Jej właścicielami byli Fryderyk Lande, a od 1912 roku - Dawid i Zygfryd Lande.
Właściciel kamienicy przy Piotrkowskiej 7, Dawid Lande, był architektem i inżynierem cywilnym. Urodził się w Łodzi, w 1868 roku. Absolwent łódzkiej Wyższej Szkoły Rzemieślniczej (1886 rok) oraz petersburskiego Instytutu Inżynierów Cywilnych (1886-1891), który ukończył z dyplomem inżyniera cywilnego X klasy. Po studiach rozpoczął pracę w Komitecie Techniczno-Budowlanym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Sankt Petersburgu, ale po kilku miesiącach był zmuszony zrezygnować z pracy z powodu złego stanu zdrowia (w czasie studiów chorował na tzw. „ostry katar”). Udał się następnie do Berlina, gdzie odbywał praktykę w znanym biurze architektonicznym „Kayser & Großheim”. W 1893 roku osiadł w Łodzi i rozpoczął działalność architektoniczną, szybko zdobywając uznanie i pozycję czołowego architekta w mieście. W jego twórczości dominują dużej skali śródmiejskie kamienice o dekoracyjnych fasadach, w których chętnie stosował motywy barokowe i rokokowe. Zapisał na swoim koncie także liczne gmachy użyteczności publicznej. Jego pozycję ugruntowała realizacja gmachów rządowych: poczty (projekt przy współpracy z inż. Mikołajem Boczorowem oraz nadzór budowy) i Banku Państwa (obecnie oddział Banku Polskiego).
źródła:
Sławomir Krajewski, Jacek Kusiński. Piotrkowska, spacer pierwszy.
Krzysztof Stefański. Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta.
Fot. Monika Czechowicz
Fot. archiwalne ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.
Führer dur Lodz, 1898 (tutaj: Lange)
Informator Handlowo-Przemysłowy, rok 1911.
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1912.
"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1914.
Skromne dekoracje elewacji wzbogacono trzema trójkątnymi naczółkami w najwyższej części budynku.
Lande zalicza się do pionierów stosowania na gruncie łódzkim, a także i w skali ogólnopolskiej, konstrukcji żelbetonowych. W 1899 roku, wykonany został przez niego strop żelbetonowy w fabryce Juliusza Kunitzera na Widzewie (w kwietniu 1900 roku sprawdzano jego wytrzymałość). W tymże roku wygłosił na posiedzeniu Sekcji Technicznej Łódzkiego Stowarzyszenia Techników wykład „O stropach żelazno-betonowych systemu Feketekazy’ego”. Udzielał się także aktywnie w środowisku zawodowym i na polu społecznym. W styczniu 1902 roku współorganizował w Łodzi zjazd towarzyski absolwentów petersburskiego Instytutu Inżynierów Cywilnych. Rok później wystawiał swoje projekty w dziale architektonicznym Wystawy Artystów Łódzkich, prezentując m.in. projekt warszawskiego domu E. Zaremby (…).
Jest jednym z bardziej znanych architektów łódzkich przełomu XIX i XX wieku, działającym także z powodzeniem w latach 20. XX wieku, w okresie Polski niepodległej. W owym czasie traktowany był już jako nestor architektury łódzkiej, powierzano mu projekty wielu znaczących gmachów, także wyrazem uznania był jego udział w jury konkursu na projekt Domu Ludowego (1925 rok), konkursu na szpital Czerwonego Krzyża (1927) oraz osiedla mieszkaniowego na Polesiu Konstantynowskim (1928).
Jego dorobek jest bardzo bogaty – obejmuje blisko 200 dzieł. Większość z nich to kamienice, ale liczne są także budynki użyteczności publicznej o różnorodnych funkcjach. W jego twórczości dominują formy historyczne, ale z powodzeniem, zwłaszcza w realizacjach warszawskich, stosował również rozwiązania secesyjne. Dorobek Dawida Lande każe go uznać za najważniejszego twórcę łódzkiego, przełomu XIX i XX wieku.
Ważniejsze prace Landego w Łodzi:
· - kamienica Mendla Pinkusa i Jakuba Lande przy ulicy Spacerowej 1 (al. Kościuszki) (1894)
· - kamienica Bernarda Glüksmana przy ulicy Spacerowej 36 (1895)
· - kamienica Jakóba (Jakuba) Joskowicza przy ulicy Piotrkowskiej 271 (1894)
· - kamienica Edwarda Kindermanna przy ulicy Piotrkowskiej 85 (1896-1897)
· - neobarokowa kamienica przy ulicy Gdańskiej 42 (1897)
· - kamienica Mendla Lejba Briksa przy ulicy Narutowicza 42 (1910)
· - rozbudowa willi Stillera przy ulicy Jaracza 45 ( (1899-1901)
· - budynek magazynowo-handlowy na posesji Jonasza Warszawskiego przy ulicy Piotrkowskiej 114/116 (1897), dawna galeria „Atlas Sztuki”
- przebudowa kamienicy Roberta Schweikerta przy ulicy Piotrkowskiej 56 (projekt z 1911 roku)
i wiele innych…
Wracamy na ulicę Piotrkowską.
"Dziennik Łódzki", rok 1884.
Numeracja ulicy zmieniała się. Posesja przy dzisiejszej Piotrkowskiej 7 do 1850 roku posiadała numer 63, a w latach 1850-1891 numer 281 i mieściły się tu sklepy różnych branż.
"Dziennik Łódzki", rok 1884.
"Rozwój", rok 1919.
Informator m. Łodzi z kalendarzem, rok 1920.
Informator m. Łodzi z kalendarzem, rok 1920.
Informator m. Łodzi z kalendarzem, rok 1920.
Na początku XX stulecia funkcjonował przy Piotrkowskiej 7 tak zwany "kantor służących", biuro pośrednictwa pracy dla dziewcząt poszukujących pracy jako służące.
Informator Handlowo-Przemysłowy, rok 1911.
Pod koniec XIX wieku 83% służących w Królestwie Polskim stanowiły kobiety, był to zatem zawód bardzo sfeminizowany. Wykonywanie tego zawodu było dla kobiet koniecznością i często ostatecznością, a w miastach zaś marzeniem było przejście do pracy w fabryce.
Jednak po przybyciu do miasta, do nowego środowiska, zdobycie pracy służącej także nie było łatwe. Młode dziewczęta próbowały szukać pracy przy pomocy ogłoszeń prasowych lub za pośrednictwem „kantorów służących”. W Łodzi działało wiele kantorów służących, co świadczyło o dużych potrzebach i chęci zatrudniania w tym zawodzie. W latach 1895-1907 działały w Łodzi między innymi kantory pośredniczące w oferowaniu pracy służącym: Adolfa Brańczyńskiego (Zachodnia 27), Izaaka Powirskiego (Piotrkowska 6), Eugeniusza Olszewskiego (Zachodnia 26), Mariana Głuchowskiego i Marii Chełmońskiej, Pawła Szczepanika (Dolna 7), Idalii Sudnik (Wschodnia 47), Konstancji Kazibutowskiej (Solna 7), Mikołaja Kowalewa (Pańska 9), Tekli Wagner (Piotrkowska 121), Wandy Rościszewskiej (Piotrkowska 90), Marii Strzeleckiej (Mikołajewska 28) i wiele innych.
Kantory te cieszyły się złą sławą, faktorki stręczące służące oszukiwały niedoświadczone dziewczęta, żądały wysokich opłat za usługi i w zastaw zatrzymywały paszport i rzeczy poszukującej pracy. Bez ważnego paszportu niechętnie przyjmowano do pracy nieznajome osoby, dobrze widziane były także referencje (więcej w baedekerze TUTAJ)
"Ilustrowana Republika", rok 1927.
"Ilustrowana Republika", rok 1928.
"Ilustrowana Republika", rok 1928.
W okresie międzywojennym przy Piotrkowskiej 7 mieścił się sklep z obuwiem gumowym J. Tsakumakisa.
"Głos Poranny", rok 1930.
... i inne firmy:
"Dziesięć lat Odrodzonej Polski Niepodległej w życiu powiatu łódzkiego 1918-1928"
"Republika", rok 1925.
"Głos Poranny", rok 1932.
"Republika", rok 1938.
Po II wojnie światowej:
"Dziennik Łódzki", rok 1968.
"Dziennik Łódzki", rok 196
"Dziennik Łódzki", rok 1972.
"Odgłosy", rok 1989.
... i na zakończenie sensacyjnie:
Sławomir Krajewski, Jacek Kusiński. Piotrkowska, spacer pierwszy.
Krzysztof Stefański. Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta.
Fot. Monika Czechowicz
Fot. archiwalne ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.