środa, 16 października 2013

NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W ŁODZI

Najstarszy cmentarz utworzony w 1811 roku przez gminę żydowską w Łodzi znajdował się na Starym Mieście przy ulicy Wesołej (obecnie ulica Zachodnia, czytaj TUTAJ). Oficjalnie służył wiernym do 1892 roku, do założenia nowego cmentarza na Marysinie, na północ od ówczesnej ulicy Brzezińskiej.
Budowę cmentarza poprzedziły wieloletnie starania o zakup właściwej parceli, oddalonej przepisowo od terenów zabudowanych.

Obszar nowego cmentarza uformowano ostatecznie w 1893 roku. Znalazły się na jego terenie różne budynki gospodarcze oraz synagoga, największy w Polsce dom przedpogrzebowy i łaźnia rytualna.


 Koszt budowy domu przedpogrzebowego pokryła Mina Konstadt, wdowa po Hermanie, znanym kupcu i finansiście.

Potężną żelazną bramę dla cmentarza ufundował przemysłowiec Markus Kon.

Wysoki mur wewnętrzny oddziela część grzebalną od części gospodarczej, obie zajmują obszar 40 ha. Na części gospodarczej wystawiono w latach 50-tych XX wieku charakterystyczny pomnik wymordowanych Żydów, jego bryła ma kształt obozowego pieca krematoryjnego, a połamane gałęzie dębu są symbolem śmierci.

"Dziennik Łódzki", rok 1959.


Więcej typowej, cmentarnej symboliki odkryjemy oglądając kamienne macewy i grobowce. Jest ich ponad 160 tysięcy i reprezentują wszystkie odmiany sztuki cmentarnej.
 Warto przypomnieć, że wśród spoczywających tu osób napotykamy znane nazwiska wielkich łodzian; przemysłowców, wybitnych lekarzy, prawników, architektów, malarzy, muzyków, są tu także groby rodziców Juliana Tuwima i Artura Rubinsteina, oraz mogiły znanych rabinów i cadyków.

Mauzoleum Izraela Kalmana Poznańskiego, najbardziej spektakularny żydowski grobowiec na świecie.

Wewnątrz grobowca znajdują się dwa sarkofagi: Izraela oraz jego żony Leonii, w otoczeniu grobowca sarkofagi synów, córki oraz wnuków.
 Grobowiec rodziny Silbersteinów, w tle mauzoleum Poznańskiego.

 Grobowiec rodziny Jarocińskich.

Grobowiec Miny i Hermana Konsztatów (Konstadtów) był pierwszym wybudowanym grobowcem rodzinnym na cmentarzu. Herman - honorowy obywatel Łodzi i filantrop, Mina - fundatorka domu przedpogrzebowego.

Grób Augusty Landau z domu Kohn.

Groby rodziny Dawida Prussaka.

Modernistyczny nagrobek dr. Zygfryda Lewinsona, wybitnego lekarza pogotowia nocnego (Linas Hacedek - kasa chorych).

Groby rodziny Hirszbergów.

 Secesyjne grobowce rodziny Rappaportów.

Grobowiec Ignacego Sachsa w formie synagogalnej, jońskie kolumny wykonane z zielonego kamienia.

Sarkofag Izaaka Hertza okryty całunem, jeden z dwóch w Polsce nagrobków wykonanych w tym stylu.

 ... i nowe groby na cmentarzu.

 Mogiła czworga młodych Żydów, którzy zostali zamordowani w 1946 roku za swoje pochodzenie. Młodzież żydowska na pamiątkę swojego pobytu pozostawia tu koszule z symbolami swoich szkół.

Tradycyjne macewy nagrobne zwrócone na wschód...


W południowej części cmentarza znajduje się rozległe pole gettowe, na którym pochowano ok. 43 tysięcy osób.
Przed wyjściem z cmentarza warto zatrzymać się przy cmentarnym murze. Znajdują się tu głębokie doły, wykopane zostały w ostatnich tygodniach wojny z przeznaczeniem dla 800 Żydów pozostawionych dla porządkowania getta. Na szczęście do planowanej egzekucji nie doszło.

Dzięki życzliwości i wsparciu Josefa Buchmanna z Frankfurtu n.Menem utworzono bazę danych osób pochowanych na cmentarzu. Udało się w niej zgromadzić dotychczas informacje dotyczące około 90 tysięcy osób.

Utworzono również portal internetowy cmentarza, który pozwala każdemu zainteresowanemu na przejrzenie wykazu nazwisk osób pochowanych w poszczególnych kwaterach. Zobacz TUTAJ
Szczegółowe informacje dotyczące miejsca pochówku w oparciu o bazę i dokumentację cmentarną można uzyskać w tworzonym wspólnie przez Fundację Monumentum Iudaicum Lodzense i Gminę Wyznaniową Żydowską w Łodzi ARCHIWUM ŻYDÓW ŁÓDZKICH, którego siedziba jest przy ulicy Pomorskiej 18 w Łodzi.

Zabytkowy, największy w Europie cmentarz żydowski otwarty jest dla zwiedzających codziennie, jedynie w soboty i w niektóre święta żydowskie jest nieczynny.

Bejt olam - film Henryka Dąbkiewicza

Żydzi używają wielu nazw określających cmentarz: dom życia (beit chaim), dom wieczności (beit olam), dom grobów (beit kwarot) czy dom uroczystego zgromadzenia wszystkich żyjących (beit moed Lechom chaj), istnieje też określenie ogród żydowski (hortus judaeorum) oraz po prostu: dobre miejsce...


Przeczytaj jeszcze:

"Republika", rok 1923.

źródła:
Bronisław Podgarbi. Cmentarz żydowski w Łodzi.
Włodzimierz Małek. Zabytkowy cmentarz żydowski.

Fot. Monika Czechowicz
Fot. archiwalna (wycinek prasowy) ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi

wtorek, 15 października 2013

KINO WISŁA W... KINIE

Tuwima 1/3.

Działka biegnąca wzdłuż tej ulicy, od Piotrkowskiej aż do ulicy Sienkiewicza, należała w przeszłości do Zgromadzenia Majstrów Tkackich, bardzo ważnej instytucji dla XIX wiecznej, przemysłowej Łodzi. Tutaj (chociaż nie w tym budynku, obecny powstał w początkach XX wieku) 19 sierpnia 1896 roku odbył się jeden z pierwszych pokazów filmowych w Łodzi. Dwa tygodnie wcześniej rozpoczęły się projekcje w restauracji w parku Helenowskim, które następnie przeniesiono właśnie do Domu Majstrów Tkackich. Wyświetlano wówczas takie obrazy, jak: "Mężczyzna z dwoma damami", "Scena u fryzjera w Nowym Jorku" oraz "Pożar fabryki w Paryżu".

Ulica Przejazd (dzisiaj Tuwima), po prawo widoczny budynek z kinem Wisła.

Na początku wieku majstrowie tkaccy podjęli decyzję o budowie nowego, okazałego gmachu. Miał on być nie tylko miejscem spotkań łódzkich majstrów, ale przede wszystkim przynosić dochód z wynajmu pomieszczeń na cele rozrywkowe.


Elegancki budynek zwieńczony kopułą stanął tuż obok ulicy Piotrkowskiej w latach 1909-1911. 


W sali, początkowo przeznaczonej na przedstawienia teatralne, urządzone zostało jedno z najlepszych łódzkich kin - Luna. 

Jubileuszowe wydanie "Lodzer Zeitung" 1863-1913.

"Rozwój", rok 1919.

Podręczny Rejestr Handlowy, rok 1926.

"Głos Poranny", rok 1931.


"Głos Poranny", rok 1931.

Miało ono różne nazwy (Rialto, Muza), chyba najbardziej znana jest jednak ta przyjęta po 1945 roku - Wisła.

"Ilustrowana Republika", rok 1934.


Kino działało w tym miejscu do początku lat 90. XX wieku. Po przeprowadzonym remoncie obiekt nadal służy rozrywce, obecnie jako dyskoteka - Klub Cabaret.

Podręczny Rejestr Handlowy, rok 1926.


Sam budynek kina Wisła był także plenerem filmowym. Na potrzeby filmu "Koniec nocy" stał się ... kinem Wisła. Tutaj Roman Polański w roli Młodego zarabia jako konik sprzedający kinowe bilety, często przy okazji oszukując swoich klientów...


... tu Zbigniew Cybulski w roli Romka Brzozowskiego czeka na piękną Katarzynę Karską. Randka nie udaje się - w kinie pojawiają się koledzy Romka i wyciągają go przed seansem. Był im potrzebny jako "stójka", podczas dokonywanej w sklepie spożywczym kradzieży wódki. Ostatecznie dla całej grupy kończy się to więzieniem. 


Koniec nocy. Rok 1956. 
Możesz obejrzeć TUTAJ
reżyseria: Julian Dziedzina, Paweł Komorowski, Walentyna Uszycka
scenariusz: Antoni Bohdziewicz, Bohdan Drozdowski, Julian Dziedzina, Marek Hłasko, Paweł Komorowski, Jerzy Wójcik

Film, nakręcony w 1956 roku, był pracą dyplomową studentów łódzkiej Filmówki, stworzoną w duchu realizmu. Łódź lat 50-tych ubiegłego stulecia pokazana została jako miasto zaniedbane, szare i nieciekawe, w którym młodzi ludzie nie widzą dla siebie perspektyw.
Roman Polański: miałem licznych kolegów na wyższych latach, których widywałem bądź na terenie szkoły, bądź w Grand Hotelu: Sala Malinowa i bar Syrena należały do ulubionych miejsc spotkań filmowców. Część starszych studentów przygotowywała długometrażowy film "Koniec nocy", złożony z trzech nowel, mniej natrętny w wymowie propagandowej i lepiej skonstruowany niż "Trzy opowieści". Spójność, z jaką prowadzono narrację - chuligański wyczyn widziany oczami trzech różnych postaci - wskazywała na wyraźne wpływy Rashomona. W obsadzie znaleźli się zarówno Adam Fiut, jak i Zbigniew Cybulski. Odczułem więc podwójną radość, kiedy reżyser jednej z trzech nowel zaproponował mi nie tylko rolę, ale także stanowisko asystenta.
W pracy nad "Końcem nocy" zetknąłem się z Markiem Hłaską, który napisał do tego filmu część dialogów (...)


Pomocy przy realizacji filmu udzieliła Milicja Obywatelska, która poprzez ten obraz mogła dotrzeć do młodzieży i przestrzec ją przed konsekwencjami nadużywania alkoholu i nierozważnej zabawy. Można z przymrużeniem oka stwierdzić, że przynajmniej w jednym przypadku cel został osiągnięty: w grupie łobuzów znajdował się Witek, grany przez Michała Szewczyka. Kilka lat później aktor ten zagrał Albina, pomocnika oficera milicji kapitana Sowy, w częściowo kręconym w Łodzi serialu "Kapitan Sowa na tropie". 


Kapitan Sowa na tropie. Rok 1965.
reżyseria; Stanisław Bareja.
Odcinek 2 pt. Uprzejmy morderca" możesz obejrzeć TUTAJ

Główną kwaterą Sowy i Albina był zresztą położony niedaleko kina Wisła komisariat przy ulicy Sienkiewicza:

W eleganckich wnętrzach dawnego Domu Majstrów Tkackich działało przed wojną nie tylko kino, ale także jedna z najlepszych łódzkich restauracji - Tivoli.

"Republika", rok 1924.

"Republika", 1925.

"Ilustrowana Republika", rok 1926.

"Głos Poranny", rok 1932.

Ogródek restauracji Tivoli przy Domu Majstrów Tkackich.

"Kurier Łódzki", rok 1927.

"Hasło Łódzkie", rok 1927.

"Głos Poranny", rok 1937.

"Głos Poranny", rok 1937.

"Głos Poranny", rok 1937.

"Dziennik Łódzki", rok 1945.

"Express Ilustrowany", rok 1946.

"Dziennik Łódzki", rok 1946.

"Dziennik Łódzki", rok 1947.

Dzisiaj:

W filmie "Vabank II czyli riposta" miejsce to stało się filmową knajpą, w której, jako członek jazzbandu, pracuje Kwinto (Jan Machulski). Tu spotyka on płatnego zabójcę, nasłanego na niego przez Kramera. W "Vabank II czyli riposta", podobnie jak w "Końcu nocy", nazwa restauracji zaczerpnięta została od nazwy autentycznego lokalu - Tivoli.


Vabank II czyli riposta. Rok 1984.
reżyseria: Juliusz Machulski
   Zobacz TUTAJ

"Rozwój", rok 1921.

"Głos Poranny", rok 1937.
źródło:
Przewodnik po filmowej Łodzi
Roman Polański. Roman.

Fot. współczesne Monika Czechowicz
Fot. archiwalne pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi 
oraz ze strony Filmoteki Narodowej.

Przeczytaj jeszcze:
LATERNA MAGICA - trochę o kinach w Łodzi
Tak bawiła się Łódź