czwartek, 12 lipca 2018

Bracia Ramischowie - od Piotrkowskiej do... Senatorskiej.

Od 1871 roku Edward Ramisch prowadził przy Piotrkowskiej 140 ręczną tkalnię chust wełnianych i kortów, w 1893 roku założył pod tym samym adresem niewielką przędzalnię.

Jednodniówka "10-lecie Stowarzyszenia Urzędników Skarbowych Okręgu Łódzkiego 1918-1928"


Kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1899.


Piotrkowska 138/140, dziś lubiane przez łodzian miejsce zwane OFF'em (OFF Piotrkowska). 


W 1896 roku Edward Ramisch zatrudniał już pięćdziesięciu robotników, w tym trzydziestu tkaczy, osiągając obroty w wysokości 50 tysięcy rubli. Po przekazaniu swej posesji bratu Franciszkowi, przeniósł się na ulicę Senatorską.


Kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1899.


W 1889 roku fabryka Franciszka Ramischa miała już maszynę parową i 64 krosna mechaniczne, zatrudniała 70 robotników. Projekt pierwszych budynków wykonał architekt miejski Hilary Majewski.
W 1893 roku wybudowano przędzalnię według projektu Fryderyka Miksa, a w późniejszych latach wzniesiono dodatkowe budynki, zaprojektowane przez Franciszka Chełmińskiego, z zastosowaniem secesyjnych dekoracji.


Fabryka wypełniła przestrzeń pomiędzy ulicami Piotrkowską i Mikołajewską (obecna ulica Sienkiewicza) na szerokości trzech działek osadniczych (dzisiaj Piotrkowska 138/140). 


"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1900.

W 1897 roku pracowało w niej 227 robotników, a w 1905 – 452, firma wykazywała wtedy 545 tysięcy rubli rocznego obrotu. I wojna światowa przyniosła zniszczenie maszyn, głównie krosien.

Informator handlowo-przemysłowy, rok 1911.

W 1924 roku powstała Spółka Akcyjna – Fabryka Wyrobów Bawełnianych „Franciszek Ramisch”, o kapitale 1 068 tysięcy złotych. 


Produkcja firmy ograniczała się do przędzy bawełnianej, przędzalnia wyposażona była w 23 tysiące wrzecion cienkoprzędnych i 4 520 wrzecion niciarkowych. Zatrudnienie w 1935 roku wynosiło około 500 osób.




Informator m. Łodzi i województwa łódzkiego, rok 1920.

W pomieszczeniach udostępnionych przez Ramischów mieściły się biura utworzonego w 1929 roku Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej w Polsce. Działali w nim między innymi Gustaw Geyer, Stefan Osser, Arno Kindermann, Paweł Biedermann, Aleksander Piwkowski, Leon Albrecht.


Po 1945 roku mieściły się tutaj Łódzka Przędzalnia Przemysłu Bawełnianego im. gen. Waltera. Od 1999 roku budynki są wykorzystywane przez różne firmy, powstało tu miejsce szczególnie lubiane i chętnie odwiedzane przez łodzian, tzw. OFF – znane z licznych restauracji i pubów.


A drugi z braci Ramischów, Edward?


Ulica Senatorska 14/16, przędzalnia bawełny zbudowana przez Edwarda Ramischa, widok od ulicy Senatorskiej i od strony ogrodu willi Ramischów.


Po przeniesieniu się na ulicę Senatorską 19 (później 14/16) Edward Ramisch wybudował tu przędzalnię bawełny i wigonii, w której zatrudniał 175 robotników, osiągając roczny obrót w wysokości 292 tysięcy rubli. 


Informator handlowo-przemysłowy, rok 1911.


Po rozbudowie w 1909 roku zatrudnienie wzrosło do 230 robotników, a obroty do 400 tysięcy rubli. 


Informator handlowo-przemysłowy, rok 1911.


Po rekwizycjach i zniszczeniach wyniesionych z I wojny światowej spadkobiercy Edwarda Ramischa nie podjęli produkcji, a zakład wydzierżawili od 1924 roku Jakubowi Islerowi i Franciszkowi Cyganowi, którzy produkowali przędzę bawełnianą, zatrudniając 310 robotników. Roczna wartość sprzedaży w 1936 roku wynosiła 1 895 tysięcy złotych.

Informator m. Łodzi i województwa łódzkiego, rok 1920.


Po II wojnie światowej utworzono tu Zakłady Przemysłu Bawełnianego, a następnie powstał tu oddział przędzalni Bawełny im. gen. Waltera.


Dzisiaj obiekt zajmują firmy różnych branż.


Po przeciwnej stronie ulicy można podziwiać willę Edwarda Ramischa wzniesioną w latach 1899-1901. 


Willa zbudowana została na działce zakupionej przez Ramischa w 1899 roku wraz z budową nowych zakładów po przeciwnej stronie ulicy Senatorskiej.


Widok z ogrodu Ramischów na fabrykę.


Po śmierci Edwarda willę odziedziczyła w 1907 roku wdowa po nim, Alwina oraz szóstka dzieci. 


Informator m. Łodzi i województwa łódzkiego, rok 1920.

Budynek był użytkowany przez rodzinę Ramischów przypuszczalnie do 1945 roku. 
Następnie wraz z zakładami upaństwowiony i przekształcony w przedszkole. 

"Dziennik Łódzki", rok 1946.


Od 2001 roku willa była użytkowana przez prywatną szkołę wyższą, dzisiaj to siedziba FAMILY GROUP, w skład której wchodzą:
Rodzinna Szkoła Podstawowa/FAMILY ELEMENTARY SCHOOL
Rodzinne Przedszkole/FAMILY PRE-SCHOOL
Szkoła Języków Obcych/FAMILY SCHOOL
Poradnia Psychologiczno Pedagogiczna/PROGRESJA

Strona: www.familygroup.edu.pl


Dawny ogród rodziny Ramischów, dzisiaj pełni funkcję placu zabaw dla dzieci.


Willę zbudowano na planie zbliżonym do kwadratu, z ryzalitami na osiach, układ wnętrz jest trzytraktowy.


Wejście główne znajduje się od zachodu, prowadzi do klatki schodowej na osi niewielkiego holu na parterze i piętrze, skomunikowanej z innymi pomieszczeniami.


Zachowała się stolarka okienna, wewnątrz także drzwiowa oraz częściowo sztukaterie sufitowe. Na klatce schodowej metalowa balustrada.


Willa reprezentuje uproszczone formy dojrzałego renesansu włoskiego.


źródła:
Jacek Kusiński, Maciej Janik, Ryszard Bonisławski. Księga fabryk Łodzi.
Krzysztof Stefański. Łódzkie wille fabrykanckie.

Przeczytaj jeszcze:

Fot. współczesne Monika Czechowicz
Fot. archiwalne ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi.

środa, 11 lipca 2018

ŁÓDŹ OPISANA/ ARCHIWUM TEMATYCZNE




wtorek, 10 lipca 2018

Dawna fabryka „Tivoli” przy ulicy Wólczańskiej.


Ulica Wólczańska od ponad stu lat jest ulicą graniczną. Dawniej rozgraniczała cyrkuły, a później komisariaty policji państwowej. Współcześnie oddziela duże dzielnice administracyjne Łodzi – Śródmieście i Polesie – a przebiega aż w trzech (kończy się w dzielnicy Górna). Sam trakt ulicy Wólczańskiej został podzielony przez popprowadzoną poprzecznie Trasę W-Z. Ta długa ulica liczy obecnie ok. 300 posesji zlokalizowanych na odcinku ponad 4 kilometrów. Można powiedzieć, że Wólczańska to ulica fabryk, pałacyków i czynszowych kamienic. Dzisiaj znaleźliśmy się prawie przy samym końcu tej ulicy, pod numerem 225, gdzie zbiega się z ulicą Wróbleskiego (dawną ulicą Kątną).


Niewielki budynek stojący przy ul. Wólczańskiej 225 róg z ulicą Wróblewskiego (dawna ulica Kątna) wchodził w skład nieistniejącego już dziś kompleksu fabrycznego o nazwie „Tivoli” (ulica Kątna 3/5).
Pierwszym właścicielem nieruchomości w 1846 roku stał się kupiec z Kalisza Dawid Lande. Wzniósł na niej skład bawełny, dwupiętrowy budynek przędzalni oraz własny dom. Być może fabryka przynosiłaby Landemu zyski gdyby nie sytuacja polityczna na świecie, a konkretnie wojna secesyjna w USA ( w 1861 roku ), która to spowodowała kryzys bawełniany. Brak surowca zmusił fabrykanta do wstrzymania produkcji. Lande w późniejszym okresie podjął próbę wznowienia produkcji lecz z marnym skutkiem co zaowocowało w 1863 roku ogłoszeniem bankructwa.
Kolejnym właścicielem fabryki był Emanuel Lohnstein. Był on między innymi jednym z założycieli Banku Handlowego w Łodzi.



Bank Handlowy w Łodzi został utworzony w 1872 roku, głównie przez przemysłowców łódzkich i finansistów warszawskich celem usprawnienia obsługi kredytowej ich własnych przedsiębiorstw. Założycielami Banku byli: Feliks Halpert, Wilhelm Ginsberg, Ludwik Grohman, Herman Konstadt, Emanuel Lohnstein, senator A. S. Muchanow, Józef Paszkiewicz, Dawid Rosenblum, Karol Scheibler (pierwszy prezes rady Banku), Henryk Schlösser, Ludwik Starkman, Józef Werner oraz Wilhelm Zachert. Działalność Banku obejmowała swych zasięgiem teren całego Królestwa Polskiego, a po 1918 roku całej Polski. Posiadał on swoje oddziały w Kielcach, Lublinie, Radomiu i Warszawie oraz agencje w Chełmie, Ostrowcu i Zamościu, a także własne składy towarowe w Łodzi. Siedziba centrali znajdowała się w Łodzi przy Al. Kościuszki 15. Występująca po 1918 roku stagnacja w przemyśle włókienniczym, a po 1929 roku bankructwo wielu firm tej gałęzi, posiadających swoje rachunki w Banku Handlowym, spowodowały ogłoszenie jego upadłości w 1936 roku. Likwidacja interesów Banku trwała do 1944 roku.



Wracamy na ulicę Wólczańską. Emanuel Lohnstein sprzedał w 1878 roku swoją manufakturę, łódzkiemu „królowi bawełny” Karolowi Scheiblerowi. Nowy właściciel rozbudował fabrykę i w 1893 roku wyglądała ona tak: „Tkalnia mechaniczna „Tivoli” mieści się w dwóch czteropiętrowych budynkach, ogrzewana parą, oświetlona gazem miejskim. Fabrykę wprowadzają w ruch motory gazowe: 3 kotły parowe i jedna podwójna maszyna parowa o sile 190 koni. Z maszyn znajdują się tu następujące: 5 motaczek, 9 maszyn do snucia i 3 szlicht-maszyny. 480 samotkackich warsztatów i 3 maszyny do mierzenia i składania tkanin”. 


"Czas", kalendarz informacyjno-adresowy, rok 1900.

Potocznie fabrykę nazywano „Tivoli” prawdopodobnie od znajdującego się kiedyś w tym miejscu ogródka piwnego.


    Informator Handlowo-Przemysłowy, rok 1909.


Tuż przed samą śmiercią, w 1881 roku, Karol Scheibler przekształcił swoje przedsiębiorstwo (w skład którego wchodziły wszystkie jego fabryki) w spółkę akcyjną o nazwie Towarzystwo Akcyjne Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera (nazwa ta była używana do 1946 roku). Na czele Towarzystwa stanął Edward Herbst (zięć) zaś jego członkami zostali: Adolf Scheibler (brat), Józef Werner (szwagier), Georg von Kramst (zięć).


Karol Scheibler                                                  Edward Herbst

Po II wojnie światowej w „Tivoli”, w latach 70. XX wieku umieszczono magazyn przedsiębiorstwa „Chemia” (farby, lakiery, tworzywa sztuczne). W 1984 roku potężny pożar doszczętnie strawił dwie hale fabryczne (obecnie teren parkingu). Z pożogi do dziś zachowały się domy robotnicze oraz stróżówka.

Fot. archiwalne pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Łodzi oraz strony https://commons.wikimedia.org

Źródła: 
Witold Kowalski. Leksykon łódzkich fabryk.
Dariusz Kędzierski. Ulice Łodzi.
Polska Niezwykła www.polskaniezwykla.pl

Fot. Monika Czechowicz