Kościół pw. Najświętszego Imienia Jezus... czyli świątynia łódzkiej "Solidarności"
Kościół pw. Najświętszego Imienia Jezus, ulica Sienkiewicza 60 .
Dawna świątynia ewangelicka św. Jana, wzniesiona w latach 1880-1883, według projektu inż. Ludwika Schreibera (na dokumentacji widnieje podpis architekta miejskiego Hilarego Majewskiego jako autora projektu).
Jest to jeden z najciekawszych architektonicznie obiektów sakralnych Łodzi, wzniesiony w stylu neoromańskim jako trójnawowa bazylika z transeptem, z wielobocznie zamkniętym prezbiterium, flankowanymi ośmiobocznymi aneksami.
Od zachodu usytuowano okazałą fasadę, w centrum której wznosi się wieża, arkadowa galeria, a po bokach znajdują się ażurowe wieżyczki. Wnętrze, o charakterze eklektycznym, jest bogato zdobione, a w nawach bocznych i ramionach transeptu umieszczono niskie empory.
Po 1945 roku świątynia została przejęta przez katolików i przekazana do użytku ojcom jezuitom (z upoważnienia władzy duchownej kościół poświęcił o. Franciszek Przybylski SJ, superior jezuitów w Łodzi).
Początkowo był to kościół filialny parafii Podwyższenia św. Krzyża, a następnie samodzielna parafia (erygowana w 1950 roku przez bpa Michała Klepacza). W 1989 roku obiekt oficjalnie został odkupiony od wspólnoty ewangelicko-augsburskiej. W końcu lat dziewięćdziesiątych XX wieku rozpoczęto gruntowną renowację świątyni.
Przy kościele zawsze propagowano niestereotypowe duszpasterstwo. Największą sławę zyskało pierwsze w Łodzi duszpasterstwo akademickie prowadzone przez o. Tomasza Rostworowskiego. Z tych kręgów rekrutowali się późniejsi działacze opozycji demokratycznej. W środowisku tym wiodącą rolę pełnił o. Stefan Miecznikowski.
W parafialnych salach organizował spotkania działaczy niezależnych związków zawodowych. Od pierwszych dni powstania towarzyszył NSZZ "Solidarność", stąd też natychmiast po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 roku świątynia
jezuicka stała się głównym i niekwestionowanym centrum politycznego oporu, duszpasterstwa internowanych i wszechstronnie pojętych akcji społecznych i kulturalnych (spotkania z niezależnymi politykami, aktorami, odczyty, koncerty, wystawy). W każdą niedzielę o. Miecznikowski odprawiał w intencji Ojczyzny mszę świętą, podczas której przekazywał łodzianom wieści o internowanych i uwięzionych działaczach "Solidarności".
Obchody 31 rocznicy wprowadzenia stanu wojennego. Kościół Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, 12 grudnia 2012 roku.
Sam kościół stał się oazą wolności, na jego murach zaczęto umieszczać tablice upamiętniające najważniejsze wydarzenia z historii ojczystej oraz największych bohaterów narodowych.
W stanie wojennym tłumy łodzian przyciągały Groby Wielkanocne, wyrażające wyjątkowe treści teologiczne i patriotyczne.
W sąsiadującej z kościołem kaplicy św. Krzysztofa co niedzielę odprawiane są jedyne na terenie miasta msze św. w obrządku bizantyjskim dla wiernych kościoła greko-katolickiego.
Obecnie przy kościele niezwykle prężnie działają: Ośrodek Odnowy w Duchu Świętym, Apostolstwo Modlitwy, Stowarzyszenie Ewangelizacyjno-Charytatywne "Mocni w Duchu", Bractwo "Otrzeźwienie", Duszpasterstwo Akademickie, chór "Ton".
Organizowane są spotkania duszpasterskie dla głuchoniemych i niewidomych oraz opiekunów niedorozwiniętych dzieci ("Muminki").
Ponadto funkcjonują: Parafialny Punkt Pracy Społecznej, Wspólnota Miłośników Wilna, Wileńszczyzny i Nowogródka, Duszpasterstwo Świata Pracy, Anonimowi Alkoholicy, Katolickie Stowarzyszenie Przyjaciół Dzieci z Upośledzeniem Umysłowym, Duszpasterstwo Młodych Małżeństw, a także wydawnictwo i przedszkole.
W tym kościele brałem ślub... sentymentalne miejsce🥹
OdpowiedzUsuń