wtorek, 30 kwietnia 2019

- z czego śmiali się łodzianie? 😊

"Tygodnik Łódzki Ilustrowany", rok 1912.

Zbiory Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.

poniedziałek, 29 kwietnia 2019

DAWNA PAŃSTWOWA SZKOŁA HANDLOWA ŻEŃSKA

Przy ulicy Kopernika 41 w Łodzi znajduje się monumentalny, utrzymany w stylu klasycyzmu akademickiego budynek.

Budowla powstała w wyniku przebudowy i modernizacji dokonanych w latach 1925-1926 dla potrzeb planowanej tu szkoły, według projektu Józefa Kabana - znajdowała się w nim Żeńska Szkoła Handlowa.

Józef Kaban (od 1945 roku Józef Kaban-Korski) - architekt.

Urodził się w 1886 roku w Krakowie. W latach 1902-1907 kształcił się w krakowskiej Wyższej Szkole Przemysłowej, a następnie studiował malarstwo w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych oraz praktykował w biurze znanego krakowskiego architekta Sławomira Odrzywolskiego. W 1912 roku uzyskał wyróżnienie w konkursie zorganizowanym przez Polską Sztukę Stosowaną na dom mieszkalny, projektem utrzymanym w modnym wówczas "stylu dworkowym". Uzyskane stypendium hr. Ledóchowskiej pozwoliło mu podjąć w tym samym roku studia architektoniczne na Politechnice w Dreźnie, przerwane wybuchem I wojny światowej. W czasie wojny przebywał w Krakowie, gdzie zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na nagrobki wojenne, w 1916 roku.
Bezpośrednio po wojnie krótko pracował jako architekt powiatowy w Tarnobrzegu. Stamtąd przybył w 1919 roku do Łodzi, by od 1920 roku objąć stanowisko architekta powiatowego. Na posadzie tej wykonywał liczne prace na terenie powiatu, między innymi odbudował kościoły: rzymskokatolicki i ewangelicko-augsburski w Konstantynowie Łódzkim, rozbudował kościół w Aleksandrowie, wzniósł kościół w Bedoniu.

Budynek przy ulicy Kopernika został nabyty w stanie nieukończonym, pierwotnie projektowany był jako mieszkalny.

Przez wiele lat w murach miał swoją siedzibę Zespół Szkół Kolejowych. 

Dzisiaj w budynku znajduje się Szkoła Jazdy, ale posesja wygląda na opuszczoną i jest na sprzedaż.

Na uwagę zasługuje dekoracja fryzu z symbolami gryfów.

źródła:
Joanna Olenderek. Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa. 
Tom 1. Obiekty użyteczności publicznej.
Polska Niezwykła www.polskaniezwykla.pl

Przeczytaj jeszcze:
Józef Kaban - architekt Łodzi okresu międzywojennego.

Fot. Monika Czechowicz

piątek, 26 kwietnia 2019

MOJA ŁÓDŹ/ ARCHIWUM TEMATYCZNE


Stajnia dla jednorożców w... Łodzi?
Stare kawały...
- stoję w oknie, wypatruję...
... suszi i mokri 😉/Piotrkowska
... szaro i niebiesko
Szklana pogoda -
... szklane domy

środa, 24 kwietnia 2019

Józef Kaban - architekt Łodzi okresu międzywojennego.

Józef Kaban (od 1945 roku Józef Kaban-Korski) - architekt.

Urodził się w 1886 roku w Krakowie. W latach 1902-1907 kształcił się w krakowskiej Wyższej Szkole Przemysłowej, a następnie studiował malarstwo w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych oraz praktykował w biurze znanego krakowskiego architekta Sławomira Odrzywolskiego. W 1912 roku uzyskał wyróżnienie w konkursie zorganizowanym przez Polską Sztukę Stosowaną na dom mieszkalny, projektem utrzymanym w modnym wówczas "stylu dworkowym". Uzyskane stypendium hr. Ledóchowskiej pozwoliło mu podjąć w tym samym roku studia architektoniczne na Politechnice w Dreźnie, przerwane wybuchem I wojny światowej. W czasie wojny przebywał w Krakowie, gdzie zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na nagrobki wojenne, w 1916 roku.
Bezpośrednio po wojnie krótko pracował jako architekt powiatowy w Tarnobrzegu. Stamtąd przybył w 1919 roku do Łodzi, by od 1920 roku objąć stanowisko architekta powiatowego. Na posadzie tej wykonywał liczne prace na terenie powiatu, między innymi odbudował kościoły: rzymskokatolicki i ewangelicko-augsburski w Konstantynowie Łódzkim, rozbudował kościół w Aleksandrowie, wzniósł kościół w Bedoniu.


Kościół w Bedoniu, ulica Kościelna 22.

Od 1921 roku Józef Kaban był związany z Kurią Biskupią, pełniąc przez cały okres międzywojenny stanowisko architekta diecezjalnego (był członkiem Komisji Konserwatorskiej i Budowlanej przy Kurii). Był ulubionym architektem pierwszego łódzkiego biskupa ordynariusza Wincentego Tymienieckiego, wykonując na jego zlecenie liczne projekty kościołów. 
W tym czasie Kaban brał udział w kilku ważnych konkursach: na siedzibę Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie (w 1929 roku, współautorstwo E. Tatary i W. Gesslera, wyróżnienie), na główną halę wystawową Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu (rok 1929, współautorstwo E. Tatary i W. Gesslera, pierwsza nagroda - projekt niezrealizowany). Jednocześnie był członkiem jury w konkursie na kolonie mieszkaniowe na Polesiu Konstantynowskim i Nowym Rokiciu w Łodzi.
W 1930 roku nie pełnił już funkcji architekta powiatowego, pracując jako referent w Urzędzie Wojewódzkim. W tym okresie znacznie mniej projektował, co być może wiązało się z brakiem pełnych studiów i uprawnień projektowych. Dopiero w 1951 roku na podstawie swojego dorobku twórczego uzyskał tytuł inżynierski na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.
Okres okupacji, po wysiedleniu w 1940 roku, spędził w Krakowie. W 1945 roku powrócił do Łodzi, gdzie nadal pracował, w dużej mierze w spółce ze swoim synem Witoldem Korskim. Obaj brali udział w licznych konkursach, między innymi na stacje warszawskiego metra czy uporządkowanie otoczenia Wawelu w Krakowie. Po ukończeniu swoich ostatnich łódzkich dzieł: kościoła św. Teresy (1950-1963) i Teatru Wielkiego (1949-1967) Józef Kaban przeniósł się do Krakowa, gdzie jego syn był w następnych latach profesorem na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej.

Kościół św. Teresy i św. Jana Bosko w Łodzi.

Dorobek architekta z lat międzywojennych czyni z niego najwybitniejszego, obok Wiesława Lisowskiego, twórcę łódzkiego tego okresu. W jego twórczości można zaobserwować charakterystyczną ewolucję od motywów swojskich, poprzez formy klasyczne do architektury związanej z nurtem modernistycznym w latach trzydziestych.
Ważniejsze prace Józefa Kabana zrealizowane w Łodzi:

OBIEKTY SAKRALNE
Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej (1926-1930), kończony wraz z wieżą w latach 1947-1950, w 2008 roku zmieniono profil dachów i szczyt fasady. Układ bazylikowy z zastosowaniem form klasycznych, z wieżą ustawioną od południa.

Kościół św. Kazimierza na Widzewie (1925-1936). Układ bazylikowy o formach klasycystycznych ("neoempirowych"), z dwuwieżową fasadą.


Kaplica przy szpitalu "Kochanówka (1925-1926), obecnie kościół parafialny Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Kościół jednonawowy o formach klasycystycznych.

Zwieńczenie wieży łódzkiej bazyliki archikatedralnej pw. św. Stanisława Kostki (1927). Ażurowa forma stalowo-żelbetowa z elementami art déco.


Kościół św. Franciszka z Asyżu na Nowym Rokiciu przy ulicy Przyszkole (1929-1932). Projekt z 1930 roku zastąpił wcześniej realizowany projekt Wiktora Gesslera. Zwieńczenie fasady z 1981 roku, dzwonnica z 1988 roku. Układ bazylikowy, kubiczne formy modernistyczne.

Kościół pw. św. Teresy i św. Jana Bosko (1950-1963). Współautorem projektu był Witold Korski, syn architekta.

BUDYNKI UŻYTECZNOŚCI PUBLICZNEJ
Gmach Seminarium Duchownego przy ulicy św. Stanisława (1921-1923). Budynek powstały w wyniku przebudowy i rozbudowy dawnego szpitala miejskiego (według projektu Henryka Marconiego).

Pałac Biskupi przy ulicy ks. Ignacego Skorupki (1922-1924). Symetrycznie zakomponowany budynek o reprezentacyjnej fasadzie w stylu klasycyzmu akademickiego, częściowo rozbudowany i przekształcony w latach 2002-2003.


Dawna Żeńska S
zkoła Handlowa przy ulicy Mikołaja Kopernika 41 (1925), późniejsza siedziba Zespołu Szkół Kolejowych, dzisiaj Niepubliczne Gimnazjum dla Dorosłych.
Formy neoklasycystyczne ("neoempir").


Izba Skarbowa przy al. Kościuszki 83 (projekt pierwotny 1925, budowa według projektu zmienionego 1926-1928). Planowana pierwotnie klasyczna fasada w zrealizowanej wersji została przekształcona w duchu modernistycznym (relief na fasadzie autorstwa Aleksandra Czeczotta).

Budynek Sądu Okręgowego przy pl. Henryka Dąbrowskiego 5 (projekt pierwotny z 1925 roku, budowa według projektu zmienionego 1927-1930). Zrealizowany budynek stanowi tylko część pierwotnie planowanego zespołu, klasyczna fasada w zrealizowanej wersji została przekształcona w stylu klasycyzmu zmodernizowanego.

"Ilustrowana Republika", rok 1928.

"Głos Poranny", rok 1930.

Siedziba Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej przy al. Kościuszki 12 (1926-1929), obecnie Telekomunikacja Polska. Budynek o wertykalnej bryle z dekoracją w duchu art déco.


Szpital oo. bonifratrów im. Jana Bożego przy ulicy Kosynierów Gdyńskich 61 (1928-1934). Budynek o uproszczonych formach modernistycznych, zrealizowano tylko część planowanego zespołu.

Teatr Wielki przy pl. Henryka Dąbrowskiego.

DOMY MIESZKALNE

Dom Spółdzielni Mieszkaniowej Urzędników Województwa Łódzkiego przy ulicy Zacisze 2, dawna ulica Geldnera 1(1930-1931). Czteropiętrowa kamienica o formach umiarkowanego modernizmu z elementami polskiej art déco, z dekoracyjnym reliefem w wieńczącej attyce.


Dom Koła Inwalidów Wojennych RP przy ulicy Gabriela Narutowicza 114 (od 1938 - kończony po wojennej przerwie w 1948 roku według planu A. Czumera i H. Lichoty z Warszawy). Forma modernistyczna.

Z realizacji poza Łodzią warto wspomnieć między innymi kościół w Bedoniu (1921), budynek szkoły w Czarnocinie (1923-1925) oraz budynek szkoły powszechnej im. Henryka Sienkiewicza w Piotrkowie Trybunalskim.

Józef Kaban-Korski zmarł w Krakowie w 1969 roku.

"Łódź w Ilustracji", dodatek niedzielny "Kuriera Łódzkiego", rok 1925.

źródła:
PAMIĘCI ARCHITEKTÓW POLSKICH www.inmemoriam.architektsarp.pl
Krzysztof Stefański. Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta.
Joanna Olenderek. Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa. Tom 1. Obiekty użyteczności publicznej.
Joanna Olenderek. Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa. Tom 2. Osiedla i obiekty mieszkalne.

Przeczytaj jeszcze:
GMACH SĄDU OKRĘGOWEGO I APELACYJNEGO PRZY PLACU DĄBROWSKIEGO - ŁÓDZKA SIEDZIBA TEMIDY 
Łódź. Kościół Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i Świętego Jana Bosko 
ŁÓDZKA SCENA NARODOWA - TEATR WIELKI 
POCZTA I TELEFONY ŁÓDZKIE
Wiesław Lisowski – od stylu dworkowego do modernizmu.

Fot. Józefa Kabana pochodzi z pracy: Krzysztof Stefański. Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta.

Fot. współczesne Monika Czechowicz.

wtorek, 23 kwietnia 2019

Łódź w roku 1919 - obowiązek powszechnego nauczania.


W okresie pogłębiającej się powojennej depresji gospodarczej Łódź zdobyła się na prawdziwie rewolucyjny krok ku przyszłości kulturalnej miasta. W połowie 1919 roku uchwałą Rady Miejskiej wprowadzono na obszarze miasta obowiązek powszechnego nauczania młodzieży. 

"Rozwój", rok 1919.

"Głos Polski", rok 1919.

"Rozwój", rok 1919.

Księga pamiątkowa dziesięciolecia samorządu
m. Łodzi, 1919-1929.

Informator m. Łodzi, rok 1920.

Miejscowi działacze oświatowi na czele z ławnikiem dr. Stefanem Kopcińskim w zadziwiająco krótkim czasie zorganizowali szkolnictwo podstawowe dla wszystkich dzieci wchodzących w wiek szkolny.

Stefan Kopciński (1878-1934), lekarz neurolog i psychiatra, społecznik i polityk, działacz oświatowy.

W 1897 roku Stefan Kopciński ukończył Gimnazjum Rządowe w Kielcach. Następnie studiował na Wydziale lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, zostając psychiatrą. Pracował w podłódzkiej Kochanówce (szpital psychiatryczny), a także w Tworkach i w Penzie.
Był między innymi senatorem (trzy kadencje od 1922 roku), radnym i przewodniczącym Wydziału Oświaty i Kultury Zarządu Miejskiego w Łodzi, gdzie przebywał w latach 1918-1928. Kandydował również na stanowisko prezydenta miasta.

Posiedzenie Sejmu, rok 1930.
Posłowie i senatorowie udający się na posiedzenie Sejmu. 
Widoczni senator Stefan Kopciński (pierwszy z lewej) i marszałek Sejmu Ignacy Daszyński (drugi z lewej). Zbiory NAC.

Kopciński był wybitnym działaczem oświatowym. Jego wysiłki miały decydujące znaczenie dla wprowadzenia w Łodzi powszechnego obowiązku szkolnego, co wówczas było inicjatywą pionierską. 
Łódź stała się pierwszym miastem w byłym Królestwie Kongresowym, które wprowadziło i z powodzeniem realizowało obowiązek szkolny. Komisja Powszechnego Nauczania nie tylko zapewniła pomieszczenia dla szkół i etaty nauczycielskie, ale także czyniła co mogła, ażeby w trudnym okresie powojennym dopomóc łódzkim dzieciom w nauce.

Dziennik Zarządu m. Łodzi, rok 1922.

Kopciński był działaczem Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci oraz jednym z liderów Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (od 1922 roku - jego sekretarzem generalnym). Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej.
Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

"Głos Poranny", rok 1934.

"Ilustrowana Republika", rok 1934.

Ponad połowę ludności Łodzi początku XX wieku stanowili analfabeci. Z tego powodu jednym z priorytetów łódzkiego samorządu po odzyskaniu niepodległości stała się edukacja. Już w 1919 roku łódzka Rada Miejska uchwaliła "Statut miejscowy o wprowadzeniu przymusu szkolnego" (ogólnokrajowy dekret Naczelnika Państwa ukazał się trzy miesiące później). W ten sposób Łódź stała się pierwszym miastem dawnej Kongresówki, w którym wprowadzono powszechne, bezpłatne, obowiązkowe, siedmioklasowe nauczanie dla dzieci w wieku 7-14 lat.  Dzieci powyżej 12 roku życia, które już pracowały, musiały uczęszczać na wieczorowe kursy dokształcające. Realizację programu powszechnej edukacji powierzono Komisji Powszechnego Nauczania, na czele której stanął dr Stefan Kopciński. Szacowano, że obowiązkiem szkolnym objętych będzie 30-60 tysięcy dzieci. 

"Rozwój", rok 1921.

"Rozwój", rok 1921.

By uzyskać szczegółowe dane o dzieciach mogących podlegać nakazowi nauki, policja zobowiązała właścicieli nieruchomości do informowania o dzieciach zamieszkujących w posesji. Mimo powszechnego obowiązku przez długie lata władze miasta natrafiały na opór niemałej liczby rodziców, którzy nie widzieli potrzeby edukacji swoich pociech. Odpowiedzialnością za wypełnianie obowiązku szkolnego dziecka obarczono ojca, a gdy go w rodzinie brakowało - matkę lub innego prawnego opiekuna. Łódzkie gazety publikowały listy osób ukaranych za nieposyłanie dzieci do szkoły (groziło za to od 2 do 5 dni aresztu lub grzywna). W roku szkolnym 1920/1921 takie konsekwencje dotknęły 562 opiekunów.
"Głos Poranny", rok 1929

Skuteczną zachętą dla rodziców, aby posyłali dziecko do szkoły, była szeroko zakrojona akcja dożywiania młodzieży uczącej się.
Z darów amerykańskich w postaci pszennej mąki, ryżu, kakao, skondensowanego mleka, konserw mięsnych i tłuszczu zwierzęcego, zwanego przez złośliwców "małpim szmalcem", sporządzano posiłki, które były wydawane dzieciom po zakończeniu lekcji. Codziennie też widywało się grupki młodzieży powracającej ze szkół z dzbankami i garnuszkami, częstokroć napełnionymi jedzeniem przeznaczonym dla młodszego rodzeństwa.
"Panorama", dodatek tygodniowy "Republiki", rok 1930.

W roku szkolnym 1918/1919 do szkół powszechnych uczęszczało około 30 tysięcy dzieci, zaś cztery lata później liczba uczniów przekroczyła 61 tysięcy. Sukces programu spowodował, iż powstał nawet pomysł zbudowania pomnika Powszechnego Nauczania, który miał stanąć w Parku Kolejowym (dzisiaj park im. Stanisława Moniuszki).
Starano się dbać o poziom zdrowia i higieny uczniów. Na każde sześć szkół przydzielono jednego lekarza, mającego do pomocy higienistki.

Szkolny gabinet lekarski, 1927-1929 (NAC).

W roku szkolnym 1936/1937, podczas bieżących kontroli ustalono, że tylko co czwarty uczeń jest dobrze odżywiony, a co szósty potrzebuje pomocy w tym zakresie. Corocznie po wakacjach stwierdzano kilkanaście procent brudnych uczniów, jednak już pod koniec roku szkolnego współczynnik ten malał do kliku procent. Podczas badań kontrolnych zauważono, że ponad połowa dzieci ma objawy powiększenia gruczołów, w co szóstym przypadku występują objawy niedoboru witaminy D, w co ósmym występuje anemia. Co dwudzieste dziecko kwalifikowało się do noszenia szkieł korekcyjnych. Podobna liczba uczniów posiadała wady postawy. W latach 20. XX wieku wykryto wśród uczniów wiele przypadków jaglicy (zakaźna choroba oczu, która nieleczona mogła prowadzić do utraty wzroku). Szacowano, że zarażone tą chorobą mogło być nawet 7% populacji uczniowskiej. Dla tych dzieci tworzono osobne szkoły. Szybko jednak udało się zwalczyć chorobę i już w 1936 roku stwierdzono jaglicę tylko u kilku promili uczniów. Kolejną chorobą, z którą borykano się w szkołach, była gruźlica. Uczniowie, u których ją wykryto, kierowani byli na leczenie ambulatoryjne do Przychodni Przeciwgruźliczej Towarzystwa Przyjaciół Robotników bądź hospitalizowani lub wysyłani do sanatoriów, między innymi do Tuszyna, Rabki bądź Buska. Wszystkie dzieci objęte były programem szczepień przeciw ospie.

Szczepienie dzieci (zbiory NAC)

Księga pamiątkowa dziesięciolecia samorządu 
m. Łodzi 1919-1929.

Zgodnie z dekretem o powszechnym obowiązku szkolnym szkoły typu powszechnego (podstawowego) powinny były realizować siedmioletni tok nauczania. Po skończonej klasie czwartej można było rozpocząć naukę w 8-letnim gimnazjum profilowanym.

"Głos Poranny", rok 1934.

W 1932 roku zmieniono ustrój szkolny. Według nowych założeń nauka w szkole powszechnej nadal miała trwać siedem lat. Po klasie szóstej można było kontynuować naukę w 4-letnim gimnazjum, które kończyło się tak zwaną małą maturą, następnie zaś w 2-letnim liceum, którego ukończenie umożliwiało przystąpienie do właściwego egzaminu dojrzałości. Podział na gimnazja i licea był jednak zupełnie teoretyczny, gdyż mieściły się one we wspólnych budynkach, a ich nazwy zawierały tylko słowo "gimnazjum".
"Ilustrowana Republika", rok 1934.

W ostatnich latach przed II wojną światową w Łodzi istniało 199 szkół powszechnych (122 utrzymywane były przez samorząd, 77 należało do prywatnych właścicieli). Uczęszczało do nich 85 tysięcy dzieci (w 1913 roku było ich tylko 15 tysięcy). Poza tą siecią powstało 11 szkół specjalnych dla dzieci niedorozwiniętych umysłowo, głuchoniemych, niewidomych, chorych na jaglicę oraz moralnie zaniedbanych.

"Ilustrowana Republika", rok 1934.

Przy ulicy Piotrkowskiej 115 władze miejskie uruchomiły, przeniesioną potem na ulicę Łęczycką 23, wzorcową szkołę powszechną, realizującą nauczanie według najlepszych standardów, ustalonych przez pedagogów genewskiego Instytutu Jean Jacques'a Rousseau (Miejska Szkoła Pracy. Więcej w Dzienniku Łódzkim: TUTAJ). 
Według założeń jej pomysłodawcy i inicjatora, Stefana Kopcińskiego, wówczas przewodniczącego Wydziału Oświaty i Kultury, placówka miała "wypracować nowoczesne metody nauczania i wychowania, a osiągnięciami dzielić się z łódzkimi szkołami powszechnymi".

"Rozwój", rok 1922.

Językiem wykładowym w 112 szkołach miejskich był polski, w 9 niemiecki. W 75 prywatnych szkołach powszechnych uczono w języku polskim, w 5 w języku niemieckim, w jednej w języku hebrajskim i w trzech w jidysz.
Nowością było powołanie z inicjatywy dr Kopcińskiego (z wykształcenia psychiatry) Miejskiej Pracowni Psychologicznej, zajmującej się decydowaniem o ewentualnym skierowaniu dziecka do nauki w szkole specjalnej, ale też udzielaniem pomocy w opiece nad wybitnie zdolnym uczniem. Za pośrednictwem pracowni dzieci moralnie zaniedbane trafiały do szkoły powszechnej z internatem przy ulicy Nawrot 93, gdzie starano się je izolować od dotychczasowego środowiska. Po ukończeniu tej placówki uczniowie otrzymywali świadectwo typowej szkoły powszechnej, a o ich przeszłości przypominał jedynie numer szkoły - 78.
Księga pamiątkowa dziesięciolecia samorządu m. Łodzi, 
1919-1929.

Przygotowanie do wykonywania zawodu zapewniało 10 szkół zawodowych: 5 państwowych, 1 samorządowa i 4 prywatne. Uczyło się w nich około 2,5 tysiąca uczniów.

"Hasło Łódzkie", rok 1930.

Na poziomie szkół średnich funkcjonowały 32 szkoły: cztery państwowe, jedna samorządowa i 27 prywatnych, do których łącznie uczęszczało 7,5 tysiąca uczniów. Poza polskimi szkołami niektóre gimnazja przeznaczone były dla łódzkich Niemców (94 placówki), Żydów (9 szkół ogólnokształcących i 2 religijne) i Rosjan (2).

"Głos Poranny", rok 1934.

SZKOŁY PONADPODSTAWOWE DZIAŁAJĄCE W OKRESIE MIĘDZYWOJENNYM W ŁODZI:

Gimnazjum Męskie 8-klasowe A. Zimowskiego
ul. Boczna 5 (obecnie ul. Sienkiewicza)
Gimnazjum Męskie Handlowe Matematyczno-Przyrodnicze Zgromadzenia Kupców Miasta Łodzi
ul. Narutowicza 68
Gimnazjum Męskie Humanistyczne I. Kacenelsona
ul. Zawadzka 43 (obecnie ul. Próchnika)
Gimnazjum Humanistyczne Męskie "Bet-Ulfana".
ul. Piotrkowska 111
Gimnazjum Męskie I-sze Towarzystwa Szkół Żydowskich
ul. Magistracka 21 (obecnie ul. Kamińskiego)
Gimnazjum Męskie II-gie Towarzystwa Szkół Żydowskich
ul. Anstadta 7
Gimnazjum Męskie im. ks. Skorupki
ul. Żeromskiego 10
Gimnazjum Męskie Miejskie im. J. Piłsudskiego
ul. Sienkiewicza 46
Gimnazjum Męskie Niemieckiego Stowarzyszenia Realno-Gimnazjalnego
al. Kościuszki 65
Gimnazjum Męskie Państwowe im. G. Narutowicza
ul. Targowa 63
Gimnazjum Męskie Państwowe im. M. Kopernika
ul. Śródmiejska 41 (obecnie ul. Więckowskiego)
Gimnazjum Męskie Prywatne Stowarzyszenia Szkolnego im. W. Reymonta
ul. Piotrkowska 114
Gimnazjum Męskie Towarzystwa Społecznego Polskiego
ul. Pomorska 105
Gimnazjum Męskie Towarzystwa Szerzenia Oświaty i Wiedzy Technicznej wśród Żydów
ul. Pomorska 48
Gimnazjum Męskie im. POW
ul. Śródmiejska 5 (obecnie ul. Więckowskiego)
Gimnazjum Żeńskie "Wiedza" L. Magalifowej
ul. Narutowicza 17
Gimnazjum Żeńskie A. Rothert
al. Kościuszki 71
Gimnazjum Żeńskie A. Skrzypkowskiej
ul. Piotrkowska 187
Gimnazjum Żeńskie Humanistyczne H. Miklaszewskiej
ul. Narutowicza 59
Gimnazjum Żeńskie J. Aba
ul. Legionów 10 (obecnie ul. Zielona)
Gimnazjum Żeńskie M. Hochsteinowej
ul. Wólczańska 23
Gimnazjum Żeńskie Niemieckiego Stowarzyszenia Realno-Gimnazjalnego
al. Kościuszki 65
Gimnazjum Żeńskie Towarzystwa Szkół Żydowskich
ul. Piramowicza 6
Gimnazjum Żeńskie Z. Pętkowskiej i W. Marcińskiej
ul. Wólczańska 55
Gimnazjum Żeńskie J. Czapczyńskiej
ul. Narutowicza 58
Instytut Przemysłowo-Rzemieślniczy
ul. Główna 7 (obecnie al. Piłsudskiego)
Jabne, hebrajska koedukacyjna
ul. Piotrkowska 111
Męska Realna Zgromadzenia Kupców Miasta Łodzi
ul. Narutowicza 68
Miejska Szkoła Handlowa
ul. Lipowa 16
Zeligsonowa Łucja "Nasza Szkoła"
ul. Narutowicza 30
Państwowa Szkoła Męska
Ul. Księży Młyn 13
Państwowa Handlowa Szkoła Żeńska
ul. Kopernika 41
Państwowa Przemysłowa Szkoła Żeńska
ul. Narutowicza 77
Państwowa Szkoła Przemysłowo-Handlowa Żeńska
ul. Wodna 40
Państwowa Szkoła Techniczno-Przemysłowa
ul. Żeromskiego 115
Przemysłowa Szkoła Gospodarcza Stowarzyszenia Służba Obywatelska
ul. Wodna 40
Przemysłowa Szkoła Towarzystwa Szerzenia Oświaty i Wiedzy Technicznej wśród Żydów
ul. Pomorska 46/48
Seminarium Nauczycielskie Miejskie Męskie im. E. Estkowskiego
ul. Zagajnikowa 54 (obecnie ul. Kopcińskiego)
Seminarium Państwowe Nauczycielskie
ul. Pierackiego 11 (obecnie ul. Roosevelta)
Szkoła Rzemiosła Towarzystwa Salezjańskiego
ul. Wodna 40
Szkoła Zawodowa Żeńska
ul. Lokatorska 12.
Gimnazjum Żeńskie "Wiedza"
ul. Wschodnia 62
Żeńskie Gimnazjum Towarzystwa "Kultura"
ul. Piotrkowska 85
Gimnazjum Żeńskie M. Hansenówny
ul. Piotrkowska 209
Gimnazjum Żeńskie im. Elizy Orzeszkowej
al. Kościuszki 21
Liceum Żeńskie Humanistyczne Gimnazjum Szkoła Powszechna Eugenii Jaszuńskiej-Zeligmanowej
ul. Południowa 18 (dzisiaj ul. Rewolucji 1905 roku)
Szkoła Zrzeszeniowa Męska "Nauka i Wychowanie"
ul. Piłsudskiego 62
Gimnazjum Męskie im. Bolesława Prusa
ul. Narutowicza 56
Gimnazjum Żeńskie Józefa Aba
ul. Zielona 10
Gimnazjum Żeńskie R. Konopczyńskiej-Sobolewskiej
ul. Gdańska
Prywatne Gimnazjum Męskie pw. św. Antoniego oo. Bernardynów
ul. Sporna 73

Niestety, tylko co szóste łódzkie dziecko kończyło edukację egzaminem dojrzałości. Gimnazja, takie jak "Koper" czy "Zimowski", były najlepsze w mieście, co dodatkowo podkreślały wyróżniające się mundurki uczniów tych szkół.

"Orędownik", rok 1938.

Księga pamiątkowa dziesięciolecia samorządu m. Łodzi 
1919-1929.

"Republika", rok 1923.

"Republika", rok 1923.

"Ilustrowana Republika", rok 1925.


Istotnym problemem był brak odpowiedniej bazy lokalowej dla palcówek oświatowych. Początkowo miasto dysponowało jedynie trzema własnymi budynkami szkolnymi, w których mieściły się szkoły gimnazjalne. Pozostałe placówki oświatowe umieszczono w wynajętych budynkach i mieszkaniach. Wybudowano kilka nowych budynków szkolnych. Zazwyczaj umieszczano w nich kilka szkół, nawet tego samego typu, co dawało znaczną obniżkę kosztów, gdyż z części wspólnych (kuchnie, sale gimnastyczne, pracownie przyrodnicze, gabinety lekarskie) mogło korzystać kilka placówek.

"Ilustrowana Republika", rok 1925.

Pierwszymi nowo powstałymi obiektami szkolnymi były: kompleks przy ulicy Nowotargowej 24 (obecnie ul. Sterlinga)…

...i budynek Szkoły Powszechnej przy ulicy Zagajnikowej (dzisiaj ul. Stefana Kopcińskiego).

"Głos Poranny", rok 1933

W kolejnych latach powstały budynki: 

 - przy ulicy Aleksandrowskiej 124 (obecnie ul. Limanowskiego 124),

- przy ulicy Drewnowskiej 88,

- przy ulicy Konstantynowskiej 27 (obecnie ul. Legionów),

- przy ulicy Nowo-Marysińskiej 2 (obecnie ul. Staszica),

- przy ulicy Wspólnej 5/7

- przy ulicy Cegielnianej 26 (obecnie ul. Jaracza),
oraz przy ulicach: Łęczyckiej 23, Podmiejskiej 21, Przyszkole 16, Rokicińskiej 41 (obecnie al. Piłsudskiego 97).
Kilka szkół mieściło się w budynkach zbudowanych w tym celu jeszcze podczas zaborów. Były to między innymi szkoły:

- przy ulicy Dzielnej 68 (dzisiaj Narutowicza),

- przy ulicy Mikołajewskiej 46 (dzisiaj Sienkiewicza),

- przy ulicy Pańskiej 115 (dzisiaj ul. Żeromskiego),

- przy ulicy Spacerowej 63 (dzisiaj al. Kościuszki 65),

- przy ulicy Średniej 16 (dzisiaj ul. Pomorska)

- przy ulicy Średniej 46/48 (dzisiaj ul. Pomorska),

oraz przy ulicy Nowo-Cegielnianej 41 (obecnie ul. Więckowskiego).

"Rozwój", rok 1923.

W nowych gmachach, poza typowymi salami lekcyjnymi, powstawały sale robót ręcznych, przyrodnicze, gimnastyczne, świetlice, czytelnie, gabinety lekarskie, sale natryskowe.

Pracownia przyrodnicza.
Księga pamiątkowa dziesięciolecia m. Łodzi
1919-1929.

W 1934 roku, po śmierci dr Stefana Kopcińskiego, ulicę Zagajnikową w Łodzi nazwano jego imieniem.

"Głos Poranny", rok 1934.


Ulica Stefana Kopcińskiego, dawna Zagajnikowa, widoczny budynek dawnej Szkoły Powszechnej im. Józefa Piłsudskiego, zbudowanej w latach 1920-1922.
źródła:
Wacław Pawlak. W rytmie fabrycznych syren. Łódź między wojnami.
Michał Koliński. Łódź między wojnami. Opowieść o życiu miasta 1918-1939.

"Hasło Łódzkie", rok 1930.

Fot. archiwalne pochodzą ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego i Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.

Dawna Szkoła Powszechna im. Stanisława Kostki przy ulicy Wspólnej. 
I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi 
MIEJSKIE GIMNAZJUM MĘSKIE W ŁODZI 
GIMNAZJUM DLA DZIEWCZĄT - dzisiaj IV Liceum Ogólnokształcace im. Emilii Sczanieckiej. 
Dawna Żydowska Szkoła Rzemiosł Talmud-Thora - historia miejsca.
Dawna Szkoła Powszechna przy ulicy Limanowskiego 124 (dawnej Aleksandrowskiej).
ŻYDOWSKIE GIMNAZJUM MĘSKIE - ŁÓDŹ, ULICA PRÓCHNIKA 43. 
Budynek szkoły przy ulicy Drewnowskiej 88.
Józef Ab - w walce z analfabetyzmem w Łodzi. 
Dawna Szkoła Powszechna im. Józefa Piłsudskiego - romantyzm narodowy w architekturze. 
DAWNA SALEZJAŃSKA SZKOŁA RZEMIOSŁ PRZY ULICY WODNEJ 34. 
DAWNA SZKOŁA POWSZECHNA IM. KRÓLOWEJ JADWIGI
O nauczycielkach, damach klasowych, freblankach - ... i o szkolnictwie dla dziewcząt w Łodzi na przełomie XIX i XX wieku. 
Kościół pw. św. Elżbiety Węgierskiej, klasztor oo. Bernardynów i dawne Gimnazjum Męskie. 
Gimnazjum i Zespół Szkół Zawodowych przy alei Pierwszej Dywizji 16/18. 
Dawny Dom Wychowawczy przy ulicy Przędzalnianej 66. 
„Chwytanie wiedzy odbywa się dorywczo…”, czyli o edukacji kobiet u progu XX wieku w łódzkiej prasie.
ŻYDOWSKIE GIMNAZJUM MĘSKIE - ŁÓDŹ, ULICA PRÓCHNIKA 43.
SZKOŁA PRZY ULICY GDAŃSKIEJ 90 
SZKOŁA ŻYDOWSKA IM. ICCHAKA PERECA. 
ŁÓDŹ - ... przy Ogrodowej 28a 
Niemieckie Gimnazjum Reformowane przy ulicy Spacerowej w Łodzi. 
DAWNE GIMNAZJUM ŻEŃSKIE PRZY ULICY PIRAMOWICZA 6
MIEJSKA ELEMENTARNA SZKOŁA ŻYDOWSKA FUNDACJI HERMANA I MINY MAŁŻONKÓW KONSTADT. Herman Konstadt organizator powszechnego szkolnictwa żydowskiego na terenie Łodzi.

"Rozwój", rok 1919.

Fot. współczesne Monika Czechowicz