
W końcu
1907 roku zawiązał się Komitet Budowy Niemieckiego Gimnazjum Reformowanego, w
którym aktywnie działali znani łódzcy przemysłowcy, między innymi Ernst
Leonhardt i Louis Schweikert.
Niemieckie
Gimnazjum utworzono we wrześniu 1908 roku (ulokowano je w wynajmowanym budynku
przy ulicy Pańskiej), a w niecały rok później przystąpiono do budowy własnej
siedziby.
Projekt gmachu zamówiono, jak podaje okolicznościowa broszurka, u
berlińskiego architekta Karla Herrnringa – w rzeczywistości chodzi tu zapewne o
Otto Herrnringa, znanego berlińskiego specjalistę od gmachów szkolnych, który
ma na swoim koncie kilka takich dzieł.
Uroczystość
wmurowania kamienia węgielnego pod nowy obiekt odbyła się w sierpniu 1909 roku,
a gotowy budynek oddano do użytku we wrześniu 1910 roku. W późniejszym czasie
wykończono jeszcze część północną budowli z salą gimnastyczną i aulą. Powstał
najnowocześniejszy, obok siedziby Szkoły Zgromadzenia Kupców, budynek szkolny
dawnej Łodzi.
Obiekt,
założony na obszernej narożnej działce u zbiegu ulicy Spacerowej i Karola
(dzisiaj al. Kościuszki i Zamenhofa), wzniesiony został na planie litery L.
Obszerny i nowoczesny gmach szkolny, określono jako „wzorcowy”.
Reprezentacyjna
klatka schodowa, szerokie korytarze, przestronne sale szkolne oświetlały duże
okna, dobrze wyposażone pracownie, stwarzały uczącej się tam młodzieży bardzo
dobre warunki.
Sala gimnastyczna i aula oraz duże boisko szkolne pozwalały na
przeprowadzanie ćwiczeń sportowych i prezentacje spektakli szkolnych. Ciekawy
element stanowiło własne obserwatorium astronomiczne ulokowane w okrągłej
wieżyczce wieńczącej narożnik budynku.
Architektura
gmachu odpowiadała tendencjom panującym w ówczesnej architekturze berlińskiej.
Mocna masywna bryła z wysokim mansardowym dachem mieszczącym dodatkową
kondygnację, zdecydowane podziały elewacji za pomocą pilastrów z poziomymi
ciągami dużych okien to cechy już modernistyczne.
Zwraca ciekawy detal elewacji
zewnętrznych z motywami klasycznymi, takimi jak meander czy postacie
stylizowanych efebów w narożach górnej kondygnacji.
Nad
głównym wejściem do szkoły widzimy sowę i pszczoły: symbole mądrości i
pracowitości, cech które z pewnością są uczniom bardzo potrzebne.
Akcent
wieńczący budynek tworzy okrągła wieżyczka obserwatorium, w dolnej części z
czerwonej cegły, wyżej tynkowana, zwieńczona małą czaszą kopuły.
Gimnazjum
niemieckie mieściło się w budynku do 1945 roku.
Po II wojnie światowej
ulokowano w nim najpierw szkoły średnie, a później Wydział Filologiczny
Uniwersytetu Łódzkiego, który był właścicielem budynku. Uniwersytet sprzedał należące do uczelni zabytkowe budynki m.in. przy ulicy Piramowaicza 3 (Wydział ekonomiczno-socjologiczny), Rewolucji 66 (Katedra Neurobilologii i Biologii), Gdańskiej, a także ten przy al. Kościuszki 65 (czytaj TUTAJ). Pieniądze ze sprzedaży budynków uniwersytet włoży w budowę siedziby Wydziału Filologicznego przy ulicy Pomorskiej.
Gimnazjum niemieckie w latach 1939-1945. Na wieżyczce obserwatorium widoczna swastyka.
fot. FotoPolska
PS: w 2017 roku w budynku miał rozpocząć pracę nowy właściciel: Łódzki Sąd Apelacyjny, ale budynek nadal stoi pusty i niszczeje...
Przeczytaj
jeszcze:
Żydowska szkoła Rzemiosł - Talmud Thora
Miejskie Gimnazjum Męskie w Łodzi
Szkoła Zgromadzenia Kupców w Łodzi
Żydowskie Gimnazjum Męskie
Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa w Łodzi
Miejskie Gimnazjum Męskie w Łodzi
Szkoła Zgromadzenia Kupców w Łodzi
Żydowskie Gimnazjum Męskie
Szkoła Rzemieślniczo-Przemysłowa w Łodzi
źródło:
Krzysztof
Stefański. Gmachy użyteczności publicznej w dawnej Łodzi.
Fot.
Monika Czechowicz