Abraham (Adolf) Behrman - artysta i łodzianin z wyboru

Abraham Behrman urodził się w 1876 roku w Tukkum koło Mitawy jako syn Marcusa i Róży. W wieku 17 lat został wysłany przez rodziców na naukę zawodu do sklepu kolonialnego. Mimo ciężkiej pracy zdołał znaleźć czas na swoją prawdziwą pasję – rysowanie. Jak sam mówił „rysunki były jego jedynymi przyjaciółmi”. Po dwóch latach zrezygnował z kariery kupieckiej. Rodzina zdecydowała, że zostanie mechanikiem. Jednak i to zajęcie nie satysfakcjonowało go. Zdecydował się przenieść do Łodzi, gdzie zamieszkał u brata. Na przekór trudnościom finansowym rysował i, odłożywszy pewną sumę, wyjechał na początku XX wieku do Monachium, gdzie dzięki wstawiennictwu malarza Antona Azbe rozpoczął naukę w akademii. Przez dwa lata wykonywał studia i szkice, niektóre z nich sprzedając. Po powrocie do Łodzi, dzięki pomocy Leopolda Pilichowskiego, zdobył fundusze na dalszy pobyt w Monachium. 

Nosiwoda na rynku w Kazimierzu nad Wisłą.

W 1910 roku osiadł w Łodzi przy ulicy Piotrkowskiej 81, skąd wyruszał na artystyczne wojaże: do Barcelony, Marsylii, Algieru i na Majorkę. W 1912 roku miał wystawę indywidualną w Łodzi i eksponował wystawy w Zachęcie. Angażował się w życie artystyczne miasta. Pełnił funkcję kierownika Stowarzyszenia Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych (SAiZSP).

Tułacze.

W czasie I wojny światowej prowadził szkołę artystyczną. W 1918 roku pokazywał swe dzieła na wystawach SAiZSP w Łodzi. Należał do ugrupowania Srebrny Wóz.

Karnawał.

Po ogłoszeniu deklaracji Balfoura emigrował do Palestyny, gdzie spędził blisko cztery lata. Po kolejnych podróżach do Niemiec i Paryża powrócił do Łodzi, gdzie w latach 1927 i 1935 pokazywał swoje obrazy w Miejskiej Galerii Sztuki.

Jerozolima.

Jego prace prezentowano między innymi w Palestynie, Nowym Jorku i Hamburgu.

Pejzaż nadmorski.

We wrześniu 1939 roku wyjechał do Białegostoku i w tamtejszym getcie objął stanowisko kierownika pracowni kopistów dawnych mistrzów. Zginął w sierpniu 1942 roku podczas likwidacji getta. 

Ulica w arabskim mieście.

Jego twórczość obejmuje portret i sceny z życia Żydów w diasporze, pejzaże, portrety. Prace artysty z okresu monachijskiego cechuje ciemna kolorystyka, zaś malowane swobodnymi pociągnięciami pejzaże odznaczają się zdecydowanie jaśniejszą tonacją.

Martwa natura ze śledziem.

źródła:

Irmina Gadowska. Żydowscy malarze w Łodzi w latach 1880-1919.

Strona Domu Aukcyjnego AGRAART

BAEDEKER POLECA:

Irmina Gadowska. Żydowscy malarze w Łodzi w latach 1880-1919.

Książka poświęcona środowisku artystów żydowskich działających w Łodzi na przełomie XIX i XX wieku. Stanowi próbę podsumowania dotychczasowych badań związanych z tym zagadnieniem. Autorka charakteryzuje łódzkie życie artystyczne z uwzględnieniem roli, jaką odgrywali w nim twórcy pochodzenia żydowskiego. W okresie, którego dotyczy książka, można dostrzec przemiany zachodzące nie tylko w zakresie stylu czy technik u poszczególnych malarzy, lecz także w sprawach związanych z ich światopoglądem oraz postawą społeczną i narodową.