wtorek, 11 listopada 2025

Willa Aleksandra Hirsza Damskiego i miejsce po dawnej fabryce - osiedle D77.

 

W miejscu, gdzie dzisiaj znajduje się nowe osiedle mieszkaniowe D77, przy ulicy Drewnowskiej mieściła się farbiarnia i wykończalnia tkanin wełnianych założona w 1895 roku przez Aleksandra Hirsza Damskiego. Damski odkupił plac należący do rodziny Drewnowiczów.

"Łodzianin", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1897.
Przeczytaj w baedekerze: 

"Łodzianin", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1899.

Zakład Damskiego zatrudniał 78 robotników, a roczna wartość jego produkcji wynosiła 155 tysięcy rubli.

Winieta zakładów Damskiego przy ulicy Drewnowskiej.
(źródło fotografii: Jacek Kusiński, Ryszard Bonisławki, Maciej Janik. Księga fabryk Łodzi)


Przed 1902 rokiem fabryka została zamknięta, a po 1904 roku stała się własnością Hanftwurzela i S-ki i aż do i wojny utrzymywała dawny profil produkcji. Do 1906 roku teren przy Drewnowskiej nadal należał do Hirsza Damskiego, następnie nabyła go łódzka firma bankowa Landau & Co.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1907.


Przed I wojną światową teren przy Drewnowskiej wraz zabudowaniami fabrycznymi zakupiła firma "Bracia Kaszub".

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1914.

W latach międzywojennych budynki fabryczne znów zmieniły właścicieli - należały do Kalmana Kaszuba (współwłaściciela firmy "Bracia Kaszub"), Wilhelma Baua i Leona Kryłowieckiego. Wspólnicy w 1925 roku utworzyli spółkę komandytową, zajmującą się produkcją i sprzedażą tkanin ubraniowych.

Podręczny Rejestr Handlowy, rok 1926.

W 1930 roku fabryka wyrobów włókienniczych należała do Kalmana Kaszuba i Leona Kryłowieckiego. Mieli oni przędzalnię wełny (3200 wrzecion zgrzebnych), tkalnię (40 krosien sukienniczych i 40 krosien angielskich) i wykończalnię, zatrudniali 160 osób.
Wytwarzane tu tkaniny wełniane i półwełniane sprzedawano na miejscu i poprzez przedstawicielstwo w Warszawie. Roczna wartość sprzedaży wynosiła około 900 tysięcy złotych. 

"Ilustrowana Republika", rok 1933.

W 1950 roku zakład upaństwowiono. Był oddziałem Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Wiosny Ludów, w latach 90. były to Zakłady Tkanin Dekoracyjnych i Meblowych "Texo", a następnie Zakłady Tkanin Dekoracyjnych "Detex".

Dziennik Urzędowy Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi, rok 1950.


W 1999 roku nieruchomość wraz z dawną willą Aleksandra Damskiego została sprzedana prywatnej firmie "Bee Colection".


Dzisiaj na terenach dawnej fabryki powstało osiedle mieszkaniowe D77. 


Odrestaurowane zostały dwa budynki pofabryczne i zabytkowy komin.

Przeczytaj w baedekerze:


Pozostała także, obecnie wystawiona na sprzedaż dawna willa pierwszego właściciela fabryki Aleksandra Hirsza Damskiego.

Willa wybudowana w latach 1897-1898.
Architektura renesansu północnego ("niemieckiego") z uproszczonymi akcentami manierystycznymi.
Archiwalna kopia projektu willi została podpisana przez Dawida Landego.
 
Dawid Lande (1868-1928)
- urodził się w 1868 roku w Karlowych Warach. Jeden z najlepszych architektów łódzkich przełomu wieku XIX i XX, autor wielu projektów zrealizowanych w Łodzi - wielkomiejskich kamienic oraz obiektów użyteczności publicznej.
Przeczytaj w baedekerze:

Projekt frontowej elewacji willi Aleksandra Hirsza Damskiego.
(zbiory Archiwum Państwowego w Łodzi)

Jest to obiekt na planie kwadratu z ryzalitami na osiach głównych, uzupełnionego od północy prostokątnym aneksem z ryzalitem od zachodu.

W dachach znajdują się okienka nakryte daszkami z iglicami wspartymi na drewnianych kroksztynach.


Willa posiada układ trójtraktowy z wejściem głównym i sienią od zachodu prowadzącymi do usytuowanego w trakcie środkowym prostokątnego holu ze schodami skomunikowanego z poszczególnymi pomieszczeniami.


W centralnej części znajduje się reprezentacyjny dwukondygnacyjny hol z drewnianymi schodami dwubiegowymi i galerią na wysokości piętra o balaskowych balustradach.


Wskutek licznych adaptacji wnętrza pozbawione są w większości pierwotnego wystroju, zachowała się stolarka okienna i drzwiowa. 


Drzwi o dekoracyjnej stolarce, ujęte są drewnianymi obramieniami z ozdobnymi nadprożami.


W pokojach na parterze od strony południowej znajdują się dekoracyjne piece kaflowe o formach renesansowo-barokowych.


Piece znajdują się w rejestrze zabytków (wpis B/177, 1-2 z 22.12.1997).


Willa jest wystawiona na sprzedaż, poniżej wizualizacja, jak może być pięknie, gdy zostanie odrestaurowana:

źródło fotografii: 

źródła:
Jacek Kusiński, Ryszard Bonisławski, Maciej Janik. Księga fabryk Łodzi.
Krzysztof Stefański. Łódzkie wille fabrykanckie.

Przeczytaj jeszcze:


Fot. archiwalne pochodzą ze zbiorów Państwowego Archiwum w Łodzi oraz Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi

Fot. współczesne Monika Czechowicz

sobota, 8 listopada 2025

Sądy w Łodzi przełomu XIX i XX wieku.

Do wybuchu I wojny światowej, czyli do roku 1914 Łódź znajdowała się w granicach Królestwa Polskiego pod zaborem rosyjskim. System sądowniczy był zatem podporządkowany prawu rosyjskiemu i organizacji administracyjnej Imperium Rosyjskiego. 
Do końca władzy rosyjskiej Łódź podlegała Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie i nie posiadała żadnego reprezentacyjnego obiektu będącego siedzibą władz sądowniczych.

Dawny gmach Sądu Okręgowego w Piotrkowie.
(źródło fotografii: https://trybunalski.pl/)

Piotrków Trybunalski, ul. Juliusza Słowackiego 5.
Dawny budynek Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim to jedna z najpiękniejszych budowli w mieście.
Charakterystyczny i monumentalny - wzniesiony został na początku XX wieku.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1900.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1913.

Miasto dynamicznie rosło - liczba mieszkańców wzrosła z ok. 50 tysięcy w 1865 roku do ponad 300 tysięcy na początku XX wieku - co wymagało rozwoju instytucji publicznych, w tym sądów.
Sprawy karne w Łodzi były sądzone podczas dwu lub czterodniowych sesji wyjazdowych piotrkowskiego sądu okręgowego, które odbywały się w Łodzi 10-12 razy w roku, najczęściej w sali posiedzeń magistratu.

""Rozwój", rok 1909.

""Rozwój", rok 1909.

""Rozwój", rok 1909.

Olbrzymią liczbę drobnych spraw cywilnych rozpatrywały sądy pokoju. Ich liczba zwiększała się w miarę przyrostu ludności miasta. W 1875 roku utworzono w Łodzi trzy Sądy Pokoju, w 1888 roku było ich pięć, a w 1913 - trzynaście, zaś w 1914 roku ustanowiono dla Łodzi sąd czternasty. 

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1900.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1913.

Sądy pokoju m. Łodzi, rok 1913:
Rewir I   ul. Długa (obecnie ul. Gdańska)
Rewir II   ul. Wschodnia 38
Rewir III   ul. Cegielniana 57 (obecnie ul. Jaracza 21)
Rewir IV   ul. Konstantynowska 74 (obecnie ul. Legionów)
Rewir V   ul. Cegielniana 70 (obecnie ul. Jaracza 42)
Rewir VI   ul. Karola 26 (obecnie ul. Żwirki)
Rewir VII   ul. Karola 3 (obecnie ul. Żwirki)
Rewir VIII   ul. Cegielniana 57 (obecnie ul. Jaracza 21)
Rewir IX   ul. Benedykta 37 (obecnie ul. 6 Sierpnia)
Rewir X   ul. Średnia 20 (obecnie ul. Pomorska)
Rewir XI   ul. Pańska 1 (obecnie ul. Żeromskiego)
Rewir XII   ul. Pańska 27 (obecnie ul. Żeromskiego)
Rewir XIII   ul. Widzewska 139 (obecnie ul. Kilińskiego 145)

Sądy te mieściły się w wynajętych lokalach w prywatnych kamienicach i nie zawsze zapewniały odpowiednie warunki pracy sędziego oraz stron uczestniczących w postępowaniu. Każdy sąd pokoju miał sędziego-przewodniczącego i rozpatrywał powództwa zgłoszone przez mieszkańców przyporządkowanego mu rewiru.
Instancją odwoławczą był zwoływany okresowo Zjazd Sędziów Pokoju okręgu łódzkiego. Kancelaria Zjazdu Sędziów mieściła się przy ulicy Mikołajewskiej 35 (obecnie ulica Sienkiewicza)

Budynek przy ul. Sienkiewicza 35.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1913.

Śledztwa policyjne w sprawach kryminalnych nadzorowali sędziowie śledczy, których w 1913 roku było w Łodzi ośmiu.

"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1913.

Każdemu sędziemu śledczemu podlegał inny rewir. Aż czterech z nich miało biura w kamienicy przy ulicy Cmentarnej 3 (S. Czausow, J. Rubcow, W. Puczkowski i L. Kozłowski) - zaś jeden - przy ulicy Cmentarnej 1 (J. Duda).
Większość sędziów stanowili Rosjanie lub zrusyfikowani Polacy.

"Goniec Łódzki", rok 1905.

źródło:
Krzysztof R. Kowalczyński. Łódź przełomu wieków XIX/XX.

Fot. archiwalne pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi
oraz strony: https://trybunalski.pl/
Fot. współczesne Monika Czechowicz