Kościół Świętej
Teresy od Dzieciątka Jezus i Świętego Jana Bosko – katolicka świątynia parafialna, znajdująca się przy ulicy Kopcińskiego 1/3 (przy Rondzie Solidarności).
Budowa kościoła rozpoczęła się w kwietniu 1950 roku, ukończono ją w roku 1962. Wraz z kończeniem budowy rozebrano stary, zabytkowy kościół z 1493 roku...
Zdjęcie
przedstawiające dwa kościoły pod wezwaniem św. Teresy - stary drewniany
kościółek, który został tutaj sprowadzony w
1927 roku z Chojen, z ulicy Rzgowskiej, gdzie był poprzednikiem obecnego
kościoła św. Wojciecha. Był to najstarszy kościół
na terenie Łodzi, pochodził z XV wieku. Za tym kościołem widoczna sylwetka obecnego
kościoła, otwartego dla wiernych w 1962 roku (zbiory Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi).
"Echo", rok 1929.
Projekt architektoniczny świątyni opracowali Józef
i Witold Korscy.
Przeczytaj w baedekerze:
Świątynia zbudowana jest na planie w kształcie krzyża greckiego. Podstawa kościoła ma
wymiary 50 m na 50 m, a wysokość świątyni (od ziemi do górnego końca krzyża na kopule)
wynosi 64 m. Kopuła ma średnicę 23 metrów. Poza kopułą główną kościół posiada cztery kopuły boczne, umieszczone w rogach. "Echo", rok 1929.
Na chórze muzycznym znajdują się organy o mechanicznej trakturze gry i elektrycznej trakturze rejestrów. Posiadają 64 głosy rozłożone na 4 klawiatury ręczne i pedał. Instrument został zbudowany w 1992 roku przez firmę „Kamińscy” z Warszawy.
"Łódź w Ilustracji", dodatek niedzielny "Kuriera Łódzkiego", rok 1930.
Autorem wystroju kościoła jest ksiądz Tadeusz Furdyna, który zaprojektował i wykonał witraże, mozaiki ścienne, ołtarz główny i oświetlenie.
Ksiądz Tadeusz Furdyna - autor witraży i mozaiki - salezjanin, artysta malarz, witrażysta. W latach 1982-2002 profesor w Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach.
Przeczytaj w baedekerze:
W 1947 roku ksiądz Furdyna wstąpił do zgromadzenia salezjańskiego. W latach 1951-1956 studiował teologię w salezjańskim seminarium w Oświęcimiu (święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1956 roku). Studiował w pracowni prof. Stanisława Borysowskiego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom w 1964 roku), w pracowni prof. Jacka Żuławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku i w pracowni Wacława Taranczewskiego i Jerzego Nowosielskiego Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Wybrane prace księdza Tadeusza Furdyny:
- witraże w kościele parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Tomaszowie Mazowieckim
- wystrój kościoła parafii Świętych Cyryla i Metodego w Żyrardowie
- stacje drogi krzyżowej, mozaiki i witraże w kościele św. Teresy i św. Jana Bosko w Łodzi
- wystrój kościoła parafii Miłosierdzia Bożego w Brzesku
- wystrój kościoła św. Stanisława Kostki w Płocku
- wystrój kościoła parafii Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa w Brzeznej
Ksiądz Tadeusz Furdyna jest laureatem nagrody artystycznej im. św. Brata Alberta za wybitne osiągnięcia w zakresie sztuki sakralnej. Odznaczony Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" w 2020 roku.
Przy parafii od 1964 roku działa Duszpasterstwo Akademickie "Węzeł".

Anno domini 1963 zmieniły się losy studenckiej braci parafię św. Teresy zamieszkującej. Natenczas na owej parafii osaczon został wielebny ksiądz Józef Król jako Salezjanin i gorliwy naśladowca św. Jana Bosko idąc za jego wzorem, wielką miłością ku młodej gawiedzi pałał i nieba gotów był jej przychylić. Swe zatroskane oczy zwrócił ku młodzi akademickiej w domach studenckich na Lumumbowie zgromadzonej. Widział on bowiem jako garnęła się była ona ku Kościołowi żarliwie się modląc i w nabożeństwach uczestnicząc.
Gromadził ich tedy w świątyni sam konferencyje głosząc lub innych światłych mężów spraszając, choć frasunku mu nie zbywało bowiem kończącą się budową świątyni był obarczon. To jednakowoż wesołych i pracowitych, a pobożnych tych żaków mając na względzie i przyszłą inteligencję polskiego narodu w nich upatrując, postanowił duszpasterstwo akademickie im uczynić.
Natenczas Diecezji Łódzkiej ordynował jego ekscelencja biskup Michał Klepacz. Był to pasterz wielkim sercem i rozumem obdarzon. Jego, zatem rozwadze ks. Józef swoje plany i zamysły powierzył, a przyzwolenie, przychylność i opiekę zyskawszy postanowił duszpasterstwo akademickie ogłosić i duszpasterza ustanowić ze sławnego grodu Krakowa, ks. Jana Palusińskiego sprowadził i srodze przykazał mu swoje dzieło dalej prowadzić. A było to jesienią anno domini 1964.
Ks. Jan od początku podbił serca żakowskiej gawiedzi. Jego zawsze jaśniejące oblicze, śmiech perlisty i giętkość umysłu wielkiej miłości i życzliwości żaków mu przysporzyły.
Hojnością ks. Józefa, a staraniem ks. Jana, brać akademicka siedzibę duszpasterstwa w kadłubach pod świątynią w posiadanie objęła. W pobożności młódź żakowska ćwicząc o igrcach nie zapomniał. Srogą zimą tedy, anno domini 1965 kulig wielki urządził. Stało się, iż sznur grubaśny sanie ciągnący zerwał się był, co za znak poczytany zostało.
Wkrótce też jego symbol w katakumbach owych zawieszony został, aby po wieczne czasy wiązał gromadzącą się brać akademicką. Od owego czasu duszpasterstwo akademickie przy parafii św. Teresy w Łodzi przyjęło imię:
„WĘZEŁ”


PATRONI:
Święta Teresa od Dzieciątka Jezus
Jej życie zamyka się w okresie od 2
stycznia 1873 do 30 września 1897 r. Dwadzieścia cztery lata, z których
dziewięć spędziła w Karmelu. Kościół ogłosił ją świętą w 1925
roku. Żyła zamknięta w klasztorze, ale Święta z Lisieux została ogłoszona
patronką misji. Sto lat po jej śmierci Papież Jan Paweł II ogłosił ja doktorem
Kościoła.
Święty Jan Bosko
Święty Jan Bosko, kapłan, założyciel Zgromadzenia
Salezjanów. Urodził się w 1815 roku. Dzieciństwo spędził na wsi. 6 czerwca 1841 roku otrzymuje święcenia kapłańskie i staje
się ks. Jan Bosko. Młody ksiądz już na początku drogi kapłańskiej odrzuca dwie
intratne posady i wybiera dalsze studia teologiczne w Turynie. Nie tylko
studiuje. Odwiedza ubogich i chorych oraz zajmuje się duszpasterstwem więźniów. Ksiądz Bosko to jednak przede wszystkim wychowawca, twórca
systemu wychowawczego zwanego system prewencyjnym. Założył Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki - żeńską
gałąź Rodziny Salezjańskiej. Trzecim kierunkiem rozwoju dzieła salezjańskiego
był tzw. trzeci zakon - Stowarzyszenie Pomocników Salezjańskich. Zmarł w 1888
roku.
Fot. archiwalne ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi
i inn.
Fot. współczesne Monika Czechowicz