baedeker łódzki: Leszek Jezierski „Napoleon”

środa, 6 grudnia 2017

Leszek Jezierski „Napoleon” – piłkarz i trener sportowy.

Leszek Jezierski – polski piłkarz i trener sportowy, reprezentant Polski w piłce nożnej.

Urodził się 12 maja 1929 roku w Lublinie. Karierę piłkarską rozpoczął tuż po zakończeniu II wojny światowej w klubie z rodzinnego miasta – Lubliniance, w której występował również inny wielki reprezentant biało-czerwono-białych barw, Władysław Król (czytaj TUTAJ).

Lublinianka, rok 1948. Fot. pochodzi ze strony http://lubelskapilka.pl

W 1950 roku Jezierski przeniósł się do stolicy, gdzie grał w tamtejszej Legii, odbywając obowiązkową służbę wojskową.

Reprezentował Legię Warszawa, w barwach której w sześciu meczach zdobył jedną bramkę. Nic więc dziwnego, że po roku gry postanowił zmienić otoczenie, by mieć szansę na regularne występy. W 1953 roku przeniósł się do Łódzkiego Klubu Sportowego.

Początek przygody z klubem z al. Unii Lubelskiej 2 nie należał do udanych – łodzianie spadli do II ligi i Jezierski, mający ambicje występowania nawet w kadrze narodowej, musiał grać na zapleczu ekstraklasy. Na szczęście, w tym samym okresie na ławce trenerskiej ŁKS-u pojawił się wspominany wcześniej Władysław Król, który po roku powrócił wraz ze swoimi podopiecznymi do I ligi, a wkrótce sięgnął z nimi po wicemistrzostwo kraju. Co warte podkreślenia, popularny Napoleon w jednym z ostatnich wywiadów przed śmiercią uznał właśnie tego szkoleniowca za swój największy trenerski autorytet.

W reprezentacji Polski Jezierski zadebiutował 8 sierpnia 1954 w meczu przeciwko Bułgarii. W biało-czerwonym trykocie wystąpił sześć razy.

Mecz Bułgaria-Polska, rok 1954, "Przegląd Sportowy" z 9 sierpnia 1954.

Dzięki zgraniu i wielu indywidualnościom, do których należał także grający w ataku Jezierski, ŁKS stał się czołową piłkarską siłą w kraju końca lat 50-tych XX wieku, zyskując przy tym zaszczytny przydomek Rycerzy Wiosny. Łodzianie w 1957 roku sięgnęli po Puchar Polski, a w rok później po pierwsze, historyczne mistrzostwo kraju. Oba ww. sukcesy były zarazem największymi osiągnięciami Napoleona w życiu piłkarza.

Mistrzowie Polski z 1958 roku po remisowym meczu z Górnikiem Zabrze. Archiwum Jacka Bogusiaka.

Razem z ŁKS Jezierski zdobył Puchar i mistrzostwo Polski. Grał w ŁKS-ie do 1961 roku. Reprezentował również barwy Startu Łódź, Włókniarza Łódź i Stomilu Poznań.

Po zawieszeniu butów na kołku nie potrafił rozstać się ze swoją największą pasją życiową i wkrótce zajął się trenerką.

W karierze trenerskiej jego pierwszym sukcesem było zdobycie w 1966 roku mistrzostwa Polski juniorów z zespołem MKS Hala Sportowa. W roku 1975 awansował z Widzewem Łódź do ekstraklasy. Stworzył w Łodzi podwaliny pod nową potęgę krajowego futbolu, łącząc umiejętności trenerskie ze znakomitym wyczuciem w pozyskiwaniu niedocenianych gdzie indziej zawodników.

"Sport": Jacek Machciński (z lewej), Leszek Jezierski (z prawej).

Fot. ze strony NIEBIESCY.PL http://www.niebiescy.pl

Kolejnym krokiem w karierze trenerskiej był ŁKS Łódź. Pracując w tym klubie został wybrany trenerem roku. Największy sukces życiowy zanotował w roku 1979, kiedy doprowadził Ruch Chorzów do mistrzostwa Polski, zaś będąc szkoleniowcem szczecińskiej Pogoni zdobył wicemistrzostwo Polski (rok 1987). Prowadził też m.in. Lecha Poznań, Zawiszę Bydgoszcz. Trzykrotnie wybierano go na trenera roku w plebiscycie "Piłki Nożnej". Znajdował się w radzie trenerskiej PZPN.

Ostatnie lata swojego życia spędził w swoim domu w Sokolnikach-Lesie.

Późnym popołudniem, 12 stycznia 2008, po przewiezieniu go z Sokolnik do łódzkiego szpitala, zmarł na atak serca. Pogrzeb trenera odbył się 18 stycznia w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego na Dołach w Łodzi.

Jezierski należał do najbarwniejszych postaci polskiego futbolu, o czym świadczy choćby fakt przybycia na jego pogrzeb tysiąca osób, w tym piłkarskich działaczy, sportowców, polityków. Mówiono o nim Napoleon, bo tak jak słynny cesarz francuski był niskiego wzrostu (168 cm) i tak jak on uwielbiał walkę i zwycięstwa. Jego upór i twarde zasady nie zawsze jednak były na rękę wszystkim; tak było za każdym razem, gdy przystępowano do wyboru selekcjonera reprezentacji Polski, którym nigdy nie został, choć bardzo o tym marzył i na co z pewnością zasłużył, zdobywając między innymi trzy razy tytuł trenera roku w 1975, 1976 i 1987 roku.

źródła:

KRONIKA SPORTU http://www.kronikasportu.pl

ŁKSFANSPL. http://lksfans.pl