy cynkowej, przybite na rogach ulic i założono nowe.
Przetrwały dwadzieścia lat.
Rozwój, rok 1907.
Dotychczas
place ogrodowe na przecznicach należały do właścicieli domów przy Piotrkowskiej;
podobnie place ogrodowe z jednej strony ulic Dzikiej (później Mikołajewskiej, dzisiaj Sienkiewicza) i
Wólczańskiej. Dopiero w latach sześćdziesiątych niektóre przecznice zostały
uregulowane. Odbywało się to zwykle w ten sposób, że kilka (przeważnie cztery)
pierwszych placów, od obu rogów Piotrkowskiej, dzielono w ich części ogrodowej
– prostopadle do przecznicy – na parcele, których front otwierał się na
przecznice.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Weźmy
przykład ulicy Św. Andrzeja (dzisiaj ulica Andrzeja Struga), która w 1860 roku
była pustą drogą bez nazwy, bez numeracji placów i bez domów. Lustrujący wtedy
Łódź gubernator warszawski Jakub Łaszczyński przywołał do siebie kilku
właścicieli placów z ulicy Piotrkowskiej, ciągnących się po obu stronach tej
drogi, i zaproponował im, aby odstąpili dwie trzecie swych gruntów na
utworzenie placów budowlanych, za co otrzymają po jednym morgu ogrodu w polu.
Właściciele posesji przy Piotrkowskiej 91, 93 i 95 nie zgodzili się, gdyż place
ich zabudowane były wiatrakami i innymi budynkami, których nie chcieli usunąć.
Natomiast właściciele terenów przy południowej stronie drogi, przy
Piotrkowskiej 97, 99 i 101 wyrazili zgodę.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Dokonano
więc zaraz podziału tych gruntów od strony ulicy Wólczańskiej na 9 placów
budowlanych. Na jednym z nich bracia morawscy wystawili swój dom modlitewny.
Był on usytuowany niefortunnie i gdy kilka lat później przedłużano ulicę
Zachodnią ku południowi, nie można było wysunąć jej poza ulicę Św. Andrzeja,
gdyż na drodze stała jednopiętrowa murowana świątynia. Usunięto ją dopiero w
1909 roku. Ulica Zachodnia przedzieliła ogrody posesji przy Piotrkowskiej. Na
odcinku od Zielonej do Św. Andrzeja otrzymała nazwę ulicy Spacerowej.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Dawna ulica Spacerowa (dzisiaj al. Kościuszki).
W
związku z budową kościoła ewangelickiego Św. Jana przy ulicy Dzikiej
(w latach 1888-1917 ulica Mikołajewska, dzisiaj Sienkiewicza) powstał projekt wytyczenia ulicy Ewangelickiej (dziś Roosevelta).
Właściciele posesji przy ulicy Piotrkowskiej 142, 144, 146 i 148 (Ludwik
Schweigert, Edward Ramisch, Teodor Sieber) złożyli podanie do Magistratu z
wyjaśnieniem, iż chcą odstąpić bezpłatnie część swych placów dla połączenia
Piotrkowskiej z kościołem nową ulicą. Uzyskawszy zgodę władz, usunęli kilka
drewnianych domków i wymierzyli na Ewangelickiej dwadzieścia działek
budowlanych, które przecięły po dwa place z obu stron nowej przecznicy
Piotrkowskiej.
Dawna ulica Ewangelicka, dzisiaj Roosevelta. Dawny kościół ewangelicki Św. Jana (dziś Najświętszego Imienia Jezus) przy ulicy Sienkiewicza, widok od ulicy
Piotrkowskiej.
Wcześniej
powstała przecznica Piotrkowskiej zwana Pasażem Meyera (dzisiaj ulica
Moniuszki).
Fabrykant Ludwik Meyer, właściciel „Grand Hotelu”, utworzył
prywatną ulicę i zabudował ją w latach osiemdziesiątych luksusowymi domami,
projektowanymi przez architekta Hilarego Majewskiego. Za przejazd swoją ulicą
Meyer pobierał opłaty. Jego syn, Ludwik, odstąpił w 1905 roku pasaż miastu do
publicznego użytku. Władze zgodziły się założyć tutaj gazowe latarnie.
Łodzianin, Kalendarz Informacyjno-adresowy, rok 1893.
Pasaż Meyera (dzisiaj ulica Moniuszki). Widok od ulicy Piotrkowskiej.
W
1887 roku wykonano nowe tablice z dwujęzycznymi nazwami ulic. Były one cynkowe,
lakierowane na kolor ciemnobłękitny z dużymi białymi napisami. Wokół tablicy
biegł czerwony szlak. Na Piotrkowskiej przybito 25 takich tablic.
NUMERACJA ULICY PIOTRKOWSKIEJ
NUMERY NIEPARZYSTE:
dzisiejsza
|
do 1850 roku
|
w latach 1850-1891 (numery hipoteczne)
|
1
|
8
|
1
|
3
|
61
|
|
5
|
62
|
282
|
7
|
63
|
|
9
|
64
|
|
11
|
65-66
|
279-278
|
ulica Zawadzka
(dziś Próchnika)
|
||
13
|
133
|
|
15
|
134
|
276
|
17
|
202
|
|
19
|
201
|
|
21
|
201
|
274a
|
23
|
200
|
273a
|
25
|
200
|
|
27
|
199
|
272
|
ulica Cegielniana
(dziś Więckowskiego)
|
||
29
|
198
|
|
31
|
197a
|
270
|
33
|
197
|
|
35
|
196b
|
|
37
|
196a
|
268
|
39
|
196
|
|
41
|
195a
|
266
|
43
|
196
|
|
45
|
194
|
|
ulica Zielona
|
||
47
|
116
|
|
49
|
117
|
|
51
|
118
|
|
53
|
119
|
|
55
|
120
|
782
|
57
|
121
|
781
|
59
|
122
|
780
|
61
|
123
|
|
63
|
124
|
|
ulica Benedykta
(dziś ulica 6 Sierpnia)
|
||
65
|
125
|
|
67
|
126
|
776
|
69
|
127
|
775
|
71
|
128
|
|
73
|
129
|
773
|
75
|
130
|
|
77
|
131
|
|
79
|
132
|
770
|
81
|
133
|
|
83
|
134
|
768
|
85
|
135
|
|
87
|
136
|
766
|
89
|
137
|
|
91
|
138
|
|
93
|
139
|
763
|
95
|
140
|
762
|
ulica Św. Andrzeja
(dziś Andrzeja Struga)
|
||
97
|
141
|
|
99
|
142
|
760
|
101
|
143
|
759
|
103
|
144
|
758
|
105
|
145
|
|
107
|
146
|
756
|
109
|
147
|
755
|
111
|
148
|
|
113
|
149
|
753
|
115
|
150
|
752
|
117
|
151
|
751
|
119
|
152
|
750
|
121
|
153
|
749
|
123
|
154
|
748
|
125
|
155
|
747
|
127
|
156
|
|
ulica Rozwadowska
(dziś Zamenhofa)
|
||
129
|
157
|
745
|
131
|
158
|
744
|
133
|
159
|
743
|
135
|
160
|
|
137
|
161
|
741
|
139
|
162
|
740
|
141
|
163
|
|
143
|
164
|
738
|
145
|
165
|
737
|
147
|
166
|
736
|
149
|
167
|
735
|
151
|
168
|
|
153
|
169
|
|
155
|
170
|
732
|
157
|
171
|
731
|
159
|
172
|
730
|
161
|
173
|
729
|
163
|
174
|
728
|
ulica Św. Anny
(dziś al. Mickiewicza)
|
||
165
|
175-176
|
|
167
|
177
|
|
169
|
178
|
725
|
171
|
179
|
724
|
173
|
180
|
723
|
175
|
181-182
|
722a
|
175a
|
183
|
722
|
177
|
184
|
|
179
|
185
|
720
|
181
|
186
|
719
|
183
|
187
|
|
185
|
188
|
717
|
187
|
189
|
716
|
189
|
190
|
715
|
191
|
191
|
714
|
193
|
192
|
713
|
ulica Św. Karola
(dziś Żwirki)
|
||
195
|
193
|
712
|
197
|
194
|
711
|
199
|
195
|
710
|
201
|
196
|
709
|
203
|
197
|
708
|
205
|
198
|
707
|
207
|
199
|
706
|
209
|
200
|
705
|
211
|
201
|
704
|
213
|
202
|
703
|
215
|
203
|
702
|
217
|
204
|
701
|
219
|
205
|
|
221
|
206-207
|
699
|
223
|
208
|
698
|
225
|
209
|
697
|
227
|
210
|
697
|
ulica Radwańska
|
||
229
|
211
|
696
|
231
|
212
|
695
|
233
|
213
|
694
|
235
|
214
|
693
|
237
|
215
|
692
|
239
|
216
|
691
|
241
|
217
|
690
|
243
|
218-219
|
689
|
245
|
220
|
688
|
247
|
221
|
687
|
249
|
222
|
686
|
251
|
223
|
685
|
253
|
224
|
684
|
255
|
225
|
683
|
257
|
226
|
682
|
259
|
227
|
681
|
261
|
228
|
680
|
263
|
229
|
679
|
ulica Placowa
(dziś ks. Ignacego Skorupki)
|
Rynek Fabryczny
(dziś plac Katedralny)
|
|
265
|
231
|
663-665
|
267
|
262
|
662
|
269
|
263
|
661
|
271
|
264
|
660
|
273
|
265
|
659
|
275
|
266
|
658
|
277
|
267
|
|
279
|
268
|
656
|
281
|
269
|
655
|
283
|
270
|
654
|
285
|
271
|
653
|
ulica Czerwona
|
||
287
|
272
|
|
289
|
„
|
|
291
|
„
|
|
293
|
„
|
|
295
|
„
|
|
297
|
„
|
642
|
299
|
„
|
„
|
301
|
„
|
„
|
rzeka Jasień
|
||
303
|
285
|
641
|
305
|
„
|
|
307
|
||
309
|
639
|
|
311
|
||
313
|
||
315
|
NUMERY PARZYSTE:
dzisiejsza
|
do 1850 roku
|
w latach 1850-1891 (numery hipoteczne)
|
2
|
60
|
246-247
|
4
|
56
|
248
|
6
|
58
|
|
8
|
57
|
250
|
10
|
56
|
|
12
|
55
|
252
|
ulica Południowa
(dziś Rewolucji 1905 r.)
|
||
14
|
136
|
253
|
16
|
135
|
254
|
18
|
185
|
255
|
20
|
185
|
255b
|
22
|
186
|
256a
|
24
|
186
|
|
26
|
187
|
|
28
|
187
|
257a
|
30
|
188
|
258
|
32
|
188
|
258
|
ulica Cegielniana
(dziś Jaracza)
|
||
34
|
189
|
259a
|
36
|
189
|
259
|
38
|
190
|
|
40
|
190
|
260b
|
42
|
191
|
261
|
44
|
191
|
261a
|
46
|
192
|
262a
|
48
|
192
|
|
50
|
193
|
|
52
|
193
|
1380
|
Ulica Dzielna
(dziś Narutowicza)
|
||
54
|
115
|
|
56
|
114
|
|
58
|
113
|
503
|
60
|
112
|
504
|
62
|
111
|
505
|
64
|
110
|
506
|
66
|
109
|
507
|
68
|
108
|
|
70
|
107
|
|
Ulica Krótka
(dziś Traugutta)
|
||
72
|
106-105
|
510-511
|
74
|
104
|
|
Pasaż Meyera
(dziś Moniuszki)
|
103
|
513
|
76
|
102
|
|
78
|
101
|
515
|
80
|
100
|
516
|
82
|
99
|
517
|
84
|
98
|
518
|
86
|
97
|
|
88
|
96
|
520 |
90
|
95
|
521
|
92
|
94
|
522
|
94
|
93
|
523
|
96
|
92
|
|
98
|
91
|
525
|
ulica Przejazd
(dziś Tuwima)
|
||
100
|
90-89
|
526
|
102
|
88
|
527
|
104
|
87-85
|
528-530
|
106
|
84
|
531
|
108
|
83
|
|
110
|
82
|
533
|
112
|
81
|
|
114
|
80
|
535
|
116
|
79
|
536
|
118
|
78
|
537
|
120
|
77
|
538
|
122
|
76
|
|
124
|
75
|
540
|
ulica Nawrot
|
||
126
|
74
|
541
|
128
|
73
|
542
|
130
|
72
|
543
|
132
|
71
|
544
|
134
|
70
|
545
|
136
|
69
|
546
|
138
|
68
|
547
|
140
|
67
|
548
|
142
|
66
|
549
|
144
|
65
|
550
|
ulica Ewangelicka
(dziś Roosevelta)
|
||
146
|
64
|
|
148
|
63
|
552
|
150
|
62
|
553
|
152
|
61
|
554
|
154
|
60
|
555
|
156
|
59
|
|
158
|
58
|
557
|
160
|
57
|
558
|
ulica Główna
(dziś al. Piłsudskiego)
|
||
162
|
56
|
559
|
164
|
55
|
560
|
166
|
54
|
561
|
168
|
53
|
|
170
|
52
|
563
|
172
|
51
|
564
|
174
|
50
|
|
176
|
49
|
566
|
178
|
48
|
567
|
180
|
47
|
|
182
|
46
|
569
|
184
|
45
|
570
|
186
|
44
|
571
|
188
|
43
|
572
|
190
|
42
|
573
|
192
|
41
|
573b
|
194
|
40
|
574
|
196
|
39
|
575
|
ulica Pusta
(dziś Wigury)
|
||
198
|
38
|
576
|
200
|
37
|
577
|
202
|
36
|
578
|
204
|
35
|
|
206
|
34
|
580
|
208
|
33
|
|
210
|
32
|
582
|
212
|
31
|
583
|
214
|
30
|
584
|
216
|
29
|
585
|
218
|
28
|
586
|
220
|
27
|
587
|
222
|
26
|
588
|
224
|
25
|
589
|
226
|
24
|
589
|
228
|
23
|
590
|
230
|
22
|
591
|
232
|
21
|
592
|
ulica Boczna
(dziś Brzeźna)
|
||
234
|
20
|
|
236
|
19
|
594
|
238
|
18
|
595
|
240
|
17
|
596
|
242
|
16
|
597
|
244
|
15
|
598
|
246
|
15
|
|
248
|
13
|
600
|
250
|
12
|
601
|
252
|
11
|
602
|
254
|
10
|
603
|
256
|
9
|
604
|
258
|
8
|
605
|
260
|
7-6
|
606-607
|
262
|
5
|
608
|
264
|
4
|
609
|
266
|
3
|
610
|
268
|
2-1
|
611-612
|
ulica Św. Emilii
(dziś ks.Tymienieckiego)
|
||
270
|
||
272
|
||
272a
|
||
272b
|
||
274
|
260
|
620
|
276
|
261
|
621
|
278
|
444
|
622
|
280
|
283
|
623
|
282
|
283
|
|
staw
|
||
284
|
284
|
625
|
286
|
284
|
626
|
Górny Rynek
(dziś Plac Reymonta)
|
||
288
|
296
|
630
|
290
|
296
|
630
|
292
|
296
|
630a
|
294
|
296
|
630
|
***
Gazeta "Rozwój", rok 1897. Reklama składu głównego zakładów Szai Rosenblatta, dzisiejsza Piotrkowska 65.
źródło:
Anna Rynkowska. Ulica Piotrkowska.
Anna Rynkowska. Ulica Piotrkowska.
Fot.
archiwalne pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Józefa
Piłsudskiego w Łodzi oraz ze stron:
http://lodz.fotopolska.eu
NAC Narodowe Archiwum Cyfrowe
Fot. współczesne Monika Czechowicz
Przeczytaj
jeszcze:
PIOTRKOWSKA 27 - wiatraki, drukarnie i… jedwab.
PASAŻ LUDWIGA MEYERA
Aleja Kościuszki - centralna ulica miasta.
ULICA ROOSEVELTA - FILMOWO.
Ulica Włókiennicza w Łodzi i ... dom pod numerem 11.
PIERWSZA WOJNA ŚWIATOWA – niemiecka administracja cywilna w Łodzi… i zacieranie śladów carskiego panowania.
PIOTRKOWSKA - Najstarszy szlak Łodzi.
I bardzo dobrze że wreszcie udostępnił Baedeker Łódzki tabelę porównawczą numerów domów na Piotrkowskiej praktycznie w trakcie 3 wieków... jestem spokojny, mogę skorzystać jeśli zaistnieje problem
OdpowiedzUsuńMam 62 lata urodziłem się w łodzi teraz od 15 lat mieszkam w Holandii i dopiero teraz dowiedziałem się wielu ciekawych rzeczy o swoim mieście
OdpowiedzUsuńPozdrowienia od baedekera, i... proszę odwiedzać naszą stronę!
OdpowiedzUsuńZnajduję w beadekerach, nie tylko w tym, wiele ciekawych informacji. Zamiast poszukiwać w wielu źródłach, tutaj można szybko sprawdzić informacje. Czasem trzeba poszukiwać dalej. Gratuluję pomysłu na stworzenie tego typu podstawowych wiadomości o historii Łodzi.
OdpowiedzUsuń