Bieskiekiery to wieś położona w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim, w gminie Grabów.
Najstarsza wzmianka o jej istnieniu pochodzi z 1232 roku. Obecną wieś założono po powstaniu styczniowym w wyniku parcelacji dóbr Biesiekiery.
Ruiny późnogotyckiego zamku rycerskiego z około 1500 roku znajdują się na północno-zachodnim skraju wsi, za budynkiem dawnej zabytkowej szkoły.
Jak mówi legenda - pewien rycerz założył się z łęczyckim diabłem Borutą, że zbuduje od podstaw zamek bez użycia siekiery. I udało mu się. Prawie... Nie wiedział, że jeden z robotników pracujących przy budowie nazywał się... Siekierka. Rycerz przegrał więc zakład, stracił duszę, a przy tym i zamek, który nazwano Biesiekierami.
Podobno nazwa wsi wskazuje, iż jej początki związane były w wojownikami skandynawskimi. "Biesiekr" to nordyckie słowo oznaczające "człowieka odzianego w skórę niedźwiedzia". Prawdopodobnie osiedlili się tutaj wikingowie walczący w piastowskim wojsku już od czasów Mieszka.
Zamek w Biesiekierach wzniosła na przełomie XV i XVI wieku rodzina Pomianów-Sokołowskich z Wrzącej pod Koninem, a konkretnie Mikołaj Sokołowski, stolnik brzeski.
Gotycki zamek Sokołowscy wznieśli na kopcu na sztucznie wykopanym stawie.
Około 1600 roku Krzysztof Sokołowski sprzedał warownię biskupowi warmińskiemu, Andrzejowi Batoremu - bratankowi króla Stefana Batorego, który dokonał nieznacznej rozbudowy zamku.
,_m%C3%A5lad_1688-1703_-_Skoklosters_slott_-_98170.tif.png)
Andrzej Batory (1563-1599)
- książę Siedmiogrodu, biskup warmiński, kardynał, senator I Rzeczypospolitej.
(źródło: Wikipedia, wolna encyklopedia)
Po śmierci Andrzeja Batorego na zamku zamieszkała Zofia Batorówna i Jerzy Rakoczy. W połowie XVII wieku obiekt przeszedł na własność Jana Szymona Szczawińskiego herbu Prawdzic, kasztelana i wojewody brzesko-kujawskiego, który przebudował zamek w duchu barokowym na wygodną szlachecką rezydencję rodzinną.
Dokument kapituły waradyńskiej poświadczający sprzedaż Janowi Szymonowi Szczawińskiemu, wojewodzie brzesko-kujawskiemu zamku Biesiekiery wraz z przyległościami przez Jerzego Rakoczego z rodziną (1647).
(źródło: Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa)
Z tą rodziną związana jest legenda o Białej Damie, którą - jak powiadają - jest córka Szczawińskich, czy raczej jej duch. Dziewczyna nie chciała wyjść za mąż za kandydata wybranego przez rodziców, więc uwięziono ją w zamku w niedalekich Borysławicach Zamkowych. Ucieczka zakończyła się dla niej tragicznie i jako Biała Dama snuje się czasem po murach zamku w Biesiekierach i Borysławicach Zamkowych...
Pozostałości późnogotyckiego zamku w Biesiekierach.
Jest to budowla na planie nieregularnego czworoboku, z cegły, na fundamencie z kamieni eratycznych.
Pierwotnie założenie składało się z murów obwodowych z budynkiem bramnym na planie prostokąta oraz całkiem dużego domu mieszkalnego.
W XVII wieku ściany zamku otynkowano, na bramie dobudowano ośmioboczną wieżę i przebudowano dom mieszkalny.
W XVIII wieku skomunikowano wieżę bramną z domem, dobudowując dwa krużganki. Liczne konflikty zbrojne i ogólne zubożenie społeczeństwa w XVII wieku spowodowały, że zamek stracił na znaczeniu i zaczął niszczeć.
W 1731 roku na zamku wybuchł pożar, po którym remont przeprowadzili kolejni właściciele, rodzina Gajewskich. Rozebrali także drugie piętro domu mieszkalnego i pokryli dach strzechą.
Zamek w Biesiekierach w pierwszej połowie XIX wieku. Akwarela J. Freya.
Zamek w Biesiekierach na początku XIX wieku - akwarela Kazimierza Stronczyńskiego.
(źródło: Zamek w Biesiekierach)/na podstawie akwareli J. Freya powstałej przed 1829 rokiem/
Od połowy XIX wieku zamek popadał w coraz większą ruinę i stał się źródłem materiałów budowlanych dla okolicznych mieszkańców.
"Tydzień", rok 1877.
Kolejną opowieść o Biesiekierach podaje Jadwiga Grodzka w "Legendach Łęczyckich" - legenda mówi o właścicielu zamku, który był rozpustny i mało pobożny. Nawet w Boże Narodzenie, gdy lud szedł do kościoła, on wraz z kompanami jechał na polowanie. Ale przyszła kryska na matyska. Razu pewnego na polowaniu dziedzic został ugodzony rogiem jelenim i zginął. Od tego czasu w Wigilię Bożego Narodzenia w okolicy słychać uderzenia biczem i głos wzywający do kościoła:
Kareta pędem po moście jedzie, dziedzic rogaty siedzi na przedzie i z bicza trzaska, ponuro woła: "Czas na pasterkę, czas do kościoła". Lecz nie dojedzie, bo kur zapieje i wszystko się gdzieś we mgle rozwieje...
"Wieśniak", pismo poświęcone sprawom okolicy Łowicza i sąsiednich powiatów, rok 1914.
Po przeprowadzeniu prac archeologicznych w latach 60. i 70. XX wieku zamek zabezpieczono w formie trwalej ruiny.
W latach 2008-2010 zrekonstruowano fosę zamkową oraz zbudowano pomost łączący wyspę ze stałym lądem. Obecnie teren jest zagospodarowany i dostępny dla zwiedzających. Miejsce naprawdę warte jest odwiedzenia. A dodatkowo okolica jest wyjątkowo piękna.
źródła:
Jakub Jagiełło, Ewa Perlińska-Kobierzyńska, Aleksandra Szafrańska-Dolewska, Tomasz Szwagrzak. Zapomniane miejsca łódzkie. Przewodnik.
Piotr Machlański, Joanna Podolska, Tomasz Stańczak. Spacerownik po regionie.
Jadwiga Grodzka. Legendy Łęczyckie.
Fot. archiwalne pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi oraz stron:
Fot. współczesne Monika Czechowicz
