Na
Bałutach, przy ulicy Organizacji WiN 10, powstał nowy mural, którego autorami
są Piotr Chrzanowski i Alan Osiecki. Jest on dedykowany niezwykłej osobie,
Halinie Szwarc, która niegdyś zamieszkiwała w tym domu. Projekt powstał z
inicjatywy społeczności lokalnej.
Halina
Szwarc de domo Kłąb, urodziła się w Łodzi 5 maja 1923 roku.
Wybitna agentka AK-owskiego wywiadu w okresie II wojny światowej (pseudonim Ryszard,
następnie Jacek II). Po wojnie profesor doktor medycyny, gerontolog,
w latach 1970–1971 prorektor Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Jej
ojcem był Wincenty Kłąb, który po przybyciu do Łodzi nauczył się krawiectwa, a
następnie działał jako developer w branży budowlanej (budował i sprzedawał
domy). Halina Szwarc była uczennicą prestiżowego w Łodzi prywatnego Gimnazjum
Żeńskiego Humanistycznego Heleny Miklaszewskiej przy ulicy Gabriela Narutowicza
59a. Ucząc się tu marzyła o karierze pianistki, ale kiedy usłyszała
fantastyczną grę 12-letniego ucznia Konserwatorium, do którego też uczęszczała,
porzuciła myśl o tej drodze życiowej.
Po
wybuchu II wojny światowej, mając 16 lat, zgłosiła się na ochotnika do pracy w
konspiracji Związku Walki Zbrojnej Okręgu Łódzkiego. Z polecenia
dowództwa szybko i bardzo dobrze nauczyła się języka niemieckiego. Następnie,
na polecenie tegoż dowództwa, podjęła starania o volkslistę powołując
się na niemieckie korzenie babki (z d. Vogel). Aby odciąć się od środowiska
łódzkiego wyjechała we wrześniu do Kalisza, gdzie podjęła naukę w
niemieckim gimnazjum. Tu z rekomendacji dyrektora gimnazjum, do którego
uczęszczała otrzymała volkslistę najwyższej grupy, zmieniając jednocześnie
nazwisko na „Klomb”. Już wtedy realizowała zadania wywiadowcze w zakresie
obserwacji ruchu jednostek niemieckich. W lutym 1942 roku zdała maturę z
wyróżnieniem. Po aresztowaniu w 1942 roku jej bezpośredniego przełożonego ps.
„Jacek Pierwszy” otrzymała polecenie wyjazdu do rzeszy. W listopadzie 1943 roku
wyjechała do Wiednia pod pseudonimem „Jacek II” i tu by nie wzbudzać podejrzeń
zapisała się na studia medyczne. Jej zadaniem tutaj było pisanie raportów o
nastrojach w mieście i kolportaż materiałów „akcji N”.
Działania
wywiadowcze prowadziła m.in. w Wiedniu, Hamburgu, Berlinie i Monachium.
Do jej największych sukcesów wywiadowczych należało ustalenie położenia
obiektów wojskowych w Hamburgu, co umożliwiło aliantom ich zniszczenie,
otrzymała za to angielskie odznaczenie (brązowy Krzyż Zasługi z mieczami).
Następnie podjęła pracę w berlińskim Archiwum Medycyny Wojskowej, skąd
pozyskiwała przekazywane aliantom informacje, na podstawie których można było
wnioskować o rozmieszczeniu oddziałów niemieckich na froncie wschodnim.
Prowadziła
również akcje dezinformacyjne wymierzone w niemiecką administrację oraz
kolportaż prasy podziemnej na terenie Bawarii i Austrii w
ramach Akcji N.
W
1944 roku została zatrzymana i przesłuchana po tym, jak posłużyła się
fałszywą kartką żywnościową, ale nie zdekonspirowała się. W tym samym
roku, po powrocie do rodzinnej Łodzi, została aresztowana przez Gestapo pod
zarzutem działalności konspiracyjnej, torturowana i skazana na śmierć
przez rozstrzelanie. Wyroku nie wykonano z powodu końca okupacji
niemieckiej w Łodzi (19 stycznia 1945 roku). W tym czasie była przetrzymywana w
więzieniu kobiecym przy obecnej ulicy Gdańskiej 13 (Polizeigefängnis
für Frauen; Polizeigefängnis Danzigerstrasse; Frauen-Gefängnis, Danzigerstrasse
13, Litzmannstadt - dzisiaj w budynku znajduje się Muzeum Tradycji Niepodległościowych).
Uciekła 18 stycznia 1945 roku w okolicy Pabianic podczas pieszej
ewakuacji więźniarek tego więzienia (rozpoczętej ok. godz. 20.00 17 stycznia).
W
1948 roku ukończyła medycynę i rozpoczęła pracę w Klinice Akademii
Medycznej w Poznaniu. Tu poznała swego męża, prawnika – Andrzeja Szwarca (ślub
w 1949 roku). Pomimo szykan UB, oskarżenia o kolaborację, a następnie
prześladowań przez reżim stalinowski za współpracę z Armią
Krajową udało się jej z czasem kontynuować karierę naukową. W 1963 roku
rozwiodła się i przeprowadziła z dziećmi (synem Andrzejem i córką Magdaleną) do
Warszawy, gdzie podjęła pracę w Wyższej szkole Wychowania Fizycznego. Tu w 1966
roku uzyskała tytuł profesora nauk medycznych. Od roku 1974 była członkiem Rady
Naczelnej ZBoWiD. W 1975 roku przy Centrum Medycznym Kształcenia
Podyplomowego w Warszawie z jej inicjatywy powstał Uniwersytet
Trzeciego Wieku będący pierwszą taką placówką w Polsce i jedną z
pierwszych w Europie. Obecnie placówka nosi jej imię.
Postanowieniem
z dnia 27 kwietnia 2000 roku za wybitne zasługi dla rozwoju medycyny
polskiej oraz w działalności społecznej na rzecz ludzi starszych została
przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego odznaczona Krzyżem
Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Helena
Szwarc zmarła 28 maja 2002 roku w Warszawie. Pochowana
została na Cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym.
W 2003 roku
upamiętniono ją tablicą umieszczoną w murze dawnego więzienia na Radogoszczu.
W 2012 roku została upamiętniona tablicą umieszczoną w ścianie siedziby Centrum
Medycznego Kształcenia Podyplomowego przy ulicy Marymonckiej 99/103 w
Warszawie.
Na motywach jej życia oraz pamiętnika „Wspomnienia z pracy w wywiadzie antyhitlerowskim ZWZ-AK” powstał w 2007 roku spektakl Teatru Telewizji „Doktor Halina” według scenariusza Grażyny Treli i Marcina Wrony, w reżyserii Marcina Wrony, konsultacja historyczna Andrzej Krzysztof Kunert, IPN, Teatr TVP – Scena Faktu, który miał premierę 1 września 2008 roku. W tym samym roku spektakl został nagrodzony na 52 festiwalu produkcji telewizyjnych i radiowych „The New York Festivals” Srebrnym Medalem w kategorii „dramat”.
„Doktor Halina”, spektakl z 2007 roku w reżyserii Marcina Wrony.
(źródło: YouTube.pl)
Bałuty
w Łodzi - ulica Organizacji WiN 10, mural dedykowany Halinie Szwarc.
źródła:
WIKIPEDIA
https://pl.wikipedia.org
Halina
Szwarc w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI)
Małgorzata
Piwowar: Dziewczyna silniejsza od gestapo.
YouTube.pl
Fotografie
dr Heleny Szwarc pochodzą ze stron:
Jasielskie
Stowarzyszenie Uniwersytetu Trzeciego Wieku http://utw.jaslo.biz
Medycyna
praktyczna pl. GERIATRIA http://www.mp.pl
Fot.
współczesne Monika Czechowicz
Przeczytaj
jeszcze:
Niesamowite życie, niesamowita kobieta, niesamowity człowiek. Co przeżyła i uczyniła można podzielić na parę żyć... tak też czytam niesamowity mural...
OdpowiedzUsuń